schrijf wedstrijd

1.5. xChristalia

" 23 Mei" dat was de dag waarop we elkaar hadden ontmoet. Ik weet nog dat ik de twinkeling in je og.en zag, als de zon op je scheen. Je glimlach van oor tot oor waardoor er kuiltjes in je wangen ontstonden. 'Heey, jij weer! Kom je hier ook voor de boeksignering van J.K.Rowling?' ik knikte ook al kwam ik gewoon om Julia "per toeval" nog een keer tegen te komen. Ja, je leest het goed. Ik ben Julia al eerder op de dag tegengekomen. En nu sta ik hier tegenover haar. Ik voel haar vingers gevlochten door de mijne. Haar ogen twinkelen net zoals op de dag dat we elkaar ontmoetten. Haar perfecte glimlach vormt kuiltjes in haar wangen. Haar eyeliner benadrukt haar prachtige ogen in een perfecte krul. 'We zijn hier samengekomen om Julia Stone en Tyler Waters te verbinden' begint de ambtenaar. 'Als er iemand bezwaar hiertegen heeft, mag hij of zij nu spreken'. Mijn hart klopt op en neer. Ik voel Julia zachtjes in mijn hand knijpen. 'Deze monster trouwt niet met mijn vrouw!' schreeuwt de vader van Julia vanaf de voorste rij. Ik zucht. Hier waren we al bang voor. Haar vader was absoluut tegen ons huwelijk vanwege mijn vuurkrachten. Daarom besloten we om het stiekem te doen. Uiteindelijk kwam haar vader er toch achter en is nu dus hier om onze bruiloft te verstoren. Ik zie Julia's blik op mij gericht. Ze perst haar lippen op elkaar. Ze weet dat als ik woedend word, ik mijn krachten niet kan beheersen. Ik hoor haar vader op de achtergrond naar me schreeuwen, maar Julia zei dat ik me op haar moest focussen. Ze legt haar handen tegen mijn wang. 'Focus' fluistert ze. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. "Monster!" "Rot op!" zijn de woorden die ik nog langs hoor glippen. Ik voel mijn handen gloeien. Ik schud mijn hoofd naar Julia. 'Het lukt niet' fluister ik. Julia knikt. 'Het lukt wel, hou vol!' ik schud mijn hoofd en laat haar hand los als ik een stap achteruit neem. Als Julia's vader nog iets naar me toe snauwt is dat de druppel. Er ontstaan vlammen in mijn hand. Het enige wat ik kan doen is richten. Ik kijk rond en richt mijn handen vlug op de kroonluchter die in het midden van de zaal schittert. Ik gooi vlammen naar de kroonluchter waarna het in stukken breekt. Iedereen begon te krijsen en krompten ineen zodat hun hoofd bedekt zou zijn. De scherpe punten van het glas vielen op Julia's vader. Het vuur verspreid zich naar de gordijnen, de houten banken, alles wat je maar kan bedenken. Iedereen vlucht naar buiten en rennen zo snel mogelijk weg van het gebouw wat in brand staat. Ik til Julia op en ren naar buiten. We kijken allemaal toe hoe het gebouw afbrand. 'Het spijt me' snikt Julia. Ik schud mijn hoofd. 'Het spijt mij'. De sirenes van de ambulance klinken steeds luider, tot de auto de oprit op rijd. De deuren vliegen open. Haastig word Julia's vader op een brancard geplaatst. Nu pas valt het mij echt op hoeveel schade die kroonluchter aan zijn been heeft gericht. Ik sla mijn arm om Julia heen. We zien de ambulance wegrijden. 'Misschien heeft je vader toch gelijk...' begin ik. 'Julia schud haar hoofd. 'Nee, je bent een schat, geen monster!' 'Nee Julia, luister. Je vader wilt je alleen beschermen. Stel je voor dat we ruzie krijgen, en ik je pijn doe? Dat kan ik mezelf nooit vergeven' zeg ik. Julia geeft me een kus op mijn voorhoofd. 'Ondanks de ruzies die bij het huwelijk horen, een leven met jou is het waard'.

Ik geef je een 6,8