Professor, I Can Take Care Of Myself [COMPLETE]

CHAPTER 40 - Pools of Lies

A/N: nag-update ako uli para pasakitin ang inyong ulo, hehe.

~~WARNING~~
THIS chapter includes trigger warnings, including blood, gunshots, and more from traumatic flashbacks.

My gaze remained fixated on the tombstone, unable to speak and unable to move. I can feel the man from behind me walking away like nothing happened.

Father?

Mother?

Si ate Alex? Yung tinuturing kong kapatid? S-siya ang mama ko? No... bakit parang naninibago ako? Bakit parang hindi ako makapaniwala?

I ignored the signs.

"You look like my daughter."

I ignored it.

Gusto kong humagulgol, gusto kong sumigaw, gusto kong magdabog at gusto kong maglabas ng iyak pero tila ubos na yung tubig sa mga mata ko. Ubos na ubos na ako.

I can't manage myself to look back. I can't even move my body. My fingers are just twitching as my heart begins to rumble uncontrollably.

The man's words just kept repeating in my head.

I need... I need my final decision.

Kakaibang takot ang nararamdaman ko ngayon, hindi para sa'kin ngunit para sa mga taong nag-mamahal at nakapaligid sa akin. Natatakot ako para sa kanila, ayokong madamay sila nang dahil lang sa'kin... ayoko.

There are many unanswered questions in life, but it is the willingness to look for those answers that keep life from losing its purpose.

But... is my purpose still important if the never-ending despair still wallows and continues to exist? Should I wonder why I am the one who was led toward the road strewn with pain, or do I need to be grateful that I am strong enough to survive it?

"Pakawalan niyo ako dito!!! Hindi na po ako uulit!"

Ilang beses na ako nag-dusa noong ako ay nasa Canada. Ako ay kinulong, pinilit at pinaparusahan sa aking mga pagkakamali. Labis labis na ang sakit na dinanas ko do'n pero pati ba naman dito ay patuloy pa rin ako mamimighati?

Kailan ba akong mabibigyan ng kapayapaan? Pag patay na ako? Gano'n?

Ang nangingibabaw sa utak ko ay puro si Cypress lamang. Nadamay pa siya sa gulong 'to nang gawa ko. A-ayoko siyang mawala, ayoko siyang madamay.

It's not that I'm just independent that I don't want someone to know about my encounter with my so-called father but I'm just too afraid and traumatized to speak.

Natatakot ako.

"Alessandra." Nahimasmasan ako at bumalik ako sa wisyo nang marinig ko ang pamilyar na boses ni kuya Seth. Bahagya akong sumulyap sa kinaroroonan niya.

Bago pa siya makalapit sa'kin ay pinadyak ko ang aking paa para matabunan ng lupa ang lapidang mayroon ng pangalan ko. Dapat ay hindi ito malalaman ni kuya Seth dahil baka sabihin niya kay...

I can't even call her my mother.

"Oh? Ba't ka nandito? Sa pagkakaalam ko ay hindi naman dito nilibing ang kuya mo ah?" Tanong niya sa'kin at tinaasan ako ng kilay. "Teka— naiyak ka ba?"

"Napadpad lang po ako dito," rason ko at nginitian siya kahit parang kanina lamang ay hindi ko maigalaw o buka ang aking bibig. "Opo, naiyak po ako. Ganito lang po talaga ako lagi sa tuwing nabisita ako sa puntod ni kuya. Pag-pasensyahan niyo na po."