schrijf wedstrijd

finale 2. MrsSlowDeath

"Hier kindje." Mijn grootmoeder gaf me een donker rood potlood. "Je hoeft het nooit aan te slijpen en het zal je helpen met tekenen zolang je al je liefde in je tekeningen stopt." Ik keek haar een beetje verbaasd aan. Mijn oma was al wat ouder en het zou me niet verbazen als ze helemaal is doorgedraaid. "Bedankt." Zei ik maar om beleefd te blijven tegenover haar. Het zou niet lang meer duren voor ze zou opgeven. Waarom moeten mensen zoveel lijden voor ze sterven? Zou het niet beter zijn om rustig in je slaap te vertrekken naar een nieuwe wereld terwijl je niet eens weet dat de aarde bestaat? Wie er ook verantwoordelijk voor is. Ik ben er niet gelukkig mee. Wetende dat je grootmoeder zal sterven en je niets kunt doen... nog nooit heeft iets mijn hart meer gebroken.Weken gingen voorbij en zoals verwacht had oma het niet zo lang volgehouden. Haar potlood nam ik overal met me mee. Misschien klinkt het wat klef maar het was echt het enige dat ik van haar had.Tot nu toe was ik te bang geweest om ermee te tekenen. Nog geen enkel puntje heb ik neergepend. Ook al hoor ik oma's woorden nog steeds door mijn hoofd spoken: "Je hoeft het nooit aan te slijpen." Een potlood heeft ook een sterfdatum en het zou aanvoelen als mijn lieve oma die voor een tweede maal sterft.Eindelijk een tussenuurtje dat had ik gewoon nodig. School geeft me de laatste tijd zoveel stress dat ik geen blijf met mezelf meer weet. Ik zocht in mijn tas naar een pen of potlood maar kon niets vinden. "Verdorie toch." Mompelde ik tegen mezelf. Hoe kan ik zoiets belangrijk nu vergeten.Ik keek naar het potlood dat ik van oma had gekregen. Voor een keertje zou het heus geen kwaad kunnen. Een uur lang niets doen zie ik echt niet zitten en zoveel zal ik wel niet gaan tekenen daarbij eerst moest ik zelfs nog een ideetje vinden.Ik besloot om enkele snoepjes te tekenen. Vorige week had ik in de tekenschool enkele toffe technieken geleerd over schaduwen tekenen en die kan ik maar beter uittesten. Na een klein kwartiertje had ik mijn eerste snoepje af en oma had gelijk ik moest het potlood inderdaad niet aanslijpen... het leek niet eens gebruikt. Spijtig dat er één lijntje niet helemaal correct was getekend. Ik dook onder de tafel op zoek naar mijn rugzak. Misschien was ik wel zo slim om een gom met me mee te nemen. Toen ik er eindelijk eentje gevonden had stootte ik mijn hoofd ook nog eens tegen de tafel. "Geweldig." Dacht ik bij mezelf.Nog geen seconde later viel mijn mond open. Mijn blad was weer helemaal wit. Ik keek rond om te kijken of iemand het misschien verwisseld had maar iedereen was druk in de weer met tekenen. Toen ik verder keek zag ik precies hetzelfde snoepje liggen als dat ik getekend had. Hoe kon dit in hemelsnaam? Langzaam legde ik mijn gom neer en gaf ik mezelf een kleine tik. Als ik aan het slapen was dan had ik nu al terug wakker moeten zijn. Ik tekende deze keer een appel, daarna een banaan, nog een snoepje en uiteindelijk een lolly. Allemaal kwamen ze langzaam tot leven en ze kropen uit het papier. Niemand die het leek te merken."Heb je een pen voor me?" Vroeg een klasgenoot van me. Ik keek op en knikte. "Geef me een minuutje." Ik nam mijn papier en het potlood dat ik van oma had gekregen. Ik tekende een pen en nog geen minuut later sprong de pen uit het papier. "Hier..." Zei ik tegen mijn klasgenoot nog steeds een beetje geschokt door mijn ontdekking."Het zal je blijven helpen zolang je al je liefde in je tekeningen stopt." Oma had gelijk dit potlood zou me nog zeer veel kunnen helpen in de toekomst.