𝐸𝑁𝐻𝑌𝑃𝐸𝑁 𝑆ℎ𝑜𝑟𝑡 𝑁𝑜𝑣𝑒𝑙 // 𝐾ℎ𝑚𝑒𝑟

-Lost- [Heejake]

-Lost-

   មនុស្សគ្រប់រូបសុទ្ធតែធ្លាប់បានបង្កើតកំហុសឡើងមកប៉ុន្តែពួកគេអាចនិយាយពាក្យសូមទោសនោះចេញមកភ្លាមៗបានពេលពួកគេធ្វើខុសដាក់នរណាម្នាក់ ខុសអីតែខ្ញុំដែលបានបង្កើតកំហុសនោះឡើងមកហើយប៉ុន្តែមិនអាចនិយាយពាក្យសូមទោសនោះចេញមកភ្លាមៗបានដូចគេ ហើយវាគឺជាវិប្បដិសារីមួយដែលខ្ញុំមិនអាចបំភ្លេចវាបានរហូតមកទល់ពេលនេះ ទោះជាចង់និយាយពាក្យសូមទោសទៅកាន់គេមួយលានដងទៀតក៏មិនអាចឲ្យគេឮផ្ទាល់ត្រចៀកបានដូចគ្នា។

[ត្រឡប់ទៅ2ឆ្នាំមុន]

   យប់ជ្រៅស្មាលនេះទៅហើយដោយមិនឃើញប្ដីរបស់ខ្លួនមកពីការវិញក៏គេសម្រេចថានឹងខលទៅរក:

("ហាឡូ ហ៊ីស៊ឹង បងមកផ្ទះវិញម៉ោងប៉ុន្មាន?") ប្រព័ន្ធទូរស័ព្ទមួយខាងទៀតបាននិយាយឡើងមក

("ថ្ងៃនេះយើងមិនទៅទេ!")ខ្សែម្ខាងទៀតឆ្លើយមកវិញទាំងគំរោះគំរើយ

("បងរវល់មែនទេ?")

("បើដឹងហើយនៅសួរដដែលៗធ្វើអីទៀត? ពិតជាគួរឲ្យធុញមែនហើយ")

("សូមទោស! អូនឈប់សួរហើយ ប៉ុណ្ណឹងចុះ") ទូរស័ព្ទអ្នកខាងនោះក៏បានកាត់ផ្ដាច់

"នេះនាងពង្វក់បងបានដល់ថ្នាក់នេះហេ៎? បងពីមុនមិនមែនបែបនេះទេ ហ៊ីស៊ឹង! បងប្រែហើយ ហ៊ឹកហ៊ឹក..."គេនិយាយឡើងទាំងអួលដើមក រួចមកក៏មិនអាចទប់ទឹកភ្នែកបានទៀតក៏បង្ហូរវាចេញមក

"បងភ្លេចហើយមែនទេថាបងស្រឡាញ់តែអូនម្នាក់នោះ? បងប្រែហើយមិនផ្អែមល្ហែមដូចពីមុន ប្ដូរសូម្បីតែសព្វនាមហៅ"សម្ងំយំតែម្នាក់ឯងនៅក្នុងបន្ទប់

   ក្រលែកទៅមើលអ្នកខាងនោះវិញគេក៏កំពុងអោបគ្នាស្អិតរមួតជាមួយនឹងស្រីស្នេហ៍របស់គេពុំខ្វល់អ្វីបន្តិចឡើយ។

"ប្រពន្ធបងខលមកទៀតហើយមែនទេ?"

"ត្រូវហើយ ពិតជាគួរឲ្យធុញខ្លាំងណាស់"ហ៊ីស៊ឹង

"កុំធ្វើមុខបែបនេះចាំម៉ូស៊ីនកំដរបងណា"

"បាទ~"ពួកគេទាំងពីរក៏ធ្វើអ្វីដែលពួកគេចង់ធ្វើ