LAVİNİA (Berfin)

1. BÖLÜM

Yeni bir günden merhabalar
Yeni bir kurgu yeni bir başlangıç
Şans veren herkese teşekkür ederim. Sizi seviyorum.
Müziğimiz:
Yunus emre- İmkansız bir aşk denir
Keyifli okumalar diliyorum
______________________________________
"Y-yeter bırak b-beni" zar zor konuşuyordum. Şuan niyemi babam olacak şerefsiz beni dövüyordu.

"Bugün burada kal aklın başına gelsin hasta pislik" dedi ve gitti.

Ben lavinia... Lavinia şekerci. 16 yaşındayım ailemden şiddet görerek büyüdüm beni sevmezler bende onları. Niye dayak yediğimi anlatayım size. Kuzenim olacak şerefsiz selim beni taciz ediyordu dokunmaya çalışınca bende babama söyledim inanmadı bana aslında biliyordu doğru söylediğimi kendisi de dokunmuştu bana neyse sonuç bu. Her yerim kan içindeydi iki saattir aralıksız dövmüştü beni.

Ayağa kalkacak gücüm yoktu zorla kalktım banyoya gidip duş aldım. İç çamaşırlarımı giyip boy aynamın önüne geçtim.

Karnımda morluklar, kesikler, izmarit izleri ve sayamadığım binlerce iz. Sırtım daha berbat haldeydi çürümüştü resmen. Kemer izi, demir izi, yanık izi ve daha niceleri.

Herşey 6 yaşında başladı birinci sınıfa başladığımda. Erken göndermişlerdi okula İlk tokatımı o zaman yedim "babacığım" dediğim için sonra bu fiziksel ve psikolojik şiddete döndü. Şimdi 16 yaşındayım. Ama ruhum ölmüştü çoktan. İsmimin anlamıydı. Lavinia ölüm çiçeği demekti. Ben kendimi öldürmüştüm önce...

Aynadan kendime bakarken bir dal sigara yaktım. üç yıldır sigara kullanıyordum sigaramı söndürdükten sonra sırtımda kanayan yaraları temizledim abdest alıp üzerimi uzun ve bol bir şeyler giyip namazımı kıldım seccademi kaldırıp yatağa oturdum. Sırtım acıyordu ama alışmıştım artık telefonu elime alıp instada dolaştım. Sadece birini takip ediyordum o da emirdi. Emir benim çocukluk aşkımdı. Onunla 7 yaşında tanıştık okulda. Kolumdaki morluğu sormuştu bende yalan söylemiştim bana inanmamıştı ama üzerime gelmemişti zamanla daha yakın olduk. Ve ben ona herşeyi anlattım neler yaşadıysam, hastalığımı, Selim itini. Emir öleli neredeyse iki yıl olacaktı..

En çok Emire güvenirdim. Ablam vardı bir tane beni sevmezdi. Ama ben severdim ablam çünkü keşke bende abla olsaydım ben kardeşimi korur kollardım. Okulda çok kavgam olmuştur hepsinide dövmüştüm dayak yiye yiye atmayı öğrenmiştim.

Annem modacıydı beni sürekli eziklerdi modern diye ölüp biterdi.

Babam ise çok saygın iş adamlarından biriydi kendi kolejimiz vardı orada okuyordum genelde yüzüme vurmazdı görünür diye ama acısını vücudum dan çıkarırdı. Dışarıdan çok mutlu bir aile gibi görünüyorduk.

Telefonumdan müziği açıp yastığımın altına koydum ve kendimi uykunun kollarına bıraktım.

Sabah ezanla uyandım. Hep bu saatte kalkardım banyoya gidip abdestimi alıp namazımı kıldım. Kahvaltıyı hazırlamak için aşağıya indim. Ev büyüktü zengindik ama tüm işleri ben yapıyordum. Hizmetçi tutmuyorlardı. Bana eziyet olsun diye. Aşağıya inip kahvaltıyı hazırlamaya başladım.

İki saatte tüm kahvaltılıklar hazır olmuştu sofrayı kurup hepsini uyandırmaya gittim tabiki gene aşağılayıp durdular alışmıştım artık eskisi kadar yakmıyordu canımı.

Herkes sofraya oturdu ben hariç misafir olmadığı sürece onlarla yemem yasaktı hatta konuşmam nefes almam bile yasaktı. Mutfağa gidip birşeyler atıştırdım mutfağı toparlayıp yemek odasına gittim herkes kahvaltısını bitirip kalkmıştı sofrayı toplayıp bulaşıkları makineye dizip çalıştırdım. Sonra tüm evi temizlemeye başladım. Bugün pazartesiydi ama babam olacak şerefsiz beni okuldan almıştı. Eskiden hayalim vardı ama artık yok hastalığım ilerlemişti. Tüm hayallerimi yok etmiştim. Sadece ölümün gelmesini bekliyordum.