CHAPTER 35 - Worth

29.2K 906 961
                                    

WARNING: R18, READ AT YOUR OWN RISK.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"PROVE MY WORTH"

"You... you finally remembered me but why are you acting like I'm some kind of a mere stranger?"

That hit me like a rock.

I was too preoccupied with the idea of hurting her feelings when I lost my memory but I didn't think that she was still hurting until now because of my current actions.

God. I'm so dumb.

I was afraid to answer her question but I immediately shook my head, indicating that that was not what I'm trying to do. Why would I consider my girlfriend a stranger? No, never in a million times.

"Then why are you not responding? A-Are you b-blaming yourself aga—" Hindi ko na siya hinayaang mag-salita nang bigla ko itong sinunggaban sa isang mahigpit na yakap.

"Varsha, I'm sorry, I'm so so sorry," I said as I broke down and wept with tears of unexplainable emotions.

"W-Why, you should be happy today, you should spend the day with me with happiness. W-What are you s-so guilty about? Stop blaming yourself!"

Naramdaman ko ang maliliit na patak ng tubig na dumapo sa aking balikat. Doon ko napag-tanto na umiiyak na rin pala siya kahit hindi ko siya nakikita. Umiiyak ang minamahal kong si Varsha.

"I'm sorry for leaving you, for hurting you, for denying you, for making you feel—" I widened my eyes in shock when she cut me off by pulling away from my embrace and surprising me with an unexpected kiss.

My eyes drift away completely when I found myself responding to her kisses. May naka-halik ba ng magaganda niyang mga labi noong wala ako? Tsss.

Ako lang dapat ang nagmamay-ari ng kanyang nakakahumaling na labi. Ako lang dapat, ako lang, ayoko ng may kaagaw.

She draws back from the kiss, panting like I am. She held the back of my head and pressed our foreheads together.

"Don't blame yourself, love. It's not your fault."

Malumanay na sinampal ko siya sa braso. Hindi naman siya dumaing at wala rin s'yang naging reaksyon. Naka-pikit ang aking mga mata habang nangangatal ang aking mga labi hanggang sa hindi ko na kinaya at napa-subsob nalang ako sa kanyang neek.

"How can't I? Tell me how can't I blame myself when I'm the one who caused you pain?! How can't I blame myself when I literally left you here and I have no idea whether you even know that I moved away? Tangina! Hindi ko matanggap! Hindi ko matanggap na ako pa yung nang-iwan at nanakit sa'yo!"

She didn't respond and hugged me tighter, burying her face in the crook of my neck while sobbing which made the corners of my heart convulse in a miserable way.

"Can you answer me honestly?" I asked using my weak voice as she answered with a soft 'yes.' "Alam mo ba na umalis ako dito? May alam ka ba sa mga nangyayari sa akin noong nasa ibang bansa ako? Bakit hindi mo manlang ako pinuntahan? Why didn't you contact me?"

"W-Wala kong alam, hindi ko alam na dinala ka na pala nila sa Canada." Tugon niya. Nanlambot ang aking mga mata at bigla kong naalala ang sinabi niya sa'kin noong nakaraan.

"Pag sinabi ko iyon... they... they will take you away from me and ayoko na ulit yun mangyari!"

"Hindi mo alam dahil bigla nalang ba nila akong ini-layo sa'yo? B-Bakit nila ginawa 'yon?" Hindi niya ako sinagot sa aking tanong kaya pinag-sawalang bahala ko na lamang at dinama ang pananabik naming sitwasyon.

Professor, I Can Take Care Of Myself [COMPLETE] Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon