×ZORAKİ EVLİLİK×

Bölüm-27-

JUST SORRY!!!!

🚬🚬🚬🚬🚬🚬🚬🚬🚬🚬🚬🚬🚬🚬

Kanama mı? Naruto'yu dikkatli ve hızlı bir şekilde kucağıma aldım. Etrafta toplanan kalabalığın arasından hızla geçip salondan çıktım. Arabanın yanına geldiğimde her şey durmuş gibiydi. O sırada Kushina anne gelip kapıyı açıp oturdu. Naruto'yu dizlerine yatırıp kapıyı kapattım ve hızla yerime oturdum. Bundan sonrasını hatırlamıyorum desem inanır mısınız? O an, o panikle her şeyi hızla yaptım ama hatırlamıyorum. 

Hatırladığım nokta şu; yine aynı doktorun acilde nöbette olması. Naruto'mu sedye ile götürürlerken bana ne olduğunu sormuş, sonra da hızla ameliyathaneye girmişti. Dakikalar geçmek bilmezken ben ileri geri yürüyordum. Birileri gelip bir şeyler diyordu ama dinlediğim söylenemez. Sonunda ameliyathanenin kapısı açılmış, doktor bana doğru bakmıştı. Hızla yanına giderken diğerleri de gelmişti. "Geçmiş olsun... Naruto-kun'un gebe olduğundan haberiniz var mıydı?"

"Gebe..." Kalbime oturan ağırlık ile nefesimin yetmediğini hissediyordum. Naruto'm... "Anladığım kadarıyla yok... Biz maalesef bebeği kurtaramadık. Belki biraz daha geç kalsaydınız anneyi de kurtaramayacaktık." Anneyi de... Elimi sıkarken kafamı eğmiştim. "Buna ne neden oldu bilmiyoruz ama kan örneği alıp incelemeye başladık... Fakat ilk düşükten sonra bu normal. Sanırım yakın zamanda böyle bir durumla karşılaşmışsınız. Biz yine de her ihtimale karşın inceleme yapacağız."

"O nasıl?" Derin sessizlik olmuştu. Başka bir sorun mu var?! Kafamı kaldırıp doktora baktım. "İyi, şuan ilaçların etkisiyle uyuyor ama biraz sonra uyanır. Normal odaya alınacak birazdan... Sadece bu yaşadıkları biraz ağır gelebilir. En baştan uyarmak isterim. Yani sinir krizi gibi şeyler geçirebilir. Tekrar geçmiş olsun." Doktor öylece uzaklaştı. Karşıya bakıyordum sadece, bir şey düşünmeden, hissetmeden. Omzumdan tutulup arkaya doğru çevrildim aniden. Baba... Bana sarıldığı an bekledim. "Dök içini..." Gözlerimden akan yaşlar ile hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. Hayatımda omegamın dışında kimsenin önünde bir kez olsun ağlamamıştım.

Bir süre sonra ağlamam sonlanırken babam omuzlarımdan tutmuş bana bakıyordu. "Güçlü olacaksın. Naruto'ya sen destek vereceksin. Şimdi yanına git. Bizden çok sana ihtiyacı var." Bir şey demeden yanından geçtim ve hemşirenin birini durdurup odasını sordum. Aynı oda... Teşekkür edip merdivenlere yöneldim. Hızla yukarı çıkıyordum. En sonunda odanın önüne geldiğimde durup soluklandım. Dediği gibi ona ben destek vereceğim. Kapıyı yavaşça açıp girdim, ardımdan kapatırken Naruto'nun çoktan uyanmış olduğunu gördüm. Doğrulmuş etrafa bakıyordu. Ona doğru yürürken bana doğru döndü. "Sasuke..."

"Naruto'm..." Yanına oturup sıkıca sarıldım ona. Anında kollarını bana sarmıştı. "Düşündüğüm şeyden dolayı ben burada yatmıyorum, değil mi Sasuke?" Ben sessiz kalınca kafasını kaldırıp bana baktı. "Konuşsana! Ben yine bebeğimi kaybetmedim! Öyle değil mi?!" Gözlerinde hazırda bekleyen yaşları aşağıya kayarken yüzünü göğsüme bastırmıştı. Rahatlaması için feromon yayıp saçlarına küçük öpücükler konduruyordum. Çok geçmeden ağlaması küçük hıçkırıklara dönüştü. Sonra da derin sessizlik. Uyudu... Sırtımı yastığa yaslarken Naruto'yu da kucağıma yatırdım. Örtüyü de üstüne çekip saçlarını okşamaya başladım. Saçları dağılmış, elbisesi çıkarılmıştı. Üstüne hastane önlüğü giydirilmiş ve büyük geldiği için de omuzları açıkta kalmıştı.

Havanın kararmasına yakın bir zamanda kapı çaldı. Oraya döndüğümde doktor gözüktü. Feromonlardan dolayı istemsizce yüzünü buruşturup uzağımızda kaldı. "Sasuke-san test sonuçları çıktı. Ailenizden önce sizinle konuşmak istiyorum." Kaşlarımı çatarak onayladım. Hızlı adımlarla odadan çıkarken ben de göğsümde yatan Naruto'yu yavaşça tutup yatağa bıraktım ve ayağa kalktım. Gidecekken elimden tutması ile ona döndüm. "Sasuke..." Elini tutup yatağa geri bırakırken alnına dudaklarımı bastırdım. "Hemen geliyorum, sen uyu. İşimi halletmem gerekiyor."