ΑΛΕΚΑΤΡΙΔΕΣ / Η ΑΡΧΗ

~4~

Δεν είχε διανύσει μερικά εκατοντάδες μέτρα όπως την ενημέρωνε το ηλεκτρονικό ρολόι στο καρπό της και ήδη ένοιωθε τον ιδρώτα να κυλάει ανάμεσα στο στήθος και τη πλάτη της. Και αυτό δεν ήταν καλό. Επίσης οι γόβες της είχαν αποδειχτεί εντελώς ακατάλληλες για πεζοπορία στην καυτή άσφαλτο. Άσε που το ένα τακούνι είχε ραγίσει πιθανόν στο ποδοπάτημα και κινδύνευε από στιγμή σε στιγμή να σπάσει και να βρεθεί σωριασμένη κατάχαμα. Ήταν σίγουρη ότι το θέαμα που παρουσίαζε δεν θα ήταν καθόλου χαριτωμένο. Αναμαλλιασμένη, ιδρωμένη, αναψοκοκκινισμένη, με τσαλακωμένα ρούχα ,κουτσή και αν συνέχιζε έτσι ,σύντομα με γύψο πρόσθεσε τρομαγμένη μετά από  ένα απότομο ελιγμό που ευτυχώς για εκείνη κατάφερε και διατήρησε την ισορροπία της. Σταμάτησε να σέρνει τη βαλίτσα της και ξεφύσησε. Αν συνέχιζε έτσι η πτώση της ήταν βέβαιη. 

 Η τζιν πουκαμίσα της μονάχα δροσιά δεν της χάριζε. Σήκωσε τα χέρια της και με τα δάχτυλα της προσπάθησε να πιάσει μια αυτοσχέδια κοτσίδα το χείμαρρο των κατάμαυρων μαλλιών της. Αισθανόταν όλο το κορμί της να έχει πάρει φωτιά. Από τα δάχτυλα της που την πέθαιναν μέσα στις σφικτές, ακατάλληλες γόβες ως ψηλά τους μηρούς της που είχαν ιδρώσει. Αν δεν ήταν η αραιή κίνηση με μερικά αυτοκίνητα να περνάνε ίσως να μην δίσταζε να ξεκουμπώσει την ζώνη και ίσως κάνα δύο κουμπιά ακόμα της πουκαμίσας που φόραγε. Κοίταξε το έρημο τοπίο που απλωνόταν δεξιά και αριστερά της που θύμιζε ένα ξανθό ξερό σεντόνι που έβραζε όπως και η ίδια και αναρωτήθηκε στην περίπτωση που ξάπλωνε στην άκρη του δρόμου αν κάποιος θα φιλοτιμούνταν να καλέσει ένα ασθενοφόρο. Με το ασθενοφόρο να την μεταφέρει σε μια πολιτισμένη πόλη. -Αν υπήρχαν φυσικά οδηγοί που δεν απεργούσαν για τα ασθενοφόρα σε αυτή την τριτοκοσμική χώρα! -Με μια κίνηση άρπαξε ότι είχε μείνει από τα γυαλιά της που στεκόντουσαν στη βάση του φλεγόμενου κρανίου της και τα πέταξε στην τσάντα της που κρέμονταν μπροστά. Έβγαλε το κινητό της από μέσα και τράβηξε μαζί και το χαρτί της ανάθεσης έργου. Κάπου στο χαρτί έγραφε και την διεύθυνση του μέρους όπου θα εργαζόταν. Αφού τα έβγαλε άφησε την τσάντα να πέσει δίπλα στη βαλίτσα την οποία χρησιμοποίησε για κάθισμα. Πληκτρολόγησε στην εφαρμογή του κινητού της την διεύθυνση που διάβασε στο χαρτί και περίμενε την εφαρμογή να της δείξει την πορεία που έπρεπε να ακολουθήσει αλλά και τον χρόνο που θα της έπαιρνε.

Το αποτέλεσμα έφερε στα χείλη της ένα βογγητό. Δεν ήταν επιθυμητό αποτέλεσμα και όσο και αν άλλαζε τις προτιμήσεις σε γρηγορότερη διαδρομή, συντομότερη διαδρομή το αποτέλεσμα  παρέμενε ίδιο. Δύο ώρες με μεταφορικό μέσο! Με τα πόδια δεν ήθελε καν να ξέρει πόσο χρόνο θα χρειαζόταν. Απελπισμένη, ιδρωμένη και πεινασμένη ξεφύσησε αποφασιστικά  και σηκώθηκε όρθια.  Δεν είχε μάθει στη ζωή της ποτέ να εγκαταλείπει. Έχωσε στη τσάντα της το τηλέφωνο και το έντυπο και έστρωσε την πουκαμίσα της πριν σηκώσει το χέρι της και κάνει το σινιάλο του ωτο στοπ ντροπιασμένη ενώ  αναστέναξε παραιτημένη. Όταν όμως προκύπτει θέμα επιβίωσης κάποιες φορές ακόμα και πιο δυνατοί εγκαταλείπουν για να σώσουν το τομάρι τους...