*ေကာင္ေလး မင္းဘာလို႔ ေျပာရဆိုရခက္တာလဲ*
*ဘာလုပ္လို႔လဲ ဦးေလးႀကီးကလည္း*
*ဟ မင္း ငါ့ အေနာက္ေတာက္ေလ်ာက္ လိုက္ေနတာေလ*
*ဘယ္ ဘယ္မွာ လိုက္လို႔လဲ။
မလိုက္ပါဘူး ေနာ္။ကြၽန္ေတာ့္ဘာသာ သြားေနတာ*
*က်စ္!ဒါဆို မင္း အေရွ႕ကသြား*
*ဟြန႔္ ဒီလမ္းကသူတေယာက္ထဲ အပိုင္က်လိဳ႕*
ေျခေစာင့္ထြက္သြားတဲ့ ေကာင္ငယ္ေလးကိူ ၾကည့္ၿပီးjeonေခါင္းရမ္းမိတယ္။ဒီေကာင္ေလးကို သတိထားမိေနတာၾကာပီ။ေန႕တိုင္းလိုလို ကို႔ယ့္ေနာက္လိုက္ေနတာ။အရင္ကေတာ့ လမ္းတူတာလို႔ ေတြးမိေပမယ့္ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။။အစ ကေတာ့ အာ႐ုံေနာက္တယ္ဆိုပီးလ်စ္လ်ဴရႈထားတာ ဒီမနက္ေတာ့ မေနနိုင္ေတာ့ဘုး။ေမးေတ ာ့လည္း ဘုဆက္ဆက္နဲ႕။ဒီေခတ္ ခေလးေတြ တကယ္ခက္တယ္။႐ုပ္ကေလးက အထက္တန္းသာသာဘဲရွိေသးတာ။ ဘယ္ေက်ာင္းက ကေလးလဲ ေနာ္ မိဘေတြအစား ရင္ေလးတယ္ တကယ္။စာမႀကိဳးစားၾကဘဲ ဘာအေတြးေတြေတြး ေနလဲ မသိဘူး။
လူပ်ိဳႀကီးပီပီ အသက္၃၀ေက်ာ္႐ုံသာရွိေနေပမယ့္jeonကေတာ့ တကိုယ္တည္းသာ ရပ္တည္ေနပါတယ္။မိဘေတြက အသိုင္းဝိုင္းႀကီးထဲကမို႔ ပူပင္စရာဘာမွမရွိပါ။jeonကိုလည္း ဝါသနာပါတဲ့ အလုပ္လုပ္ခြင့္ေပးတာမို႔ သူ ျမတ္နိုးေသာ ဆရာ အလုပ္ကိူ လုပ္တယ္။စာသင္ရတာ စာဖတ္ရတာ စာေရးရတာ ဝါသနာတယ္။
ငယ္ငယ္ကတည္းက ေက်ာင္းအေကာင္းစားမွာတက္။စာအရမ္းႀကိဳးစားေတာ့ အသက္ ၂၀ေက်ာ္မွာတင္ ဘြဲ႕ႏွစ္ခုေလာက္ရေနၿပီ။ဆ္ုလ္း ရဲ႕ နာမည္ႀကီး အထက္တန္းေက်ာင္းေတြမွာ ဆရာ လုပ္ခဲ့တယ္။စာသင္ အေတြ႕အႀကဳံရင့္လာေတာ့ အထက္တန္းေက်ာင္းကေနၿပီးေတာ့ တကၠသိုလ္ ဆရာ အျဖစ္ကိူ ေရာက္ရွိခဲ့တယ္။အခုေက်ာင္းကေတာ့ ေျပာင္းေ႐ြ႕လာတာ သုံးေက်ာင္းေျမာက္ေပါ့။ေက်ာင္းသားအမ်ိဳးမ်ိဳး ဆရာ အမ်ိဳးမ်ိဴးနဲ႕ ေတြ႕လာခဲ့ၿပီးၿပီမို႔ ဆရာjeonကေတာ့ လူေတြအေၾကာင္းေႏွာ ေက်ေနပါပီ။အေနေအးပီး တည္ၿငိမ္တယ္။ျပတ္သားတယ္။မွန္တယ္ထင္ရင္ ဘယ္ေလာက္အာဏာႀကီးတဲ့သူ ျဖစ္ျဖစ္ ရင္ဆိုင္ရဲတယ္။ေမြးခ်င္းသုံးေယာက္မွာ အငယ္ဆုံးေလး ဆရာjeonကိုေတာ့ အိမ္ကသူေတြေကာ ေက်ာင္းသားေတြကိူ ခ်စ္ေၾကာက္ ရိုေသၾကတယ္။
