pov: esmee
ik vroeg Michael of hij al iets wist van die rood harige gast maar hij reageerde niet. ik pakte een pak melk uit de koelkast en drink rechtstreeks uit het pak. ik sluit de koelkast en achter de deur staat Michael mij wantrouwend aan te kijken. ik zet het pak neer en wil me omdraaien maar miky pakt mijn hand vast en trekt me in zijn armen. er is iets of niet fluistert hij in mijn oor terwijl hij mij stevig knuffelt. ik aarzel of het hem te zeggen en wil nee zeggen maar door mij aarzeling stopt hij meteen met knuffelen. vertel het esmee zegt hij. vertel me wat er is je kan mij alles vertellen. ik kijk in het rond en sleur Michael mee naar de kelder en doe de deur op slot. oke ik vertel je alles fluister ik maar niemand mag dit weten ook jij officieel niet. ik ga op mijn knieën op de grond zitten en begin te mompelen. Michael zakt oo zijn knieën bij mij neer en doet mijn haar achter mijn oor. kom op mop vertel me wat je dwars zit zegt hij. oke dan en ik vertel hem het hele verhaal. ......... en dus mag jij dit officieel niet weten en ik moet die opdrachten uitvoeren anders doet hij jou en de jongens iets aan. en de jongens hebben al zoveel mee gemaakt door mij. dit alles is mijn schuld omdat ik verdome zo, n klote vader moest hebben. ineens rukt Michael mij naar hem toe en knuffelt me bijna dubbel. ik kijk een beetje omhoog met me ogen en zie een traan over zijn wang rollen. maar in zijn stem hoor je geen verdriet. het is jou schuld niet jij kan toch je vader niet uitkiezen zegt hij. en wij zijn er allemaal om je te helpen dit alles mag jou en onze levens niet verpesten. en wij laten jou nooit in de steek. hij laat mij weer los uit zijn knuffel en als ik hem aan kijk zie ik ineens totaal geen verdriet meer. ik merk duidelijk dat hij zijn verdriet verbergt. het is ....w....wel mijn schuld. ESMEE stop verdomme met jezelf de schuld te geven zegt hij terwijl hij opstaat de andere kant in loopt en met bijde handen door zijn haren gaat. dan schopt hij met volle kracht tegen een kast in de kelder waardoor er een paar champagne flessen kapot vallen. ik begin te huilen want het is echt wel mijn schuld okal vind hij van niet. ik kan inderdaad niet mijn vader uit kiezen maar ik had wel kunnen zorgen dat zei geen risico liepen en lopen. ik ben een gevaar voor hen. mijn leven mogen ze verpesten wat ze willen maar van het leven van de jongens blijven ze af.