ΑΛΕΚΑΤΡΙΔΕΣ / Η ΑΡΧΗ

Αφιερωμένο στα κορίτσια μου που τους έκλεψα για λίγο το χαμόγελο από τα χείλη

«Φυσικά και δεν πόνεσες τώρα, έτσι;»

«Ερώτηση ρητορική ήταν αυτή τώρα, έτσι;» αντιγύρισε γρυλίζοντας η Ελβίνα κοιτώντας το πισινό της νοσηλεύτριας που μόλις είχε λάβει δείγμα αίματος να  απομακρύνεται συνάμενος λυγάμενος. 

«Πάντως να ξέρεις ότι ήσουν καλύτερη ασθενής όσο κοιμόσουν.» της αντιγύρισε ξανά η νοσηλεύτρια κοιτώντας την πάνω από τον ώμο της με δυσαρέσκεια έχοντας τα γυαλιά της χαμηλά στη μύτη της κάνοντας την Ελβίνα να γρυλίσει πιο δυνατά.

«Αχ ξέρεις πόσο λυπάμαι που ξύπνησα και σας το χάλασα; Και επειδή δεν μπορείς να μαντέψεις σου απαντώ αμέσως: καθόλου!»

«Πάλι γκρινιάζει το κορίτσι μας;»

Η Ελβίνα αδιαφορώντας για τον διαπληκτισμό της που βρισκόταν σε εξέλιξη, τράβηξε το βλέμμα της από αυτό της νοσηλεύτριας αλλάζοντας κατευθείαν έκφραση στο πρόσωπο της προς το γιατρό που ήδη την πλησίαζε ενώ στην αγκαλιά του κράταγε ένα κίτρινο φάκελο. Το δικό της φάκελο! Χαμογέλασε χαιρέκακα στη νοσοκόμα που στριφογύρισε τα μάτια της με τη σειρά της και μουρμούρισε κάτι που ευτυχώς δεν κατάφερε να φτάσει στα αυτιά της καθαρά.  Όχι ότι αν είχε φτάσει μπορούσε  κάνει και πολλά έτσι φασκιωμένη που την είχαν παρατήρησε πικρόχολα και αναστέναξε.

"Πονάς κάπου;" ρώτησε ο γιατρός της προβληματισμένος έχοντας εκλάβει το βογκητό της λανθασμένα και η Ελβίνα τρομαγμένη έγνεψε αρνητικά με το φόβο μη παραταθεί η διαμονή της στην αφιλόξενη εντατική. 

«Πως να πονέσω με τόσα παυσίπονα που μου δίνετε; Και αγελάδα να ήμουν θα είχα μαστουρώσει όχι να νοιώθω το παραμικρό." παραπονέθηκε με την νοσοκόμα να αναστενάζει δραματικά.

"Δεν θα ήθελα να σε δω πως θα γκρίνιαζες χωρίς αυτά όταν κάνεις τόσο χαμό με τόσο μεγάλη ποσότητα ."  πέταξε το σχόλιο της χαιρέκακα η νοσηλεύτρια  κάνοντας την Ελβίνα να σμίξει τα μάτια της και να παίρνει θέση επίθεσης με το γιατρό να μετακινείται, να μπαίνει στην μέση της οξείας αντιπαράθεσης ,να της κόβει το οπτικό πεδίο μάχης και να τις κοιτάζει με νόημα εναλλάξ. 

"Την αναλαμβάνω εγώ Ειρήνη την ασθενή μας." πρότεινε με την Ελβίνα να κατσουφιάζει και με την νοσοκόμα να αναστενάζει ανακουφισμένη δυνατά με νόημα  και να κοπανάει πίσω της φεύγοντας την πόρτα του δωματίου. Η Ελβίνα ορκίστηκε ότι όταν γινόταν καλά θα ερχόταν να ευχαριστήσει το προσωπικό και να φέρει κεράσματα. Στη συγκεκριμένη νοσηλεύτρια είχε σκεφτεί να κρατάει ειδικά χειροποίητα γλυκά... από τα χεράκια της. Πόσο χαιρόταν σε αυτή τη περίσταση που δεν είχε ιδέα από ζαχαροπλαστική!