YILANLAR & SAVAŞÇILAR °VERA°

91°SAVAŞ DAVULLAR

Merhabaaa....

Ay çok heyecanlıyım, savaştan önceki son bölüm. 

Savaş o kadar uzun ki gözüm korkuyor.

Bundan sonraki bölümler üçer gün arayla gelecekler. Bilgilendirmiş olayım. İyi günler.

Sizi bölümle baş başa bırakıyorum, oy vermeyi ve yorum yapmayı lütfen unutmayın. Keyifli okumalar❤️🤍

BÖLÜM 91: SAVAŞ DAVULLARI

"Her zaman bir yol vardır ancak sadece arayanlar o yolu bulabilir."

İlk adımlarımı atarken ya da bana bakan koyu gözlerin gölgesinde büyürken hayatımın gideceği nokta hakkında bütün hayal gücümü zorlasam dahi aklıma bu kadarı gelmezdi.

Savaşçılar Krallığı'nın resmi olarak kraliçesi olmuştum. Prens Destan Savaş'ın karısıydım artık, resmi olarak. Aşka dair bildiğim her şeyi ondan öğrenmiştim. En yetkin kalemler ve en bilge isimler aşk için binlerce kelimeyle tanım yapmış olabilirdi ancak benim için aşkı tanımlamak tek kelime ile mümkündü.

Duman.

Duman Savaş.

İçine binlerce duygu, binlerce anı ve binlerce kelimeyi sığdırabilirdi tek isim. Bana dair her şeyi anlatabilirdi. Hissettiğim her şeyi, düşündüğüm her şeyi tek bir kelime ederek yansıtabilirdim. Onu seviyordum, onun için ölebilir ve öldürebilirdim. Beni anlıyordu, hissediyordu, biliyordum.

Sarayın selamlığına adım atarken dalgalanan büyüm nikahımıza eşlik eden herkesi sarıyordu. Böylece bizleri görme ihtimali olan herkesin gözünden sakınacaktı bizi. Ben merdivenlerin önünde durduğumda herkes duraksadı. Uzun uzun konuşmakta olan Cihangir ve abim bile dikkatini bana çevirmişti.

Aileme ve can dostlarıma bakarak gülümsedim. "Bu gece bizimle olduğunuz için teşekkür ederim," dedim Duman yanıma doğru yürürken. Tam yanımda durarak elini belime koydu. "Sizi çok seviyorum, hiçbirinizin zarar görmesini göze alamam. Böyle bir günde bize eşlik ettiğiniz için ne kadar mutlu olduğumu anlatamam. İyi ki varsınız."

"Teşekkürler," dedi Duman. "Hepinize minnettarız."

"Ne demek?" dedi Ateş, bu esnada herkes sevimli sözcükler mırıldanarak teşekkür ediyordu. "Hadi Duman, adetleri yerine getirme zamanı." Ateş'in yüzündeki kocaman sırıtmaya bakılırsa söz konusu adet o kadar da muhteşem bir şey değildi. Duman önce merdivenlere doğru baktı, ardından bana doğru baktı ve eli beline kaydı.

"Yani biliyorsunuz ki ben artık yaşlı bir adamım," diye mırıldandı bizi izleyen dostlarımıza.

"Yok artık Duman," dedi Yasmin. "Gece elli kilo yoktur."

Tebessüm ettim. "Aslında altmış sekiz kiloyum," dedim küçük bir paragraf açarak. Duman gözlerini kocaman açarak bana baktığında gülümsemem genişledi.

"Karıcığım sen ne zamandan beri altmış sekiz kilosun?" diye sorduğunda karıcığım kelimesine yaptığı baskı yanaklarımın yanmasına neden oldu. Kısık bir sesle kıkırdarken dirseğimle onun karnına vurdum.