*အဆင္ေျပရဲ႕လား jeon.*
ကုတင္ေပၚမွာjimin၏လက္ကေလးကိုကိုင္ကာမွိုင္ေတြေနတဲ့jeonကို ေမးလိုက္ေတာ့အသက္မပါတဲ့အၿပဳံးေလးနဲ႕ေခါင္းခါျပသည္ ။
Jinလည္းသက္ျပင္းခ်႐ုံကလြဲရင္ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့ဘူး။
သတင္းၾကားၾကားခ်င္းဘဲ jinလည္းဆိုင္ကေန ထြက္လာခဲ့လိုက္တာ။ဒီေရာက္ေတာ့jiminကလည္းေမ့ေနသလို jeonရဲ႕လက္မွာလည္းေသြးေတြကျမင္လို႔မေကာင္းဘူး။မိသားစုဆရာဝန္လာေတာ့ jiminကိုေဆးတလုံးခ်ိတ္ေပးသြားသည္။အားနည္းလို႔မူးလဲသြားတာ စိုးရိမ္စရာမရွိဘူးဆိုေတာ့မွ သူလည္းစ္ိတ္သက္သာရာရသြားသည္။ဒါေပမယ့္ jeonကေတာ့ အားအင္ေတြကုန္ခမ္းသလိုမ်ိဳးဘာမွလည္းမေျပာဘဲနဲ႕ jiminကိုဘဲၾကည့္ေနသည္။
*မင္း အနားယူလိုက္ပါလား။ငါ jiminကိုေစာင့္ေနေပးမယ္ေလ.*
*ရတယ္..သတိရလာလို႔ ငါ့ကိုမေတြ႕ရင္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနမယ္.*
*ဒါဆိုလည္း မင္းစားဖို႔တခုခုလုပ္ေပးမယ္..*
*အင္း.*
Jiminကိုဘယ္ေလာက္စိတ္ပူေနသလဲဆိုတာသိေပမယ့္ jeonကေတာ့ၿပိဳလဲသြားလို႔မျဖစ္ဘူးေလ။ ထို႔ေၾကာင့္jinလည္းေအာက္ထပ္ကိုဆင္းကာစြပ္ျပဳတ္ေလးတခြက္ကိုျပင္ဆင္ေပးဖို႔စီစဥ္လိုက္သည္။
*Jimin...ျမန္ျမန္သတိရလာေတာ့ေနာ္..ကိုယ္အရမ္းစိတ္ပူလို႔ပါ.*
Jiminဧ။္လက္ေခ်ာင္းေဖာင္းေဖာင္းေလးကို အျမတ္တနိုးနမ္းရွိုက္ရင္းjeonက တကိုယ္တည္း႐ြတ္ဆိုေနသည္။နဖူးျပင္ကိုစမ္းလိုက္ ပါးျပင္ေလးကိုနမ္းလိုက္ျဖင့္လည္း အလုပ္ရႈပ္ေနျပန္သည္။
သူ႕လက္ကဒဏ္ရာကိုမမႈပါဘဲနဲ႕ သတိမရလာေသးတဲ့ေကာင္ေလးကိုသာ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေနမိသည္။ခဏေလးဆိုေပမယ့္ သူ႕ရင္ထဲေျပာမျပတက္ေအာင္စို႔နစ္လြန္းသည္။
*ေရာ့ စြပ္ျပဳတ္ေလးပူတုန္းေသာက္လိုက္အုန္း.*
*ေက်းဇူးဘဲ jin *
အေငြးတေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့စြပ္ျပဳတ္တပန္းကန္ကိုjinက သူ႕အေရွ႕ကိုခ်ေပးသည္။ဆာေလာင္ေနတဲ့ ဗိုက္ကအသံေတြျမည္ဟည္းေနေပမယ့္ သူစားမဝင္ခဲ့ဘူး။
ဟင္းရည္ကိုဇြန္းနဲ႕ ဟိုခပ္ဒီခပ္လုပ္ေနတဲ့သူ႕ကိုjinက စုတ္တခ်က္သက္ရင္းၾကည့္လာသည္။
