Vida Nova

29. Bölüm

Selamlar herkese

Keşke biraz da yorum yapsanız böyle sevip sevmediğinizi asla anlamıyorum🥺

Keyifli okumalar

—————

"Bayrakçı, Ahmet Bayrakçı. Eski nişanlınmış sanırım."

Duyduğum isim zihnimin içerisinde defalarca kez yankılanırken öylece kalakalmıştım.

Barlas'a hatta Barlas'ın arkadaşına kadar konu nasıl gitmişti? Benim yüzümden birilerine bir şey olacak olma endişesi tüm vücuduma işlerken nefes almakta zorluk çekmeye başladığımı hissetmiştim.

Kolumda hissettiğim dokunuş ile kendime gelmeye çalışırken Nergis'in sesini duydum. "Afra, iyi misin?"

"Ben..nasıl oldu bu?" Mırıltılarımın hiçbir anlamı yoktu hatta Nergis'e sesim ulaşmış mıydı onu bile bilmiyordum.

"Kahretsin! Söylememeliydim."

"O benim nişanlım değil." diyebildim burukça. "Değil!"

"Tamam canım, değil. Sakin ol lütfen." Nergis bana sakin olmamı söylerken işlerin bu kadar büyümesi sakinleşmemin önünde kesinlikle büyük bir engeldi.

Başımı iki yana sallarken Nergis'e döndüm. Gözlerinin benimkiler gibi dolduğunu gördüğümde yaş gözümü terk etmişti. "Lütfen." dedim çaresizce. "Olmasın bir şey."

Nergis beni kendine doğru çektiğinde kollarını da sırtıma sarmıştı. "Olmayacak." dedi ama o güveni vermek istemediği ses tonundan okunuyordu. Konunun ne olduğunu bile bilmezken bana o güveni nasıl verebilirdi?

Usul usul akan gözyaşlarım, düşündükçe hıçkırıklara döndüğünde Nergis kollarını benden ayırarak telefonuna döndü.

Birilerini arayabileceğini düşünerek elimi telefon tutan elinin üzerine koyduğumda şaşkınca bana döndü. "Afra, Barlas'ları arayacaktım."

"Arama." demeye çalıştım ağlamaktan çatallaşan sesimden ötürü zorlanarak. Nergis'in kötü durumda kalmasını istemiyordum, nedensizce onun samimiyetine inanmıştım.

Etrafa çaresizce bakındıktan sonra Nergis'e döndüm. Kendini suçladığını biliyordum, gözlerinin dolu dolu bakmasının sebebi buydu. "Teşekkür ederim söylediğin için."

Barlas'a kalsa bana asla söylemezdi ama ben şimdi biliyordum ve belki bir şeyler yapabilirdim, öğrenebilirdim.

"Seni eve bırakmamı ister misin?" diye sorduğunda mahcup bakışlarımı ona yönlendirdim. Başımı salladığımda burukça gülümseyerek koluma girdi ve kalkmama yardım etti.

Telefon sesi kulağımıza dolduğunda panikle birbirimize bakmıştık. Çalan telefonun sahibi Nergis'di. Gözlerini kısa süreliğine kapatıp açtığında bir sorun olmayacağını belirtmek istediğini anlamıştım.

Kolumdan çıktığında telefonuna baktı ve vakit kaybetmeden aramayı yanıtladı. "Efendim canım." Sesi eski neşesine erişirken bir anda böyle değişebilmesini şaşkınlık içerisinde izliyordum. "Eve geçeceğim birazdan, orada görüşürüz olur mu aşkım?" Sorduğu sorunun yanıtını dinledikten sonra kafasını sallarken, "Ben de seni seviyorum." dedi ve telefonu kapattı.