💕 ချစ်သောအမောင်

💕 Thirty-two

✍️ Unicode

" မင်း… ထွက်သွားပေးလို့ရမလား…… "

တုန်ခါနေတဲ့ဘုဏ်းမိုရ်စကားက ရုတ်တရက်ပြောလိုက်တာမို့ ငြိမ်းချမ်း ဘာစကားမှပြန်မပြောနိုင်ခဲ့။ငြိမ်းချမ်းနဲ့ဘုဏ်းမိုရ်ရဲ့ရှေ့မှာရောက်နေသူတွေကလည်းတစ်ရွာလုံးနီးပါး။လူအုပ်ကြီးမှမနည်းမနော။ဒီလူတွေကို ငြိမ်းချမ်းတို့ကခေါ်ထားကြတာမဟုတ်ပါ။

ဘာ့‌ကြောင့်ရောက်လာကြတယ်ဆိုတာကိုလည်း ငြိမ်းချမ်းတို့မသိ။ငြိမ်းချမ်းနဲ့ဘုဏ်းမိုရ် စာသင်ကျောင်းအဝင်ကကုက္ကိုလ်ပင်အောက်မှာထိုင်ပြီး စကားပြောနေကြတုန်း တဖွဲဖွဲရောက်လာကြတဲ့သူတွေပင်။

ငြိမ်းချမ်းနဲ့ဘုဏ်းမိုရ်လည်း လူအုပ်ကြီးကိုကြည့်ကာ ဘယ်ကစပြောရမယ်မှန်းမသိသေး။ဒီအချိန်မှာပဲ ဘုဏ်းမိုရ်ကငြိမ်းချမ်းကိုသူ့အနားကဖယ်ခိုင်းခဲ့တာဖြစ်သည်။

" ထွက်မသွားပါဘူး…  အမောင့်အနားမှာငါအမြဲရှိနေမှာ…  ဘယ်လိုအကြောင်းအရာ ဘယ်လိုပြဿနာမျိုးပဲဖြစ်ဖြစ်… အမောင်နဲ့အတူတူရင်ဆိုင်သွားမှာ…  "

ငြိမ်းချမ်းရဲ့ ခပ်တိုးတိုးပြန်ဖြေသံအဆုံးမှာ အားလုံးကတိတ်ဆိတ်သွားပြန်သည်။ဘုရားပွဲပြီးတဲ့နေ့ည သူကြီးရောက်လာကတည်းက ငြိမ်းချမ်းတို့ဆီကို ကံကြမ္မာဆိုးကအလည်လာခဲ့တာဖြစ်သည်။

ဆိုင်းမဆင့်ဗုံမဆင့် ဒီရွာကထွက်သွားပေးနိုင်မလားလို့မေးခဲ့တဲ့ သူကြီးရဲ့စကားအဆုံးမှာ ဘုဏ်းမိုရ်ရောငြိမ်းချမ်းပါဘာမှပြန်မပြောနိုင်ဘဲ ဆွံ့အနေခဲ့ကြသည်။

" ဘာဖြစ်လို့လဲ…  ကျွန်တော်ဘာအမှားတွေများလုပ်ခဲ့မိလို့လဲ…  ကျွန်တော့်မှာဘာအပြစ်ရှိခဲ့လို့လဲ…  "

ဘုဏ်းမိုရ်ရဲ့အမေးစကားအဆုံးမှာ သူကြီးကခေါင်းကိုငုံ့သွားခဲ့သည်။ပြီးမှ ဖြေးဖြေးချင်းခေါင်းကိုပြန်မော့ကာ

" မင်းတို့နှစ်ယောက် ယောက်ျားချင်းကြိုက်နေကြတာအပြစ်ပေါ့…  ဒါဂာ ကျိန်စာတစ်ခုခုမိတာပဲ…  ဒီကျိန်စာဟာ ရွာကိုလာပတ်တက်မှာ စိုးရတယ်…  "

စိတ်ဆိုးသံလုံးဝမပါဘဲ လေသံခပ်အေးအေးနဲ့ပြောနေတဲ့ သူကြီးရဲ့မျက်ဝန်းထဲမှာ ရီဝေဝေဖြစ်နေခဲ့တာကို ငြိမ်းချမ်းသတိထားခဲ့မိပေမဲ့ သူကြီးကိုတော့ဘာမှပြန်မပြောဖြစ်ခဲ့။