CHAPTER 7 - Stranger

25K 1.1K 520
                                    

"Instagram?" Tanong ni Sasha.

"None." I replied nonchalantly.

"Facebook?" She asked again.

"None."

"Twitter?" Now, she's kinda getting impatient with my answers. Kanina pa kasi siya tanong ng tanong tas puro wala ang isasagot ko.

"I have no social medias except for discord." I shrugged.

Ang tagal ni Claire. Siya kasi yung na order ng pagkain namin habang ako ay iniwan lang sa tatlong mag kakaibigan na'to.

"Try Litmatch." Finally, nagsalita na yung kanina pa tahimik. Si Akira.

Yung app na sinabi niya ang nakakuha ng atensyon ko, tiningnan ko siya ng patanong at agad naman niya ito naintindihan kaya pinaliwanag niya sa'kin.

"You can be friends with a lot of strangers." Tumango siya habang naka-ngising nakatingin sa'kin. "Just match with them and you'll have a new frie—"

Hindi niya natapos ang kanyang sasabihin nang takpan ni Sofia ang kanyang bibig. Nakatingin na ngayon si Akira kay Sofia ng masama.

"Don't listen to her, Alessandra." Sofia Smiled at saktong pag dating ni Claire habang hawak ang order namin.

"Oh eto mga cards niyo, konti lang nabawas dahil may discount since first day daw ng school." Sambit ni Claire habang nilalapag ang mga order namin.

"Sabi ko bangus—"

"Walang bangus beh, oorder ba ako ng tapa kung may bangus? Leche." Putol ni Claire kay Sasha.

"Beh ang taray mo naman! Dapat nga mabait ka sa'kin kasi nilibre kita." Masungit namang sagot ni Sasha kay Claire at umirap.

"Aba dapat lang! Pinag pila ko pa kayo, mga tamad!"

"Huh? Eh ikaw yung nag volunteer—"

Tumigil ang argumento nila nang may biglang may naglapag ng kung ano sa table.

Umangat ang tingin ko at nakita ko si Miss Cypress na hawak ang lunchbox na pinatong niya sa table. Looking at me with hoping expression.

"Miss..." I called silently and glanced my lunch na binili ko sa cafeteria. "I already had my food." Okay lang naman sa kanya siguro diba? Pero bakit ganan ang ekspresyon niya?

"Ah.. I see." She whispered in disappointment, akmang tatanggalin niya na sana yung lunch box ngunit hinawakan ko yung kamay niya sa hindi ko malamang dahilan.

I stared at her green orbs as she stared at mine. She switched our hand positions, now her hand was on top of mine, squeezing it as if requesting me to take her food.

I think I'm going to melt from the intensity, it feels like electrical currents were coursing through the two of us.

I hate this feeling so much, it seems like thousands of familiar scenarios kept flooding in my mind even though I know its fake.

Hindi ito nag eexist sa buhay ko kaya bakit ko pa paniwalaan ang mga scenario na iyon sa isip ko.

The love I've been wishing throughout my life is just pure fiction, yung mga naiisip ko are just a work of fantasy.

The destiny is too cruel that they didn't even let me experience the love from my family so how could I know how to love someone or to be loved by someone.

Pero bakit? Bakit ganito ang nararamdaman ko kapag kasama ko ang babaeng ito, why is she giving me a lot of act of service, physical touch... why does she care so much?

She's just my caretaker. Nothing more.

"I'll take it po." I nodded at her at dali daling kinuha yung niluto niya. Tumingin ako muli sa kanya at nakita ko siyang nakangiti sa'kin.

Professor, I Can Take Care Of Myself [COMPLETE] Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon