*လူကြီး.*
ခေါ်သံနှင့်အတူသူ့ဆီကိုတရွေ့ရွေ့လာနေတဲ့ကောင်လေး။
*အင်း..နိုးပြီလား..ကိုယ်လက်သန့်စင်ပြီးလာခဲ့ မနက်စာစားမယ်.*
နံနက်ခင်းအလင်းနဲ့အတူကောင်လေး၏မျက်နှာကလေးကကြည်ရှင်းနေသည်။
ရှုပ်ပွနေတဲ့ဆံပင်တွေကိုလက်နဲ့ဖိရင်း မျက်လုံးတွေကိုအတင်းအားယူပြီးဖွင့်နေပုံက သိပ်ကိုအသည်းယားဖို့ကောင်းတယ်။
ကောင်လေးက Jeonပြောတာကို ကြား/မကြားတော့မသိဘူး။
ထမင်းစားခန်းရဲ့တံခါးကိုခေါင်းမှီပြီးသူ့ကိုကြောင်ကြည့်နေသည်။
*ဟေ့..*
*အင်း..*
*အိပ်ရေးမဝဘူးလား.*
*မဟုတ်ပါဘူး.*
*ဒါဆိုသွားလေ.*
တခါမှမချက်ဖူးတဲ့နံနက်စာကိုကောင်လေးစားဖို့အတွက်ချက်ပြုတ်ရင်း ကောင်လေးကိုအပြုံးလေးနဲ့သာပြောလိုက်သည်
ထိုအခါသူ့ကိုမျက်မှောင်ကြုတ်ပြီးကြည့်လာတဲ့ကောင်လေးက နံနက်စောစောဘာတွေအလိုဖြစ်နေလဲမသိ။
*ဘာလဲ.*
ဒီလောက်နှုတ်ခမ်းကြီးဆူပြထားတာတောင်ဘာလဲဆိုတော့ လူကြီးကိုထုရိုက်ချင်လိုက်တာ။
မောနင်းကစ်လေးကို မသိတာလား။တကယ်ပါဘဲ။ဒီလူကြီးကို အစစအရာရာသင်ပေးနေရတာတော့မဟုတ်သေးဘူးမလား။
*လုပ်လေ.*
*မျက်နှာမသစ်ရသေးဘဲနဲ့ ညစ်ပတ်တယ်.*
*ရတယ်လေ.ဒါဆိုလည်း ဒီတိုင်းဘဲရပ်နေတော့မယ်.*
ဂျစ်တိုက်နေတဲ့အဆိုးလေးကို jeonကတော့ မသ်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီးချက်ပြုတ်နေလိုက်သည်
ထိုအခါ ကောင်လေးက သူ့ကျောပြင်ကိုမျက်နှာအပ်ရင်းခါးကိုလာဖတ်သည်
*အပူလောင်ကုန်မယ် .*
*ဟင်အင်း..*
*စောစောစီးစီးဂျစ်တိုက်မနေနဲ့ jimin..*
*လူကြီးက တကယ်မချစ်ဘူးဘဲ.*
*ဟော...ဘာဖြစ်ရပြန်တာလဲ.*
*ကြည်နူးချင်တာလေ။ရည်းစားထားပါတယ်ဆို..တစ်တစ်တူးချင်တာပေါ့.*
