schrijf wedstrijd

4.1. Yellokiki

Pov. Morgan

Met een zucht open ik mijn ogen: 'het was maar een droom', hou ik mezelf voor. Nu ja, een droom? Nee, een ware nachtmerrie. Ach, ik ben hem morgen toch al vergeten. Ik zet de wekker af die me uit mijn lijden verloste, en stap uit bed. De trap kraakt onder mijn voeten wanneer ik hem afloop en de woonkamer in slof. Mijn zusje zit al aan tafel. "Hey Morgan!" begroet ze me opgewonden. "Hai Lissie!! Helemaal klaar voor je eerste schooldag?" vraag ik lief. Lissie is 6 en mag dus vandaag voor het eerst naar het 1ste leerjaar. Ik daarentegen ga vandaag naar het 3de middelbaar. Er is veel verschil tussen mij en Lissie, maar we komen toch goed overeen.

Mama komt met een bedrukt gezicht de keuken ingewandeld. "goeiemorgen meisjes..." begroet ze ons versuft. "Ook een goeie morgen mam, slecht geslapen?" ze reageert niet op mijn vraag dus hou ik mijn mond maar. Op school gaat alles wel goed voor een eerste schooldag: geen pestkoppen in de klas, een toffe klas en mijn vriendin, Kiki, zit bij mij in de klas, dus ik ben blij! Thuis aangekomen, komt mam meteen naar me toe. "Morgan, ik..ik zou je wat moeten zeggen." "Oké." Zeg ik terwijl ik aan een koekje knabbel. "Morgan, je bent nu 14 jaar en ik vind dat het tijd word dat je het weet..." "Wat weet?" vraag ik rustig. Ik zie dat mijn moeder een zenuwinzinking nabij is dus stel ik haar voor te gaan zitten, maar dat wijst ze professioneel af. "Luister Morgan... ik en je vader hebben je 14 jaar opgevoed en... je... bent... Ik kan dit niet!!!!" schreeuwt ze luid. "ik ren op haar af en geef haar een stevige knuffel. "rustig, wat kan je niet?" ik probeer mijn trillende stem te verbergen. Ik voel dat ze nu iets wil zeggen dat mijn leven kan veranderen.

"Ok dan. Morgan... je bent niet onze dochter, ik en je vader adopteerde je toen je nog maar net geboren was. Ik ben je moeder niet! Je moeder is dood Morgan, en je biologische vader kon niet alleen voor je zorgen! Ik en pap hebben altijd het beste met je voorgehad en ik begrijp als je nu naar je biologische vader wilt, maar we hebben gezworen je nooit iets te zeggen, ik kon het niet meer. Morgan, alsjeblieft, blijf!!" gooit ze eruit. Met een gil loop ik naar boven en doe mijn kamerdeur op slot. Dit kan niet, na al die jaren. Ik had wel door dat ik op geen van mijn beide 'ouders' leek, maar dat ze mijn ouders niet zijn? Met een paar minuten heeft ze mijn leven kunnen veranderen en geen beetje. Ik probeer alles een plaats te geven, maar waar? Het dringt nog steeds niet tot me door dat ik geen moeder heb, dat ze zelfs dood is! Hoe moet ik nu überhaupt verder met mijn leven als er niks meer van overschiet? Mijn hele leven tot nu toe was een leugen, en ik zal het hen nooit kunnen vergeven. Dit was wat er in mijn nachtmerrie gebeurde, ik was er zo van overtuigd dat het me nooit kon overkomen. Dat dromen slechts illusies waren die je nooit konden overkomen. Ik had het moeten weten, mijn leven was te perfect en ik wist dat er een kantelpunt op komst was maar dat het een kantelpunt was die zo steil ging... Hoe kan dit? Met een rugzak waar eten, kleren en drinken inzit, stap ik de deur uit. Ik stuur een laatste bericht naar Kiki en stap dan de straat uit. Ik wil een nieuw leven beginnen. Met of zonder iemand die me opvoed!

Pov. Kiki

Ik zag Morgan na een laatste bericht niet meer op school. In het bericht stond: Kiki, mijn leven is een leugen, mijn ouders zijn mijn ouders niet. Ik vertrek, naar een nieuw leven. Ik zal nooit meer terugkeren, je blijft altijd mijn beste vriendin. Kun je me beloven dat je me nooit vergeet? Xxx Morgan. Ik huilde alsof mijn leven ervanaf hing. Morgan, mijn beste vriendin, was weg. Met wie kon ik nu fratsten uithalen of stiekem door de gangen van de school sluipen terwijl het niet mocht? Vandaag ging ik naar het huis van Morgan. Ze woonde hier dan wel niet meer, maar ik wou haar ouders spreken. Lissie, haar zusje, deed open toen ik aanbelde. "Kiki? Morgan is hier niet. Ze is weg, en komt nooit meer terug!" zei ze met een gebroken stem, terwijl de tranen over haar wangetjes liepen. Ik stelde haar gerust en kwam binnen. Toen haar moeder me zag sloeg ze haar armen om me heen en zei stilletjes. "Kiki, het spijt ons zo! Morgan is deze morgen dood teruggevonden, opgehangen aan een brug. We wouden haar beschermen maar..." De tranen stroomde over haar wangen. Ook mijn ogen waren al vlug doorweekt. Waarom zij? Waarom Morgan? Ze heeft dit nooit verdiend...

———————————————-

Wauw, je blijft mij verbazen :)

9,2