𝐸𝑁𝐻𝑌𝑃𝐸𝑁 𝑆ℎ𝑜𝑟𝑡 𝑁𝑜𝑣𝑒𝑙 // 𝐾ℎ𝑚𝑒𝑟

-អង្គរក្សក្បែរកាយ- [HeeSun]

{សូមអានពីចំណុចផ្ដើម មុននឹងអានភាគនេះបន្ត}

ភ្នែកមួយគូបើកឡើងព្រឹមៗសម្លឹងមើលជុំវិញខ្លួន ចង់ដឹងថាពេលនេះខ្លួនកំពុងនៅឯណា មើលចុះមើលឡើងក៏ដឹងថាខ្លួនកំពុងតែនៅក្នុងបន្ទប់ពេទ្យ។

"កូនស៊ុន! ដឹងខ្លួនហើយឬ?"លោកគីម

"លោកប៉ា?"សម្លេងខ្សោះៗបង្ហើបចេញពីបបូរមាត់តូចមក

"តិចៗកូន"គាត់ក៏ប្រញាប់មកជួយគ្រាកូនប្រុសឲ្យងើបបានអង្គុយបានស្រួល

"ញ៊ាំទឹកសិនទៅកូន"លោកគីម ចាក់ទឹកមួយកែវហុចឲ្យទៅស៊ុននូ

"អរគុណលោកប៉ា"ស៊ុននូ ក៏ទទួលយកមកផឹក

"កូនមានឈឺត្រង់ណាឬអត់?"លោកគីម សួរទៅកាន់កូនប្រុសទាំងបារម្ភ

"កូននៅឈឺពេញខ្លួនលោកប៉ា នេះកូនសន្លប់ប៉ុន្មានថ្ងៃហើយ?"និយាយ

"2សប្ដាហ៍ជាងហើយកូន ពេលឃើញកូនដឹងខ្លួនវិញប៉ាសប្បាយចិត្តណាស់"

"យូរដល់ថ្នាក់នេះ? ចុះឯណាហ៊ីស៊ឹងនោះលោកប៉ា?"ស៊ុននូ លោកគីមឮហើយក៏ទម្លាក់ទឹកមុខចុះហើយក្រវីក្បាល

"មានន័យថាយ៉ាងម៉េចលោកប៉ា?"

"គេមិននៅទៀតនោះទេ"លោកគីម

"មិន...មិនពិត! ហឹកហឹក លោកប៉ាកុហកគូន ខ្ញុំនឹងទៅរកគេ"ស៊ុននូ មាត់ញ័រតតាត់ទឹកភ្នែកក៏ស្រក់ចុះមក

"កូនស៊ុន! កូនមិនអាចធ្វើបែបនេះបានទេ កូនទើបតែងើបពីសន្លប់ទេណា"លោកគីម ស្ទុះចាប់ដៃស៊ុននូដែលបម្រុងនឹងផ្ដាច់ខ្សែសេរ៉ូមពីដៃនោះ

"លែងខ្ញុំ! ខ្ញុំទៅរកគេ ហឹក"ស៊ុននូ

"ស៊ុននូ! ស្ដាប់ប៉ាណា ទោះជាកូនចង់ទៅរកគេពេលនេះ ក៏កូនមិនអាចឃើញគេទៀតដែរ"

"ហឹក មិនពិត! ប៉ាកុហកកូន អាយ~ អត់ទេមិនពិតទេ"ស៊ុននូ ក៏ស្រែកយំធំធាក់ជើងនៅលើគ្រែអ្នកជំងឺដូចជាមនុស្សគ្មានសតិភ្លេចឈឺអស់ហើយ