schrijf wedstrijd

2.3. x-Melis-x

"Hij is dood." Eerst drongen haar woorden niet tot me door, als een druppel in een emmer water die je niet kan onderscheiden maar door de golven zie je wel dat hij er is. Zo is het ook bij mij. Toen ik hem zag liggen in de donkere, houten kist drong het in alle hevigheid tot me door en het brak mijn hart. "Hij is er niet en hij zal nooit meer terug komen..." Snikte ik zachtjes. Ik liet niemand me troosten en, om over het verdriet heen te komen, besloot ik om een aantal dagen in het bos naast zijn begraafplaats om te rouwen. Iedereen met een goed, normaal werkend verstand zou nooit van zijn leven náást een begraafplaats durven slapen in zijn eentje, maar mij kon het niets schelen... tot die ene avond. - Donderdag 25/3 om 22:24 - Lief dagboek, Het was vandaag een hele rare dag. Vanochtend heb ik mens-erger-je-niet gespeeld met mezelf. Ze zeggen dat mensen depressief en gestoord kunnen worden van de dood van een geliefde en tot kort geloofde ik daar ook niet in. Nu is het wel duidelijk, het is helemaal waar. Het was best wel eng want het was net of ik zijn stem af en toe hoorde in de wind buiten, zouden de geruchten waar zijn? Dat de geest van een dode bij het graf rond blijft zweven? Ik hoor het weer! Ik weet zeker dat hij het is! Echt waar! Dit zie je niet, lief dagboek, maar in gedachten schud ik nu mijn hoofd. Je geest kan toch niet bij je graf blijven hangen en je naam fluisteren? Dat is gestoord! Het is bijna als in een horror film, de geest komt me halen!!! Proef mijn sarcasme. Het is eigenlijk best wel saai om de hele dag alleen te zitten, nou ja, jij bent er bij dagboekje maar dat is anders... Ik denk dat het overal in de wereld saai is zonder hem er bij om me te vergezellen en gelukkig te maken. Sorry dat je nu nat word, lief dagboek, maar ik kan niet altijd mijn tranen inhouden. Het enige dat ik de hele dag kan doen zijn spelletjes met mezelf of onnodige sarcastische opmerkingen tegen mijn dagboek. Ik ben gek! Wacht eens, Ik hoor het weer, lief dagboek, het is alsof hij me roept maar nu dichterbij. Ben ik echt gek? Nu begin ik bang te worden, beeld ik me alles in of... Wie klopt er op dit tijdstip op de deur? O ja, dat kan je niet horen, er werd net met ferme klappen op de deur geklopt zoals hij dat zou doen... *snik* Ik moet nu gaan om de deur te openen, straks is het mama met wat eten want dat is bijna op. Ik kan haar niet buiten laten staan wachten... Zjz Groetjes van mij. - Dit was de laatste bladzijde van het dagboek - Een schreeuw en het geluid van iemand die terugdeinst. "Wat doe jij hier? Je was toch dood?!" De opmerking klinkt bang en gelukkig tegelijk. Een lach schalt door het bos en ik heb het idee dat hij niet meer is wie hij was. "Ja inderdaad, ik ben dood, en jij nu ook!" Een gesmoorde gil, wat geritsel van bladeren en toen was het stil. Te stil.

—————————————————————

Ik geef je een 8,1