Jimin တယာက္ ထိုးကိုက္လာတဲ့ ဦးေခါင္းနဲ႕အတူနံနက္ခင္းကိုႏုံးခ်ိစြာ နိုးထလာခဲ့သည္။ၿပီးေနာက္ မ်က္ခုံးႏွစ္ခု ၾကားကို လက္ညွိုးေလးနဲ႕အသာႏွိပ္နယ္ရင္း ကုတင္ေပၚမွာ စကၠန႔္အနည္းငယ္ထိုင္ေနလိုက္သည္။
ညကအျဖစ္ပ်က္ကို ေရးေရးေလးျပန္လည္သတိရလာေတာ့ လူႀကီးတေယာက္ ဘာမ်ားေျပာမလဲဆိူၿပီး ေတြးပူမိသည္ ။
သူကမူးေနတယ္ဆိုေပမယ့္ အသိေလးေတာ့အနည္းငယ္ရွိပါတယ္။မထင္မွတ္ဘဲ ရလိုက္တဲ့ အနမ္းဖြဖြေလးက သူ႕ရင္ခုန္သံေတြကိုပိုၿပီးထိန္းခ်ဳပ္နိူင္စြမ္းကင္းမဲ့သြားခဲ့သည္ ။ၾကာလာရင္ သူ႕ခံစားခ်က္ေတြ ေပါက္ကြဲထြက္ေတာ့မယ္။
မျဖစ္ဘူး။လူႀကီးမွာ ပိုင္ရွင္ရွိတယ္။သူ စည္းေစာင့္ရမယ္။ဒါက လူ႕က်င့္ဝတ္နဲ႕ မညီတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ သူ အတင္းကာေရာ ေရွ႕ဆက္မတိုးဖို႔ သူ႕ခံစားခ်က္ေတြကို လူႀကီးမရိပ္မိေအာင္ အေနထိုင္ပိရိရမယ္။
လြယ္ေတာ့မလြယ္ဘူးေပါ့။တေန႕တေန႕ လူႀကီးရဲ႕ ေနထိုင္သြားလာမႈေတြကို လက္မလႊတ္တမ္းၾကည့္ေနတဲ့သူက အခု မသိမသာ ေနရမယ္ဆိုေတာ့ခက္ခဲတာေပါ့။ဒါေပမယ့္လည္း ဘာမွမတက္နိုင္ဘူးေလ
သူက ေက်ာင္းသား ။လူႀကီးက ဆရာ။သူက အတင္းေရွ႕ဆက္ရင္ေတာင္ လူႀကီးက ေသခ်ာေပါက္ ျငင္းမွာ။မဟုတ္ရင္လည္း မုန္းရင္မုန္းသြားေလာက္မွာ။
သူ႕ ခံစားခ်က္တခုအတြက္နဲ႕ အဲလိုအျဖစ္ခံမယ့္အစား အေဝးကေနဘဲ တိတ္တဆိတ္ ခိုးခ်စ္ေနပါ့မယ္။
ေဒါက္!ေဒါက္!
အေတြးေတြနယ္ကြၽံေနတုန္း တံခါးေခါက္သံတခုေၾကာင့္ အေတြးပ်က္သြားသည္။
*Jimin နိုးၿပီလား.*
လူႀကီးက ထူးထူးဆန္းဆန္း လာႏွိုးလို႔ပါလား။
*အာ..ဟုတ္ကဲ့.*
*ဒါဆို ကိုယ္လက္သန႔္စင္ၿပီးရင္ထြက္ခဲ့ေနာ္။မနက္စာ စားမယ္.*
*ဟုတ္ကဲ့.*
ဟုတ္တယ္.လူႀကီးက သူ႕ကိုတပည့္တေယာက္လိုဘဲ သေဘာထားတာ။စိတ္ထိန္း ဂ်ီမင္။မင္းခံစားခ်က္ေတြကို ထိန္းထား။
ထို႔ေနာက္ ေပါ့ပါးလန္းဆန္းေအာင္ ေရခ္်ဳးသန႔္စင္လိုက္ေတာ့သည္။
