Sırtını yasladığı yerden ayırmadan karşı apartmanın ışığı yanan üçüncü katına bakıyordu. Arada bir pencerenin önünden geçen gölge, ışığı yanan evde bir hayatın olduğunu gösteriyordu.
Yedinci sigarasını içiyorken soğuk ayaz ellerinin kurumasını ve hatta morarmasına sebep olmuştu. Gecenin geç saatlerinde bu tenha mahalle sessiz ve soğuktu.
Üç beş binanın ışığı yanıyordu on dakika önceye kadar ama zamanla herkes ışığını söndürüp, uyumaya gitmiş olmalıydı. Sadece gözlerini ayırmadığı, kenar duvarı kırık olan dairenin sahibi hariç.
"Neden bu kadar geç uyuyorsun bugün?" diye mırıldandı kendi kendine.
Dakikalar sonra balkon kapısı açıldı, yerinden kıpırdamadı bile. Buradan kendisini görmesi imkansızdı çünkü. Gözlerini kısıp daha dikkatle izlemeye başladı.
Uzaktan siyah gibi görünen sarı saçları dağılmış, soğuğa rağmen üzerinde ince bir tişörtle dışarı çıkmıştı. Balkon demirine yaslandı, saniyeler sonra çakmağın sesi ve turuncu alev göründü.
Etrafa bakmak yerine kafasını önüne eğdi, daha sonra iç çekişleri mahallede bir kedi yavrusunun sesi gibi yankılandı.
Adam yumruklarını sıktı, yine ağlıyordu.
Sigarasından bir duman daha çekti ve daha sonra yere attı. Gözlerini bir saniye bile ayırmadı balkondan. Onun sigarası bitip içeri girene kadar izledi.
Sabah ışıkları yüzüne vurmadan, yan sokağa park ettiği arabasına doğru ilerledi. Sadece gözünün ortaya çıktığı, tüm yüzünü sardığı siyah renkteki atkıyı kenara bıraktı.
Evinden ayrıldı.
