Czarodziejskie przygody księga 1. Adeptki Magii. (ZAKOŃCZONE).

Rozdział 21. Najszybsza.

ANIA PRACOWŁA CIĘZKO TEGO DNIA. Nie spodziewała się, że praca kelnerki sprawi jej tyle trudności. Odkąd przyszła kwadrans po dziewiątej do pracy, cały czas była w ruchu. Z jednej strony cieszyła się. Bo nie miała czasu na rozmyślania o sowich problemach w szkole. Co prawda widziała spojrzenia Karola i właściciela, ale jak dotąd żaden z nich zapytał o rozciętą wargę z czego dziewczyna była zadowolona.

Szła właśnie z taca w strone stolika z numerem pięć, kiedy potknęła się i runęła jak długa. Taca ze szklankami poszybowała w powietrze i z hukiem roztrzaskała się na szarej, sliskiej posadce.

— Hej, nic ci nie jest? — zapytał Karol, pomagając wstać roztrzęsionej Ani.

Jessie uspakajała zdenerwowanych i poirytowanych klientów i pozbierała szkło i tacę. Rzuciła Ani srogie spojrzenie. Szesnastolatkę przeszył dreszcz. Cala drżąc wybiegła z Sali na zaplecze, a po tym wąskim korytarzem do tylnych drzwi. Serce waliło dziewczynie jak oszalałe.

Otarła ze złością łzy. Bezradnie usiadła na trzech schodkach i zakryła twarz w dłoniach.

— Ania nie płacz — usłyszała ciepły glos Karola i poczuła delikatny dotyk na ramieniu. — Przecież nic się nie stało.

Ania rozpłakała się jeszcze bardziej.

— Jestem w tym beznadziejna.

— Nieprawda! — W głosie chłopaka zabrzmiała pewność.

Ania spojrzała na młodego chłopaka zapłakanymi oczami. Karol był r=trzecim synem z czwórki dzieci jakie posiadał. Miał siedemnaście lat. Był piegowaty – jak zresztą jego brat bliżniak – średniego wzrostu. O mysich, krótko ostrzyżonych włosach. Pięknych, piwnych oczach, w których szczerości i niewinności tonęła w tej chwili. Przewyższał dziewczynę o głowę. I było mu znacznie lepiej w eleganckiej koszuli i czarnej kamizelce, niż Ani w czarnej czapce z logiem restauracji, szarej koszulce, czarnym fartuszku i czarnej spódnicy w białą kratę.

— Nie mów tak — burknęła. — Wcale mnie nie znasz. Straszna ze mnie niezdara. I nie nadaję się do tej pracy.

— Przestań — nie przestawał. — Daj sobie czas. To pierwszy taki przypadek. Naprawdę radzisz sobie dobrze.

Ania spojrzała na chłopaka zaskoczona. I uśmiechnęła się nieśmiało.

— I tak ma być — oznajmił widząc uśmiech rozjaśniający twarz dziewczyny. — Wracajmy do pracy!

Wstał i podał dłoń Ania. Ta ze swoją wrodzoną nieśmiałością, zawahała się i delikatnie ujęła

Przez resztę zmiany Ania radziła sobie dobrze. Chociaż nadal czaiła się w dziewczynie obawa. To powoli gasła. W głowie w sercu budziło się ciepło. Ciepło, którego nie znała, ale który jej się podobał.

●●●

Rozmawiały o seansie. O jego wadach i zaletach. Po skończonym filmie, dziewczyny w dobrych humorach szły chodnikiem.

— To co idziemy coś zjeść? — zaproponowała Eryka.

— Jasne, umieram z głodu — zgodziła się znużonym głosem Kasia. — Poza tym muszę posiedzieć w chłodzie.

Kasia miała na sobie spódniczkę, cieliste spodnie i bluzeczkę z długim rękawe,m. Wszystko cienkie jak włos. Włosy przysłoniła niebieską chustę i założyła na nos okulary przeciwsłoneczne. Z torebki powieszonej na lewym ramieniu i wyjęła krem z filtrem. Dokładnie posmarowała sobie twarz i dłonie. Dla Eryki dla odmiany pogoda nadal była zbyt chłodna. Ciemnoskóra przyzwyczajona była do znacznie wyższych temperatur. Była ubrana w skórzaną, jasnoniebieską bluzę z kapturem i czarne spodnie ze srebrnymi elementami. Nerwowo zaciągnęła jasny, lokowany kosmyk za ucho.