ඔවුන් ඉදිරියට යද්දි වේගයෙන් පසුපසට ඇදී යන අවට වටපිටාව දෙස නෙහාර නිහඩවම බලා උන්නේය.ඔහුගේ හුස්ම ගැනීමේ හඩ පවා නෑසෙන තරමට ඔහු නිහඩය.
ඔහු දැන් කලාතුරකින් ඇහිපිල්ලම් පමණක් ගසන ප්ලාස්ටික් බෝනික්කෙකු වැනි යැයි මන්දනාට සිතුණි.මොනරාගල සිටම හයිවේ එකට ඇතුළු වන තැන තෙක්ම නෙහාර එලෙසමය.
"නෙහාර.." පිටුපස අසුනේ නෙහාරට අනෙක් පසින් ඉදගෙන උන් මන්දනා කවුළුවෙන් එපිට බලා උන් ඔහුගේ හිසකෙස් අතර ඇඟිලි යැව් අතර නෙහාර හිස කරකවා මන්දනා දෙස බැලුවේ හැඟීම් විරහිත දෑසිනි.
ඒ කොපුල් රත් පැහැ වී තෙත බරිත වී ඇත.නාසයද ජම්බු ගෙඩියක් මෙන් රතු වී ඇත.ඇස් පවා කඳුලින් පෙගී රතු පැහැ වී තිබුණි.
"එයා ගියා..." නෙහාර කීවේ ඔහුට රහසේම ප්‍රතාප් ගෙළෙහි පළඳවා ගිය necklace එක දෙස බලමිනි.
නෙහාරගේ අසරණ සිහින් කටහඩ ඇසුණු මන්දනා නිහඩවම ඔහුගේ හිස තම උරිහට බර කරගත්තේය.
"ඉක්මනින් එයිනේ දරුවෝ.."
"අනේ...."
නෙහාර උන්නේ අසරණවය.කියන්නට හෝ කරන්නට යමක් සිහියට නොඑද්දි අනේ කියනවා ඇරෙන්නට ඔහුට කරන්නට නොවීය.
මන්දනාගේ අතැඟිලි පහසේ සනීපයට නෙහාරට නින්දේ යද්දි ඈ සුසුමක් හෙලුවේය.
"අපේ මල්ලි මහා නපුරුයි අප්පා.." මන්දනා සෙමින් මිමිණුවේය.
"එයා කොහොමත් එහෙමයි..උඹ දන්නවනේ තියන මුරණ්ඩුකම ගැන..පොඩ්ඩක් හරි සැලෙන්ඩර් වෙලා උන්නේ නෙහාරට..නෙහාරට නොතේරුණාට එයාගේ පොඩි බේබි වෙනස් උන තරම ඌව උපන්දා ඉදලා ඉන්න අපි තුන් දෙනාම දන්නවනේ ඒකාගේ ගතිය..අපිට උනත් දෙයක් කියන්නේ එක පාරයි..ඒක නෑහුවම එයා හැසිරෙන විදිහ දන්නවනේ..මං බයේ උන්නේ පොඩි එකාව ගහලම මරයි කියලා..ගහන්න අත උස්සනවා තියා හඩවත් උස් කරේ නෑ..ගහනවා බනිනවට වඩා යන්න තිබ්බ ගමන ඉක්මන් කරලා ගිය එක හොඳයි..ඉන්නවා කියන්නෙම මතක් වෙන මතක් වෙන..දකින දකින සැරේට කෝප ගන්න එක වෙද්දි ඊයේ නොඉස්සුන අත එන්න තියන සතිය පුරාම ඉස්සෙන්න තිබ්බා..සතියක් මූට බැන බැන ගගහා ඉදලා ඌවත් එපා කරලා යනවට වඩා පුළුවන් ඉක්මනින් ගිය එක හොඳයි..." රූපා කීවේ මන්දනාගේ උරහිසේ නිදාගෙන උන් නෙහාර දෙස බලමිනි.
