"Bu dünyada kanın da, acının da, savaşın da sonu yoktu."
Gece, dedesinin ölümü üzerine annesinin doğup büyüdüğü Vera şehrine gider ve orada annesi ile bir hayat kurmak için çabalarken şehrin sırları karanlıklardan çıkmaya başlar. Bu sırlar onun gerç...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Şarkı mükemmel. Mutlaka dinleyinnn... Keyifli okumalar diliyorum. Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın ❤️
Bölüm 22: YANIK İZİ
"Yanık izleri geçmez."
Her zaman bu dünyada uzak kaldığımı sanırdım oysa kan nasıl ki hep damarlarımın içinde güçle, ateşle çağlayıp durmuştu; ben de hep bu dünyanın içindeydim. Başıma gelenler, annemin ve dedemin benden sakladıkları, abimle aramdaki ilişki olsun, hepsi buna dâhildi aslında.
Yutkundum.
"Ne?" Dudaklarımdan dökülen şaşkınlıkla dolu tını ona bakakalmama neden olmuştu aynı zamanda. Nereye gidiyorduk? Ben onunla hiçbir yere gitmezdim. Bir an önce buradan gitmem gerekiyordu ama onun sarayına değil, kendi akademime. Tufan beni çok korkutuyordu. Onun gücünün sınırlarından haberdar değildim ancak deliliğin bir sınırı yoktu ve o da Duman kadar gözü kara bir adamdı ki buraya gelmişti.
Burası, Savaşçıların toprağıydı.
Bana doğru bir adım attığında kendimi korumak adına bir adım geri attım. Bir değil, on adım bile beni ondan koruyamazdı. Ancak psikolojik bir destekten fazlası değildi bu adım. Kalbim deli gibi atarken başıma bir şey gelmemesi için dua ediyordum. "Gidiyoruz," dedi normal bir şeyden bahseder gibi. "Evimize."
"Sen delirdin mi?" dedim öfke dolu bir sesle. Aslında korkuyordum ama öfke her zaman korku için iyi bir kapatıcıydı. Burada, bu ormanın ortasında, karşısında hiçbir şansımın olmadığı bu yırtıcıyla nasıl baş edebilirdim ki? Kendimi hiç bu kadar aciz ve güçsüz hissetmemiştim. "Seninle hiçbir yere gelmiyorum Tufan, vazgeç artık."
Ah Duman, diye geçirdim içimden. En derinden. Şu an gerçekten de sana deli gibi ihtiyacım var.
"Vazgeçmek mi?" Histerik bir şekilde güldü başını öne eğerek. Saçları önüne doğru dökülürken ayağıyla yerdeki toprağı eşeledi. Sanırım onda beni bu kadar korkutan şey sakinliğiydi. O kadar sakindi ki, kendinden eminliğini pekiştiriyordu bu. Bakışlarında, gülüşünde, duruşunda bile rakibinin olmadığını bağırıyordu. "Hala anlamadın mı Gece? Sen doğmadan önce bile benimdin." Beni baştan aşağı süzdü. "Ben sadece benim olanı istiyorum."
"Doğmadan önce mi?" Kaşlarım çatılırken çığlık çığlığa bağırıp Duman'ı çağırmak istiyordum. Onu oyalayabilir miydim? "Ne saçmalıyorsun Tufan? Kiminle olacağıma ben karar veririm."
Duman, neden o lanet duştan erken çıkıp akademide olmadığımı fark etmiyorsun?
"Sanırım deden bu işi yıllar önce üstlendi güzelim."
O an, Tufan'ın cümlelerinden bile daha şaşırtıcı bir şey duydum.
Gece?
Ses Duman'a aitti ama kulaklarımdan zihnime ulaşan bir ses değildi. Ses kafamın duvarlarının içinde yayılıyordu.
