"චූටි බේබි කාලා යනවද...?" නැවත විනාඩි පහකින් පමණ කාමරයට එබුන නෙහාර ඇසුවේ දොර රෙද්දේ එල්ලි එය හපන ගමන් ය.
"නෑ එපා..ඔයාගේ උදේ කෑම එක එයි තව ටිකකින්..දවල්ට..ම්ම්..දවල්ට කෑම ඕඩර් කරන්න එපා..මං නෑනේ..ඔයා තනියමනේ..මිනිස්සු sure කරන්න බෑ..."
"උදේට කෑම ඕනිත් නෑ චූටි බේබි..මං උයා ගන්නම්..."
"කුස්සියෙම ජීවත් වෙන්නද ආස..?උදේට උයනවා දවල්ට උයනවා..රෑට උයනවා..."
"මං උයන්න ආසයි..."
"ම්..රෑට උයන්න ඕනි නෑ..මං කන්න ගේන්නම්..."
"චූටි බේබි...මං විරාජ එක්ක මුහුද බලන්න යන්නද..?අද චූටි බේබිට බැරි නිසා.."
ප්‍රතාප් නිහඩවම නෙහාර දෙස බලා උන්නේය.ඔහු තවමත් දොර රෙද්දේ එල්ලීය.
"දැන් උදේ යන්න..විරාජට මෙහේ එන්න කියන්න..මං ගිහින් දාන්නම්.."
නෙහාරගේ මුහුණේ හිනාව පිරෙනු ප්‍රතාප් බලා උන්නේය.දොර රෙද්ද හපමින් උන් නෙහාර උඩ පැන පැන එතැනින් ඉවත්ව යද්දි ප්‍රතාප් සුසුමක් හෙලුවේය.
උදෑසන ආහාර සඳහා ඉදි ආප්ප ඕඩර් කල ප්‍රතාප් නෙහාර එය කන දෙස බලා උන්නේය.ප්‍රතාප්ට නෙහාර යනු මොන තරම් වෙලා බලා සිටියත් ඇති නොවන දර්ශනයකි.
"චූටි බේබිට බඩගිනිද..?" තමා දෙස බලා උන් ප්‍රතාප්ගෙන් නෙහාර ඇසුවේ පුදුමයෙනි.
"නෑ.."
"එහෙනම් මං කන දිහා බලන් ඉන්නේ..චූටි බේබි බොරු කරනවා අප්පා..ඔයාට බඩගිනි කිව්වා නම් මං මේකෙන් භාගයක් දෙනවනේ..ඉස්සෙල්ලා ඇහුවමත් 'නෑ මං එළියෙන් කනවා..මට එපා කිව්වා' දැන් මට ඔයා ඔහොම මගේ දිහා බලන් කෙල ගිලලා බඩේ අමාරුව හැදුනොත් අද ඔයත් නෑ බඩුවකට ගහන්න ගිහින්නේ..."
"නෙහාර...කටවහං කාපං..මං ආයේ කියන්නේ නෑ..කුණුහරප කියන්න පුරුදු උනේ කොහෙන්ද...එපා කිව්වානේ මං සැරයක්..මොන හුත්තක්ද..?"
"චූටි බේබිනේ කුණුහරප කියන්නේ..දැන් මොන උත්තක්ද කිව්වේ චූටි බේබි..."
" කටවහපං..." ප්‍රතාප් කෑ ගැසුවේ කෝපයෙනි.
"ආ..." ප්‍රතාප් තවත් කුමක් හෝ කියන්න ගියත් නෙහාර ඇනූ ඉදියාප්ප කටක් ප්‍රතාප්ට කැව්වේය.
