Ravaged (CHURCH SIBLINGS 3)

CHAPTER 16

Mom made dad talk to me para lang hatakin ako papuntang Romania to celebrate holidays with them— nakisama nalang ako kahit na pakiramdam ko hindi naman ako kailangan.

Adi choose to stay, pinayagan siya ni mommy dahil sa dahilan niyang may hinahabol siyang oras ng internship. Nagsisi nga ako na sa shop ako ni Tito Iros nag-internship edi wala akong maidahilan dahil sa magsasara sila at uuwi ng Davao.

"Magkagalit kayo ni Papa, ano? Binantaan akong huwag kang bigyan ng kahit anong hingin mo eh."

Kakarating lang namin pero nahila na ako ni Kuya Leo maglaro ng boxing. He's been living in Bucharest since he settled down. He is closer to me than any of our other siblings— I can relate to him, he was an outcast himself. Palibhasa iba naman kasi ang nanay niya.

Sinubukan ko siyang patamaan ng suntok pero madali niya lang nasalag. This is what I hate playing boxing, It has limited moves, gusto ko pa naman ng freestyles of fighting— I am more of a tackle and pin person.

"Ano na naman bang kasalanan mo? He will not get mad with you unless you made your mom cry."

He punch me on the face, hard that I almost lost balance. Tinutuo niya kaya ginantihan ko ng mas malakas. Sinamaan niya ako ng tingin nang sa panga ko siya natamaan at natumba siya.

"Sa akin mo nilalabas galit mo?"

"You hit me hard first."

Tinulongan ko siyang makatayo pero sa halip na abutin niya ang kamay ko sinipa niya ako sa tuhod. Namura ko na lahat ng kilala ko nang mapaluhod ako sa sakit. Namulikat buong katawan ko.

"The fuck kuya!" singhal ko habang hawak ang tuhod ko. It's the most sensitive part of my body for fuck's sake.

"Ano ngang ginawa mong kasalanan?" tanong niya sa halip na intindihin akong namimilipit na sa sakit.

Lumabas siya ng ring habang ako nanatili sa loob at nakaupo habang hinihilot ang tuhod na sinipa niya. Umiinom siya ng tubig pero nasa akin ang mga mata niya.

"Did you kill someone this time?" panghuhula niya.

Tinago ko ang mukha ko sa tuhod ko. I wanted to forget the other things happened the last days— ang inaalala ko lang ay ang kasalanan ko kay Cayenne. But now thinking of it, it is so heavy. Someone died and it's all my fault.

"Abe—

"Ten people died because of me," hindi ko na kinaya pa. Marami na akong dinadalang kasinungalingan. "Drug overdose during the year end party I organized."

He gasp. I didn't dare looking at his expression. Nakita ko na lahat ng disappointment na pwede kong makita sa mga mata ni daddy noong nakaraan, ayaw ko ng makita pati kay kuya. I had enough of it.

"Did you give pills to those people?"

Umiling ako. "I didn't. I had stacks but it wasn't for distribution. It's for personal use. I know it wasn't from my supplies. May nagdala n'on—

"You know it wasn't your fault entirely. You are dumb for being a user but I know you aren't heartless, Abe. But why are you blaming yourself now?"

Ginulo ko ang buhok ko. "Ako ang nagdala sa kanila doon. May kaya akong gawin nang gabing 'yon pero mas inisip ko ang sarili ko, inuna ko ang sarili ko."

Kuya didn't give me any advice or scolded me. Hinayaan niya lang akong sisihin ang sarili ko. I feel a little relieved after I said all the things that bothers me. May kagustohan akong sabihin na rin kay kuya ang tungkol kay Cayenne pero hindi ko na kinaya. Kinain ako ng kaduwagan at takot.

Paano kung makarating kay daddy? Paano kung siya mimso magsabi sa mga magulang ni Cayenne? I am not scared if I end up in jail— I am scared that Cayenne will be disgusted of me. Mababaliw ako kapag ayaw na niya akong makita.