ΑΛΕΚΑΤΡΙΔΕΣ / Η ΑΡΧΗ

~15~

Ξεκίνησαν να διασχίζουν τα σοκάκια του χωριού βουβοί και σύντομα βγήκαν από αυτό, έχοντας πάρει την αντίθετη κατεύθυνση από την γνώριμη σε εκείνη που την οδηγούσε στο ναό. Σε αυτό το σημείο της περιοχής τα δέντρα ήταν πιο πυκνά και ο δρόμος που ακολουθούσαν σύντομα άλλαξε σε χωμάτινο και γεμάτο με πέτρες. Το χορτάρι τριγύρω όλο ξανθό, ξερό, να θροΐζει  απαλά κάτω από τις καυτές ακτίνες του ήλιου με τα διάφορα μικρά έντομα να χοροπηδάνε παντού τρομαγμένα με τον σκυλάκο να παίζει συνεχώς ενθουσιασμένος μαζί τους. Μέχρι την στιγμή που ρουθουνίζοντας πάνω από μια μυρμηγκοφωλιά, καταλάθος μπήκε στο ένα του ρουθούνι κάποιο δύσμοιρο από τα μυρμήγκια, προκαλώντας του ένα τρελό φτέρνισμα κάνοντας τόσο τον Ιωσήφ όσο και την Ελβίνα να γελάσουν με το περιστατικό. Και αν μετά από αυτό κάποιος θα νόμιζε ότι το πάθημα θα του είχε γίνει μάθημα, θα πλανιόταν οικτρά μιας και εκείνος συνέχισε να πειράζει ότι έντομο έβρισκε στο διάβα του με την ίδια ενέργεια.

«Δεν θα μου πεις τι είναι αυτό που θες την γνώμη μου;" ρώτησε πρώτη σπάζοντας την αμηχανία μεταξύ τους κάτι το οποίο ανακούφισε τον Ιωσήφ μιας και ήταν η κρυφή επιθυμία του, εκείνη να αναλάμβανε πρωτοβουλία. Τα είχε σκεφτεί και είχε πάρει τις αποφάσεις του ο Ιωσήφ. Η Ελβίνα με τη στάση της και τις πράξεις της φώναζε ότι ήταν ένα τραυματισμένο ψυχικά πλάσμα και στη πίεση αντιδρούσε λανθασμένα σπασμωδικά. Άρα θα άλλαζε ταχύτητα μαζί της. 

«Στην στροφή που βλέπεις μπροστά μας ξεκινάει μια ελαφριά ανοδική πορεία μιας και αρχίζει ένας λόφος. Ένας λόφος που παλαιότερα φιλοξενούσε τα πρώτα σπίτια του χωριού. Τώρα έχουν παραμείνει μονάχα ερείπια, σωροί από πέτρες και ξερόχορτα.»

«Και; Δεν βλέπω που μπορώ να σε βοηθήσω σε αυτό; Συντηρήτρια είμαι όχι εκσκαφέας.» γκρίνιαξε η Ελβίνα σκουπίζοντας τον ιδρώτα που είχε σχηματιστεί στο μέτωπο της.

«Θέλω την γνώμη σου συνδυαστικά υποθέτω. Θέλω να δεις το μέρος που έχει απομείνει ως ξένη. Ως τουρίστρια. Και φυσικά ως κάποια που ξέρει αν γίνεται να ανακατασκευαστεί κάτι παλιό. Παρατημένο.»

«Τι σκέφτεσαι δηλαδή; Να το ξαναφτιάξεις;» ρώτησε η κοπέλα ενώ σταμάτησε το βήμα της για να μην πατήσει τον σκύλο που είχε πεταχτεί μπροστά της κυνηγημένος από ένα άκρως ενοχλημένο έντομο.

«Θέλω να δημιουργήσω ένα παραδοσιακό οικισμό κρατώντας όλα τα στοιχεία της περιοχής. Να πάρω τις ίδιες πέτρες που πατάμε και να ανακατασκευάσω τα μικρά σπιτάκια δημιουργώντας ένα τουριστικό θέρετρο με όλα τα στοιχεία της Κρήτης. Κοίτα την περίπτωση σου. Δεν είχαμε να σε φιλοξενήσουμε πουθενά. Το κοντινότερο μέρος είναι η πρωτεύουσα του νομού που απέχει δέκα χιλιόμετρα. Γιατί το δικό μας χωριό εφόσον έχει την υποδομή να μην την εκμεταλλευτώ και να δημιουργήσω κάτι που θα φέρει θέσεις εργασίας και κέρδος στην κοινότητα;»