×ZORAKİ EVLİLİK×

Bölüm-31-

Sizi öpüyorum, af diliyorum...

🌕🌑

İşten eve dönen Sasuke, kapının önünde bekliyordu. Zile uzun süre basmasına rağmen kimse gelip açmamıştı. En sonunda belki anahtarı almışımdır diye ceplerini kontrol etti. O sırada kapı açıldı ve uykulu gözleriyle sarışın gözüktü. "Hoşgeldin Sasuke..." Sasuke bu tatlı haline gülerek içeriye girdi ve kapıyı ardından kapattı. "Hoşbuldum da annem yok mu?"

"Akşama misafirleri mi ne gelecekmiş, o yüzden öğlen çıktı, gitti. Ben de uyuya kalmışım." Sasuke, eşini yavaşça kucağına aldı. Biraz ağırlaşmış mı? "Bu böyle olmaz Sasuke. Sadece anneme yükleniyoruz. Başka biri de lazım." Koltuğa oturduğunda Naruto kucağına iyice yerleşip kafasını göğsüne yasladı. "Haklısın ama kime söyleyeceğiz? Yani durumlar biraz karışık olunca..."

"Kakashi Nii ikiz çocukları olmasa diğerlerinden saklı gelirdi. Kiba'ya güvenmiyorum zaten, başıma iş açar. Gaara da Kakashi Nii gibi, Temari senin yanında çalışıyor, Hinata yeni evli... Sasuke, gerçekten kime dicez?" Naruto kafasını kaldırıp Sasuke'ye baktı. Hiç bu kadar yalnız hissetmemişti, annesinin varlığını hiç bu kadar aramamıştı. Sasuke cevap veremeyince Naruto kafasını geri koydu. "Onları özledim Sasuke... Önceden en azından telefonla konuşuyorduk, şimdi iletişimimiz tamamen kesildi..."

"Bir çaresini bulacağız..." Hafif ekşimsi kokan kokuyu hissedince ayağa kalktı ve onu koltuğun üzerine yatırdı. "Naruto'm üzülmek yok. Gerekirse ben izin alacağım, duracağım yanında ama lütfen... Bebeklerimiz için..." Büyümüş karnını okşadı ve alnına öpücük kondurdu. Naruto kafasını sallasa da kendine engel olamıyordu, annesini özlemişti, babasını, abilerini... Burnunu çekip gözlerini sildi. "Tamam, ağlamak yok... Şuradaki küçük yastığı verir misin Sasuke?"

"Tamam." Sasuke ayağa kalkıp yastığı aldı ve Naruto'nun açtığı dizleri arasına koydu. Yastığı koymadan büyümüş karnı ile rahat uyuyamıyordu. Zil çalınca birbirlerine baktılar. "Ben birini çağırmadım."

"Bakıp geliyorum..." Sasuke hızlı adımlarla kapıya ilerledi ve açtı. Karşısında gördüğü Kushina tahmin ettiği en son kişiydi. Arkasında gördüğü kalabalık şaşkınlığını arttırsa da bir tepki vermedi. "Sasuke..." Kushina pişman gözlerle bakıyordu. "Kim gelmiş?" Sasuke bir süre sonra duyduğu sesle kenara çekilip kapıyı tamamen açtı. Naruto yaslandığı duvardan şaşkınlıkla bakıyordu. Hamileliğin yan etkilerinde hayal görmek var mı? "Naruto..."

"E-efendim..." Kushina hızla içeriye girip yandan sıkıca sarıldı oğluna. Naruto hala şok içinde bakıyordu. Ancak annesinin kokusunu aldığında kavrayabilmişti olanları. "Özür dilerim bir tanem... Özür dilerim..." Naruto yüzünü Kushina'nın kırmızı saçlarına gömerken karnındaki kolunu annesine sardı. "Anne..."

"Özür dilerim, özür dilerim... Seni bu halde bırakmamalıydım... Özür dilerim..." Naruto'nun sessiz ağlama sesi gelmeye başladığında Sasuke istemsizce yerinde kıpırdandı ve diğerlerine dönüp içeriye geçmeleri için işaret etti. Herkes geçtiğinde sadece Sasuke ve anne-oğul kalmıştı. İkisinin de iç çekiş sesleri geliyordu. En sonunda Kushina kafasını biraz çekip gözlerini sildi. "Sasuke yardım et de içeriye geçelim. Naruto daha fazla ayakta durmasın."

"Hm hm." Sasuke eşinin yanına geldi ve kolunun biriyle belini sararken diğeriyle elini tutup yürümeye başladı. Odaya girdiklerinde gözler onlara dönmüş, Sasuke Naruto'nun yavaşça oturmasına yardım edene kadar da ayrılmamıştı. Kimse çıt dahi çıkarmazken bir şeyler söylemek istedikleri ortadaydı. Naruto cesaret ederek konuşmayı başlattı. "Sanırım buraya özür dilemeye geldiniz, beni dört ay boyunca hayatınızdan çıkardığınız için?"