Professor, I Can Take Care Of Myself [COMPLETE]

CHAPTER 43 - That Man

A/N: baka hindi niyo pa po alam, binago ko po yung ending line ng last chapter. (Hindi na siya yung title drop kasi ang goofy, whahaha) enjoy reading!

~~~~^^~~~~^^~~~~

That day, I left that place.

Because I decided to go with my father.

6 months later...

Sa loob ng anim na buwan ay tanging mga pira-piraso lamang ng mga memorya ang mga naalala ko ngunit ang mukha ng ama kong iyon na pilit kong inaalala ay hindi manlang pumakita sa akin.

Yun lang naman ang dahilan kung bakit hindi ako agad sumama sa lalaking 'yun at mas pinili na lumayo muna para maging handa ako sa mga susunod na mangyayari.

Ngunit masyado akong binigo ng aking sarili, ni-isang importanteng impormasyon tungkol sa aking nakaraan ay wala manlang akong nakalap.

Bakit gano'n?

Kung ano yung kailangan kong ala-ala ay ayun pa ang hindi ko matandaan at kung ano naman yung memoryang pilit kong kinakalimutan ay 'yun naman ang patuloy na nag-mumulto sa akin.

All of my memories are just... her... it's always her.

Maybe it's because Varsha was constantly on my mind throughout the day and every day? Gosh... I miss her, I always longed for her... every sleepless night and restless night was pure torture.

After I left... it always feels like I want to wake up from this never-ending nightmare. It made my heart weakened in a longing way. I looked at the rain pouring outside my apartment while I'm drinking my beer.

I have always loved the rain.

But it's different now. The moment I saw how the raindrops poured, it haunts me. She haunts me. The drops reminded me of the memories and reminiscence of us together.

Because rain... reminds me so much of her. Varsha means rain, her name means rain.

I wanted to cry but I have no tears left. Varsha is making me crazy na hanggang dito ay naalala at naalala ko pa rin siya. I'm trying to move on, I don't want any of my loved ones to be hurt.

I already accepted my fate.

Kailangan kong sumama sa kanya. Kailangan kong sumama sa aking ama. I need to go with him.

Kung hindi... hindi ko alam kung ano ang maari niyang gawin sa mga mahal ko sa buhay. That scenario was still so raw in my memories. The words kept repeating in my head.

"Gusto mo bang sumama sa'kin, anak?" Kalmado ngunit mapagbanta niyang tanong. Hindi ako makasagot. "Ah ayaw mong sumagot? Okay, ganito nalang."

Lalo itong lumapit sa'kin hanggang sa maramdaman ko ang bibig nito na nasa ibabaw na ng tainga ko. Ang binulong niya sa'kin ang nagpabagsak ng buong sistema ko, napahawak ako sa ulo ko nang di oras at kumuha ako ng balance o suporta sa lupa.

"It's either you'll come with me or I'll kill your precious caretaker. Choose!"

Wala akong naisagot noong oras na iyon. Hindi ko alam ang aking gagawin. Nakakahugot ng hangin sa baga, nakakasakit ng ulo, nakaka-panghina ng puso, at halos hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko.

Hindi ko na alam.

Pakiramdam ko ba ay kung sasama ako sa ama kong iyon ay matitigil na ang problema ng aking pamilya at magiging ligtas na rin ang buhay ni Varsha.