Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi okumalar okur-chanlar~
🖋️🖋️🖋️🖋️🖋️🖋️🖋️🖋️🖋️🖋️🖋️🖋️🖋️🖋️🖋️🖋️🖋️🖋️🖋️🖋️🖋️ 🖋️
Çoktan iki tane eve bakmıştık. Yalan söylemeyi sevmem... İkiside berbattı! Yani evler temizdi, boyaları tamdı ama odaları ayırma şekilleri, bulundukları konum gerçekten çok kötüydü.
İkiside şehrin çıkışına yakın yerlerdeydi ve sokakları çok ıssızdı. Hastaneye, annemlere, alışveriş merkezine daha doğrusu merkeze uzak. Odalara birşey bile demeyeceğim.
"Geldik. Burası olması lazım." Bıkkın bıkkın arabadan indim ve evin önüne doğru yürüdüm. Durup dış görünüşüne baktım. İyi gibiydi. Annem yanımda durdu ve konuşmaya başladı.
"Hadi bakalım. Üçüncüde keramet var, derler."
"Aynen ama sahibi burayı kendi ideallerine göre döşemiş ve değiştirmemizi istemiyor. Biz merkeze yakın diye burayı seçtik. Beğenmezseniz başka yere gidelim."
"Bir bakalım da." Diyip kapıya doğru yürümeye başladım. Zile bastıktan birkaç saniye sonra 16-17 yaşlarında kahverengi saçlı bir çocuk kapıyı açtı.
"Eve bakmak için gelenler misiniz?"
"Evet. Hiruzen-sama burada mı?" Annem bunu dedikten sonra çocuk kapıyı tamamen açarak yol verdi.
"Evet. Odasında sizi bekliyor. Buyrun."
Kapıdan geçtiğimizde bizi çok hoş ve eski olduğunu bildiren büyük bir hol karşıladı. Bu ev kesinlikle diğerlerine göre daha güzel. Tek sıkıntısı Hiruzen-sama'nın odasına giderken önünden geçtiğimiz eşyaların çok eski olması.
Yukarı kata çıktık ve uzun koridorda yürümeye başladık. Çocuk, bir süre sonra ahşaptan bir kapının önünde durdu ve kapıya birkaç kez vurdu. İçerden 'gel' sesini duyunca kapıyı açıp bize yol verdi.
