BİRAY

24. Bölüm

Medya. Karan ve Biray.

Yapılan kürtaj sonrası, tekrar odaya aldındım.

Halsizlik ve mide bulantıları haricinde iyi gibiydim. 

Annem sürekli etrafımda dört dönüyordu. Bana ilgili olmaları o kadar hoştu ki...

Bir yarım saatin ardından eve gitmek için hastaneden ayrıldık.

Yabancı gelen yolları fark ettiğimde babama döndüm.

"Nereye gidiyoruz?"

"Ailecek kalacağımız çiftlik evine."

"Emir de olacak mı?"

"Emir aileden mi?" Diye sordu Akay.

"Değil mi?"  Bayık bakışlar attım şu an onunla laf kavgasına girmek istemiyordum.

"Değil."

"Benimle evli, hatırlatayım."

"Deme işte bunu deme Ben ne güzel unutmaya çabalıyorum."

Onu boşverdim babamın sorusuyla ona döndüm.

"Eğer istersen arayayım."

"Aramayın." Dedim ani kararlıkla.

"İstemiyorum." Ardından kafamı cama çevirdim ve akan yolları izledim.

"Mangal da yapar mıyız baba. Bol etli."

Et kelimesinin midemi bulandiracağını bu denli düşünmezdim.

"Biray için kıyma alalım ama."

Beni düşünmesi.. seviyordum bu çocuğu.

"Yol üstünde dinlenme tesisi var. Ordaki marketen alırız."

"Canım babam."

Arka koltuktan kalkıp araba süren babamın yanağından öptü. Güldüm bu hallerine.

Bulanan midemin üstünde elimi gezdirdim. Ovaladım. Emiri düşün. Anneni düşün. İkizini düşün. Babanı. Tüm aileni düşün. Ama o küçük masumu düşünme.

Aklıma getirmemek için o kadar çabaladım ki.. başarılı da oldum.

Yol boyunca, Emirle yaşayacağımı düşündüm. Bir ara istemsizce düşüncelerim benden bağımsız hareket etti; babam ve abilerim, bir arada yaşamamıza izin vermiyordu. Zar zor izin alsakta, ikizim bizim evde yaşıyordu o anlar gözümün önüne gelince  gözlerimi hızla araladım.

Yapmazlardı değil mi?

Yapmazlar ki?

Biz sonuçta evliyiz.  Bunu sormayı aklımın bir köşesinde koydum.

Biray aşkım ben bile bu Koran erklerinden korkuyorum yani. Çokta şey yapama.

Dinlenme tesise geldiğimizde bizimle beraber ilerleyen tüm arabalar durdu. 3 araba koruma vardı. Bu beni biraz ürküttü.

"Neden bu kadar kalabalıklar?"

"Küçük bir önlem."

Küçük bir önlem bu ise büyük olanı daha çok merak ettim.

"Bana doğruyu söyleyin mafya değilsiniz değil mi?"

Babam öyle bir kahkaha attı ki, aramızda çok mesafe olmasına rağmen dinlenme tesisinde ki insanlar buraya doğru baktı.

"Bunu gerçekten sordu mu?" Diye bana döndü Savaş abim.

Savaş abimin polis oluşu.

"Değiliz küçük cadı. "