ΑΛΕΚΑΤΡΙΔΕΣ / Η ΑΡΧΗ

~14~

Από την ώρα που είχε φτάσει στη δουλειά της την επόμενη μέρα, ο κυρ -Μανώλης της το είχε δηλώσει ρητά και κατηγορηματικά ότι η Καλλιόπη την περίμενε το μεσημέρι για φαγητό και την προειδοποίησε αυστηρά ότι όσες δικαιολογίες και να χρησιμοποιούσε θα έπεφταν στο κενό. Γιατί απλούστατα θα γευμάτιζε μαζί τους όσες αντιρρήσεις και να πρόβαλε. Έτσι όταν ήρθε η ώρα του φαγητού, ή σωστότερα μόλις πείνασε ο μεσήλικας, την κατέβασε με τις φωνές του από την σκαλωσιά και πήραν το δρόμο για το σπιτικό του με τον ίδιο ιδιαίτερα χαμογελαστό και ομιλητικό.

Και αυτό κατά ένα μέρος βόλευε απίστευτα την Ελβίνα. Δεν ήθελε να έρθει ο Ιωσήφ και να την βρει στο ναό μετά από ότι είχε προηγηθεί μεταξύ τους. Ναι ήταν χειραφετημένη γυναίκα και ήξερε καλά τι έκανε και με ποιον αλλά με το συγκεκριμένο, μετά ειδικά όσα της είχε πει και την είχε κατηγορήσει δεν ήθελε να έχει πολλές επαφές. Εκείνος ήταν κίνδυνος για εκείνη από πολλές απόψεις. Και εκείνη ιδιαιτέρα ευάλωτη μετά τα χθεσινά. Πίστευε ότι είχε ξεμπερδέψει με τις αναδρομές στο παρελθόν της. Πίστευε ότι μετά από τόση ψυχοθεραπεία που την είχαν αναγκάσει να κάνει, οι εφιάλτες της με το πέρασμα του χρόνου θα ήταν πιο διαχειρίσημοι. Και αυτό ήταν μέχρι που εχτές είχαν ξυπνήσει σαν αρπακτικά έτοιμοι να καταβροχθίσουν την ψυχή της! Με όλες της, τις τεχνικές να έχουν αποβεί εντελώς άχρηστες! 

«Επίτηδες έδιωξα νωρίτερα τον Άκη που λες κόρη μου. Εχθές με μάλωσε ο κανακάρης μου λέγοντας μου να μην σε ζαλίζω με την πολυλογία μου. Σε ζάλισα εγώ εχτές;" αναρωτήθηκε και συνέχισε δίχως να περιμένει απάντηση " Ποιος θα σου εξηγήσει δυο πράγματα αν δεν το κάνω εγώ; Λοιπόν, που λες κόρη μου όλα αυτά που βλέπεις τα χώματα τα λεηλάτησαν στους ατελείωτους αιώνες ότι καρυδιάς καρύδι θες. Από τους Δωριείς και τους Άραβες ως και τους Βενετούς και τους Τούρκους. Σταυροδρόμι το νησάκι μας και πολλοί περαστικοί. Ο καθένας έχει αφήσει το στίγμα του. Με σημαντικότερο στο δικό μας τόπο, τον αρχαιολογικό χώρο που βρίσκεται εκεί πάνω στο βουνό. Αν ανέβεις κάποια φορά θα απολαύσεις την απίστευτη θέα του κόλπου του Μιραμπέλλου.» είπε δείχνοντας της με την άκρη του δαχτύλου του ένα βουνό απέναντι τους και συνέχισε «Σημαντική πόλη η Λατώ μας, με δικό της νόμισμα. Λέγανε ότι ονομάστηκε έτσι γιατί λάτρευαν τη θεά Λητώ αλλά βάση των νομισμάτων της αρχαίας πόλης λάτρευαν τη θεά του τοκετού, την Ειλείθυια. Τώρα στις μέρες μας, έρχονται οι τουρίστες το καλοκαίρι και βλέπουν ότι χαλάσματα έχουν απομείνει. Ξερές πέτρες που γλιστράνε είναι! Αν ήξεραν θα ερχόντουσαν χειμώνα. Το χειμώνα βρίσκεται η ομορφιά όλη μαζεμένη εδώ. Σ όλη τη βασιλική στράτα – έτσι την λέμε γιατί τον έφτιαξε ο βασιλιάς τον δρόμο που ενώνει τα χωριά μας με την περίφημη Κριτσά απέναντι και την Λατώ- ανθίζουν δεκάδες αμυγδαλιές και ο τόπος είναι κατάφυτος από λουλούδια και πρασινάδα. Δρόμος που νομίζεις αν τον πάρεις ότι σε οδηγεί στο παράδεισο!» αναφώνησε ενθουσιασμένος και η Ελβίνα γέλασε σιγανά.