Professor, I Can Take Care Of Myself [COMPLETE]

CHAPTER 2 - Journey

Ang paglalakbay ay hindi natatapos. Maari kang laging umasa sa kahirapan, pag-unlad, at paglago. Kailangan mo lang iproseso ang lahat at kumilos nang may moralidad, patuloy na umunlad at manirahan sa sandaling ito, upang manirahan sa iyong paglalakbay.

The journey will never come to an end, once you reached its goal. A journey of a thousand miles always starts with taking a step before its destination.

I am sure that my journey has not been an easy path, yes, you have the money and all, but the pressures and headaches are too much. Numerous ups have occurred.

With ups and downs, and it is the decisions I made at each of the periods that influenced what I've accomplished.

Accomplished? Natatawa kong naiisip. I haven't accomplished anything.

My goal is to see them happy and smile for me and yet I haven't accomplished it, I didn't achieve it even studying day by day, hour by hour to avoid any inaccuracies from a stupid paper that they can't even be proud of.

That includes finding what I want for myself.

What do I want? Really.

I eyed the school as if I'm asking them a question, I might look stupid by asking a thing that can't even speak to give me a proper answer but anyways.

Can I find myself in this University? Can I find what I want here? Can you give me the answers?

"You look so dumb right now, Sandra, stop staring and fix yourself, let's go."

Tumango tango nalang ako at pinatay ang phone ko, ang ingay kasi dahil hindi ko pa rin sinasagot sina Claire. Pagbukas ko nito kanina ay mayroong 12 missed calls at 20 unread messages at puno yun kung nakauwi na nga ba ako eh hindi ko naman masasagot dahil kailangan ko nang gumayak.

Tumakbo ako paloob upang sabayan ang paglakad ng ate ko, nanguna kasi at hindi manlang ako hinintay. Tumingin ako sa paligid at napansin ko na walang studyante, or to say- walang katao-tao.

"Hindi bukas ang Cashier at appointment center at hindi rin naman ngayon ang exam so technically, walang reason para pumunta ang parents or students." Nadinig kong sabi ng katabi ko, as if nahuhulaan niya kung ano ano ang aking mga nasa isip.

Pumasok na kami sa mismong building at laking gulat ko na lamang kung gaano kalaki ang loob nito, ibang iba sa pinasukan ko sa Canada. Tumingin ako sa paligid at tanging puro professors lamang ang makikita at nakatangin pa ang mga ito sa'min.

I heard murmurs na nagtataka kung sino ang kasama ng ate ko at bakit daw sila magkamukha. Ang tanga, hindi po kami magkapatid, opo.

"Sino siya? Kilala mo? Bawal ang outsider dito diba? at sa pagkakaalam ko, professors lang muna ang pwedeng pumasok ngayon para makapaghanda sa pasukan at ng exams."

"Hindi naman mukhang outsider dahil kasama naman siya ni Miss Alex."

Bulong pero rinig na rinig.

"She's very pretty parang si Miss Alex lang, baka magkapatid sila?"

Hindi ba obvious?

Kumunot ang noo ko sa mga naririnig. I hate noises at lalo lang lumala ang inis ko nang may biglang sumigaw sa hallway at tinawag ang kapatid ko.

"Professor Alex!" A lady shouted, running towards us with her arms spread out, indicating she wants a hug. Nang makalapit ito ay agad namang tumabi si Ate Alex kung kaya't napasubsob sa sahig yung sumigaw na Professor.

"Tangina-"

"Words, miss Suare-"

"Pakyu."

Nanlalaking mata akong nakatingin sa babaeng katabi ko at sa babaeng nasa harap kong nakasubsob pa rin sa sahig. Nakita ko naman na parang walang pakialam ang tao sa amin na tila sanay na sanay na ata sa ganitong pangyayari.