ΑΛΕΚΑΤΡΙΔΕΣ / Η ΑΡΧΗ

~3~

 Ελλάδα/ Αεροδρόμιο Ηρακλείου Νίκος Καζαντζάκης

Με μια βαλίτσα στο ένα χέρι και με το άλλο χέρι να ανεβάζει τα γυαλιά ηλίου που φορούσε ψηλά στο κεφάλι της, είχε μείνει εντελώς άφωνη από ότι έβλεπε, άκουγε και γινόταν τριγύρω της. Είχε βγει τελευταία για να γλιτώσει τον όποιο συνωστισμό μιας και είχε την οδηγία να περιμένει στην είσοδο έναν οδηγό που θα την μετέφερε στο τόπο εργασίας της και αντί αυτού βρέθηκε εν μέσω του χειρότερου που θα μπορούσε να συμβεί! Μιας απίστευτης οχλαγωγίας και μια άκρως ενοχλητικής φασαρίας προερχόμενη από τους εκατοντάδες ανθρώπους που στριμωχνόντουσαν σχεδόν πάνω της φωνάζοντας και χειρονομώντας που την έκανε να σφίξει την βαλίτσα στο χέρι της και να προσπαθήσει να διατηρήσει την ισορροπία της. Ήταν λες και ξαφνικά ένα πλήθος προσπαθούσε να περάσει απέναντι από ...πάνω της! Αν ήξερε ότι θα κινδύνευε να ποδοπατηθεί από ένα μανιασμένο όχλο δεν θα είχε φορέσει γόβες με τόσο ψηλό τακούνι κατέληξε απελευθερώνοντας μια βρισιά και προσπαθώντας να σύρει τη βαλίτσα της μπας και ξεκολλήσει από το πλήθος που την παρέσερνε βίαια προς την απέναντι πλευρά όπου είχε πάρει το μάτι της λίγο πριν βγει μια σειρά από σταθμευμένα ταξί. Ήταν επιτακτική ανάγκη να διαφύγει μιας και απειλούταν η σωματική της ακεραιότητα! Ήθελε και να ήξερε τι είχε προκαλέσει τέτοια αναστάτωση και είχε βρεθεί εν τω μέσω ταραξιών, εκείνη μια επισκεπτήρια της χώρας τους που το λιγότερο που θα έπρεπε ήταν να την αντιμετωπίσουν με σεβασμό και να διαφυλάξουν την σωματική της ακεραιότητα, κατέληξε εκνευρισμένη και σημείωσε στο μυαλό της να παραπονεθεί κάποια στιγμή αν της δινόταν η ευκαιρία φυσικά έτσι όπως την τραβολόγαγαν ανάμεσα τους!

«Μα δεν είναι δυνατόν!» ξέσπασε οργισμένη νιώθοντας τον ώμο της να προσκρούει σε ένα στιβαρό σώμα ενός άντρα και έπειτα να πέφτει στο στέρνο ενός άλλου κάνοντας τα γυαλιά της να εκτοξευτούν από το κεφάλι της, να πέσουν χάμω και να ποδοπατηθούν από τα δεκάδες ζευγάρια πόδια! Με όση δύναμη και χώρο της έμενε σήκωσε την βαλίτσα της και την κράτησε στην αγκαλιά της ενώ ταυτόχρονα έσπρωχνε το πλήθος προς τα πίσω να σωθεί. Οι φωνές τους της τρύπαγαν τα αυτιά και έκαναν τα νεύρα της τεντωμένα σαν τη χορδή του τόξου, τα τακούνια της τα ένιωθε να ταλαντεύονται κάτω από το επιπλέον βάρος και την συνεχή ασταθή μετακίνηση της και είχε σχεδόν αηδιάσει από τα ιδρωμένα σώματα που βρίσκονταν κολλημένα πάνω της. Δεν ήταν η καλύτερη αρχή της. Δεν θυμόταν πουθενά από όπου είχε πάει να είχε κινδυνέψει τόσο με την άφιξη της!