Korku Evi #wattys2016

Korku Evi - 1. Bölüm ♢ Kamp♢

Kamp günü gelmişti. Sonunda o gün gelmişti. Hayatımın efsane günü olacağına inanıyordum. Berna , Zeynep , Berk ve ben kampa gidecektik. Size kendimi tanıtayım. Ben Melisa. Genellikle pek düzenli bir kız değilim. Çok fazla arkadaşım da yok. Berna, Zeynep , Berk benim en yakın arkadaşlarım . Biz dördümüz her şeyi birlikte yaparız.Mesela akşama doğru kampa gideceğiz. Kampta çok eğleneceğimize inanıyorum. Çünkü en yakın arkadaşlarım yanımda.

Kamp yerine vardığımızda ilk işimiz çadırları kurmaktı. Bizim ekipte genellikle bu işleri Berk'e yaptırırız. Zaten kendisi böyle şeylerle ilgilenmeyi seven birisi. Zaten bir gün kamp yapıp ertesi gün eve döneceğiz. Ben ve Zeynep aynı çadırda , Berna ile Berk aynı çadırda kalacak . Ateşi de Berk'e yaktırdık. Canımız şimdiden sıkılmasın diye bir şişe bulup doğruluk mu , cesaretlilik mi ? oynamaya başladık. Oynarken cevaplama sırası sonunda Berk'e gelmişti. Şimdiye kadar Berk sadece sormuştu. İlk defa cevaplayacağı için Zeynep güzel bir şeyler bulmaya çalışıyordu. Zeynep soruyu iyice düşünüp '' Doğruluk mu , cesaretlilik mi ? '' diye sorusunu sordu. Berk düşünmeden cevap verdi :

''Cesaretlilik''

Sanırım Berk Bey'imizin erkeklik tavırlarını sergileme zamanı gelmişti. Zeynep Berk'e dönüp ''O korkunç eve gir '' dedi. Berna ile ben Zeynep'e böyle bir şeyi istediği için bakakaldık. Bizim erkeğimiz olan Berk ''Tamam. Bu kadar kolay bir şey isteyeceğini bilseydim doğruluk derdim. '' dedi. Gerçekten bu çocuk kafayı yedi. O eve girmek için yürek yemek gerek. Dışı bile ayrı korkunç. İçi kim bilir nasıldır...

Berk eve doğru yürüdüğünde Zeynep gerçekten girip girmeyeceğini kontrol etmek için onunla gitti. Bizde o sırada Berna ile kampın orada Zeynep'le Berk'i bekledik. Bekledik ve bekledik. Yarım saat geçmişti fakat hala gelmediler. Telefonla aramaya çalıştık fakat hatlarımızın çekmediğini hesaba katmadık. '' Biraz daha bekleyelim.'' dedi Berna. ''Bence bizi korkutmak için hâlâ gelmediler.'' dediğimde ''Olabilir.'' dedi. Neredeyse 1 saat olmuştu fakat hala gelmemişlerdi. Sesleri bile çıkmıyordu. Berna ile iyice korkmaya başlamıştık. Etrafta hiçbir ses yoktu. Sadece Berna ile benim korkudan atan kalbimizin sesi vardı. Herhangi bir hayvanın bile sesi yoktu. Sessiz bekleyiş devam ederken bir kadın çığlığı duyduğumuzda korkudan kamp yerinden depar atarcasına uzaklaştık. O evden uzaklaşınca hemen polise gittik. Korkudan kelimeleri düzgün seçmeye çalışırken olayı anlattık. '' Biz gerekeni yapacağız siz evinize gidin ve dinlenin.'' dedi polis. Polisin sesinde bile umursamazlık tavrı vardı. Sanki bize inanmamıştı. Yaşadıklarımızdan sonra polisi dinleyip eve doğru gittik. Berna ile evlerimiz yan yanaydı. Eve girer girmez yatağa yatıp düşünmeye başladım. Belkide o ses Zeynep'in sesiydi. Belkide bizden yardım istiyordu o çığlığı atarak. Ama biz yardım etmek yerine kaçmıştık. Tam bir korkakların yapacağı hareketi yapmıştık. Ben aklımda bunları düşündükçe uykuma yavaşça teslim olmaya başlamıştım. Ne kadarda uyumak istemesemde uyku yavaşça beni zorluyordu. Sonunda uykuma yenilip uyumaya başladım.