[TAMAMLANDI] Soğuk ve sigara kokan nefesi karanlık sorgu odasında yüzüme çarptığını hissediyorum. Bu karanlık odada yüz hatlarını incelemeye çalışırken kalbimin içinde fırtınalar kopuyor. Bu adam bana lisedeki birini anımsatıyor.
Küfür, argo, kendin...
Gelen telefon bedenimi buz kesmeye yetmişti. Kitlenmiştim sanki hareket etmem olanaksız gibi. Annem yüzüme bakıyordu, ne olduğunu anlamaya çalışıyordu.
"Neden? Neden söylemediniz?" bağırmaya gücüm yoktu.
"Anneciğim?" şefkat akıyordu.
"Biyolojik ailemi bana neden anlatmadınız? Babam olduğunu neden söylemediniz?" sakinlikle anlatıyordum.
"Jeongin moralin-"
"Benim moralim için babam canını verdi. Şimdi daha mı iyi?" gülümsedim.
"O adam seni istiyordu, ömür boyu. Jeongin sensiz biz ne yapacaktık?" yanıma oturdu.
"Görüşürdüm en azından, hem ben çocuk değilim."
"Jeongin sen bizim bebeğimizsin... O adamsa pisliğin teki, baban seni korumak istedi." ellerimi kavradı.
Ellerimi hızlıca geri çektim. "Kendini koruyamadı ama... Bunun tek suçlusu benim."
"Değilsin... Olamazsın da..."
Ben onlara bir babam olduğunu söylemedikleri için, o adamla görüşmek istediğim için kızmıyorum. Babamın gereksiz yere kendini benim için ateşe atmasına kızıyorum.
"Söyledim anne ben çocuk değilim." ayağa kalktım.
"Sen çocuk olmayabilirsin, babamın yerinde olsan sende aynı şeyi yapardın." Minho abim önüme geçip sıkıca sarıldı.
Kafamı olumsuz anlamda salladım. "Lütfen..."
"Bunun lütfenlik bir şeyi yok anneciğim, senin suçun değil bu." ayağa kalkıp saçımı okşadı.
