Your Guardian Angel [COMPLETED]#Wattys2016

Chapter 47:Almost is never enough

Charlotte's POV

"bakit ka po umiiyak?"

Biglang may nagtanong sakin mula sa likod ko. Nilingon ko yung nagsalita at napakunot-noo ako.
Tanga ba siya oh manhid??...

Bakit ako umiiyak??...
Eh siraulo pala ito eh...
Pero baka..

Ako ang siraulo dito. Kasi afterall this time nagbabakasakali pa din ako na baka may pag-asa pa.. Pero mukhang ako nalang ata ang umaasa sa aming dalawa.

Pero kahit ganun He look so handsome in his Groom suit.
But like what I said. Im not his bride. I looked away so that he wouldn't see that my eyes will begin to produce again a stupid tears.

"a-anong ginagawa mo dito??...diba dapat nandun kana sa bride mo?" I asked while still not looking into him.

"Look..I-Ive just wanted to say sorr--"

"stop it...please?...tama na Thunder...kung anu man ang nangyari sa atin sa nakaraan, lahat ng yun kinalimutan ko na..wala na tayo!...kaya hindi mo na kailangan pang manghinge ng tawad .."

"b-but please Raine...pakinggan mo ako--"

"pakinggan?!?...a year ago parang ganito din ang nangyari sa atin.. Umabot sa punto na kulang nalang lumuhod ako sa harap mo para pakinggan mo yung side ko..pero ano?...hindi mo ako pinakinggan...ngayon...alam mo na kung gaano kasakit?!!?" and I cant help myself to cry again.

Hahawakan niya sana yung kamay ko pero inilayo ko ito sa kanya.

"tama na....please" papasok na sana ako sa kotse ko kaya lang hinawakan niya yung kamay ko.

"please Raine...kahit sandali lang pakinggan mo ako...halos malalaman na natin ang kahulugan ng pagibig kapag pinakinggan mo ako..halos matatapos natin ang lahat ng ito..please buksan mo ang pagiisip mo Raine"
I look intently into his eyes.

"kagaya nga ng sabi sa kanta...Almost is never enough!!"

And then I left him dumbfounded. I started the engine and drive away.

Sorry Thunder..

Kasal kana.. At ayoko nang guluhin pa ang buhay mo..

Kaylangan ko nang move-on

X~X~X

Agad akong dumiretso sa kama ko at sumalampak doon. Pagkatapos eh hindi ko namalayan na unting-unti na naman akong lumuha. Hanggang sa tuluyan na akong umiiyak.

"Charlotte??" rinig kong sabi ng tao sa may pinto ko. Buti nalang nakatalikod ako doon kundi makikita niya akong umiiyak, patago kong pinunasan yung mga luha ko pero hindi na ako humarap pa sa kanya.

"kamusta ang lakad mo?...napigilan mo ba?"

Bakit ganun?...bakit parang masaya pa ata yung tono ni Lightning??...hindi ba siya naawa sakin??...Psssh salamat Lightning ah?...napakasupportive mong pinsan --___--

"wala na...please iwan mo muna ako?...gusto kong mapagisa"

"pero kasi---"

"please Lightning??"

"O-okay sige...pero kapag nagugutom kana bumaba ka lang ha at kumain..dont stress yourself too much"

"sige salamat"

Palabas na sana siya kaya lang parang may narinig akong sinabi pa niya.

"sana pinakinggan mo nalang siya" mahina at halos pabulong na pero sapat na para marinig ko.
Hindi na ako sumagot pa hanggang sa narinig ko nalang ang pagbukas at pagsara ng pintuan ko.