Czarodziejskie przygody księga 1. Adeptki Magii. (ZAKOŃCZONE).

Rozdział 16. Magia, to nie taka prosta sprawa.

 PAJĄKELA PRZEZ WEKEEND NIE MIAŁA DOBREGO HUMORU. Koleżanki dziwiły się i pytały co się stało, ale dziewczyna nie chciała o tym mówić. Wciąż od nowa i od nowa przeżywała wydarzenia z lekcji pływania. Nie spodziewała.
— Powiesz wreszcie, co się stało? — zapytała Marta po raz kolejny dostrzegając, że Pająkela posmutniała.
Rudowłosa dziewczyna spojrzała smętnie na koleżankę.
— Chodzi o to, że na lekcji pływania nie popisałam się — wyznała cicho. I opowiedziała, co wydarzyło się w trakcie lekcji. Marta słuchała uważnie i w skupieniu.
— Ja bym się na twoim miejscu nie przejmowała —stwierdziła lekceważącym tonem. — Przecież i tak nie wystawił ci żadnych ocen.
Pająkela skuliła się w sobie.
— A co jeśli mój tato się o tym dowie?
Marta popatrzyła na nią jak na idiotkę.
— Nie przejmuj się ojcem — doradziła ze spokojem.
— Ale ja nie chcę go zawieść — wyznała prawie bezgłośnie.
Powtórzyła drugi raz głośniej.
— Daj spokój, przecież z tego co mówiłaś to był tylko tekst —próbowała dalej argumentować Marta. — Nauczysz się. W końcu od tego są nauczyciele. Naprawdę wyluzuj!
— Może masz rację — rzekła niepewnie Pająkela.
Zapadła chwila ciszy.
— A tak w ogóle, to powiesz co ci się śni w tych koszmarach? — zapytała Pająkela cicho.
Marta odwróciła wzrok. Z westchnieniem podniosła się i podeszła do okna. Na zewnątrz panowała mgłą i padał deszcz. Otworzyła powoli okno.
— Nie chcę o tym rozmawiać — powiedziała Marta sztywno.
Pająkela nie miała odwagi pytać dalej.
— Nie pamiętam, co mi się śni — dodała nagle czarnowłosa. — Ale mnie to męczy —wyznała z bólem w głosie. — Pozostają po tym takie złe i mroczne uczucia.
— A nie myślałaś nigdy o tym aby komuś się zwierzyć? — zapytała Pająkela życzliwie. — Mój tato uratował ci życie.
— Wiem i jestem mu za to wdzięczna — stwierdziła Marta wyglądając przez okno. —Ale on mi nie pomoże.
— A właśnie, myślę, że mógłby ci pomóc — rzekła rudowłosa. — Mój ojciec jest specjalistą od zaklęć umysłowych.
— Jakich? — zapytała Marta zerkając na Pająkelę zaskov=czona.
— Potrafi wejść do każdego umysłu — powiedziała Marta.
— Czyli czyta w myślach — stwierdziła Pająkela.
— To coś więcej — zaprzeczała kiwnie ciem głowy,
— Dziękuję ci za troskę, ale nie skorzystam — odpowiedziała stanowczo Marta.
— Dlaczego nie chcesz sobie pomóc?
Marta zacisnęła usta.
— Słuchaj, w szkole jest psycholog — oznajmiła. — Co prawda, chyba jeszcze nie przyjmuje, ale wiec, ze gdybyś chciała, to masz się do kogo zwrócić.
Marta pokiwała głową, ale nic nie powiedziała.

●●●

Laura z tacką ze śniadaniem usiadła przy stole. Zamrugała aby wybudzić się, Nie spała calą noc. Nie potrafiła zasnąć, bo myślała o tym, w co ubierze się na imprezę. Zastanawiała się czy mogłaby nie iść.
— Co ty taka dzisiaj niewyraźna? —zapytała Eryka zauważając smutek na twarzy koleżanek.
Laura spojrzała pochmurnie na koleżankę.
— Nie chcę iść na ten cały bal — stwierdziła po prostu.
— Dlaczego? —zapytała Eryka zaciekawiona.
— Po.... Po prostu nie mam w co się ubrać — odpowiedziała szczerze.
Dziewczyny wymieniły popatrzyło między sobą.
— W sumie, mogę ci pomoc — zaproponowała Kasia. — Mam dużo sukienek i mogę ci pożyczyć.
— Naprawdę? — zapytała zaskoczona Laura.
— No pewnie — pokiwała głową.
—Naprawdę jesteś super — powiedziała Laura i rozpromieniła się.
Przez kilka chwil jadły w milczeniu.
— A tak w ogóle to może dzisiaj po lekcjach wyskoczymy na miasto? —zaproponowała Kasia.
— Dobry pomysł — zgodziły się pozostałe dziewczyny.

●●●

Jak to jednak czasami bywa. Pogoda pokrzyżowała plany. Przez cały weekend padał ulewny deszcz, który wręcz utrudniał widoczność. Zrobiło się zimno i nieprzyjemnie. Jednak Laurze humor się poprawił, ponieważ perspektywa pójścia na bal w normalnych ciuchach , dodała dziewczynie otuchy. W niedziele po południu okazało się iż wszystkie uczennice, mają jechać w szatach wyjściowych szkolnych.
Większość dziewczyn, kiedy zostało to ogłoszone przy obiedzie, oburzyła się i protestowała. Jednak jak argumentowano taka jest tradycja i nikt nie będzie jej zmieniał. Pozostałym dziewczynom albo było to obojętne albo poczuły ulgę. Nie musza się martwic o stroj.
— Jak tak można w ogóle? — zastanawiała się Kasia oburzonym tonem.
— Przestań, to jest sprawiedliwe — stwierdziła Zuzanna pijąc kakao. — W ten sposób żadna się niw wyróżni
— A ja właśnie lubię się wyróżniać — stwierdziła niepocieszona.
Żadna nie skomentowała słów koleżanki.
— W takim razie, zostaje nam kwestia makijażu i fryzury — przerwała milczenie Eryka. — W tym też jestem całkiem dobra. W mojej poprzedniej szkole mieliśmy zajęcia z fryzjerstwa i kosmetologii.
— Super — stwierdziła zachwycona Zuzanna. — To ja się pierwsza do ciebie zapiszę!
I w ten sposób zrobiła się spora kolejka dziewczyn, do Eryki. Plotki szybko się rozeszły. Całą niedzielę przyjmowała dziewczyny, by zrobić im próbny makijaż.