POV:esmee
Ik stap in het busje en word geblinddoekt zo zie ik niet waar we heen rijden. Eenmaal daar wordt de blinddoek afgedaan en loop ik met mijn vader mee een verlaten theater zaal in. Hij opent de deuren en zoveel gevaarlijke mensen bij elkaar heb ik nog nooit gezien. overal waar ik kijk zie ik mannen met littekens of wapens of vrouwen in strake paken net zonne brillen op of wapens op de rug. ik loop achter mijn vader tussen de mensen door richting het podium. Hij zegt dat ik voor mag. Ik loop het stoffige trapje op en stap over een rotte plank heen eenmaal op het podium zie ik alle gezichten oo mij gericht. Mijn vader begint te spreken en heel de zaal is stil. Morgen om 1uur in de nacht vallen wij het witte huis ongezonds aan. Iedereen die de kans krijgt beemt de president gevangen we willen hem levend. Alleen als hij leeft doet het rijk wat wij willen. Ik beloof dat ieder van jullie als ik aan de macht ben een zeer hoge taak krijgt die goed verdient. Schreeuwt hij door de zaal. Hij pakt ineens mijn arm. En dit zou niet kunnen zonder dit kleine krengetje hier. Zij zal de poort open zodat wij er doorheen kunnen. Iedereen kijkt mij aan alsof ik heel boosaardig ben of dat het erg gevaarlijk is wat ik ga doen. Ik vraag me alleen wel af waarom mijn vader zelf niet gewoon de tunnel zelf opent. Ik voel in mijn broekzak mijn telefoon trillen. Na wat schreeuwen duwt mijn vader mij richting de trap. Ik loop de trap af en loop daarna achter mijn vader de zaal uit. We lopen richting een duur hotel. We stappen in een lift en ik word naar een kamer gebracht. Ongemerkt voor het hotel personeel doet mijn vader de deur van mijn hotel kamer op slot. Opgesloten leuk maar niet heus. Ik plof op het bed en barst in tranen uit. Ineens voel ik mijn telefoon zoemen. Ik kijk en zie dat ik 14 gemiste oproepen heb. Calum luke en mijn moeder hebben mij meerdere malen gebeld. Ook heb ik 5 ongelezen smsjes. In een van die smsjes stond dat MICHAEL WEER WAKKER IS ik was dol blij. Alleen hij herinnert zich niks meer behalve mij. Echt vreselijk. Ik bel calum op om te zeggen dat alles goed met mij gaat en of ik Michael mocht spreken. (Wel fluisterend anders hoord straks mijn vader mij) maar het gesprek verliep erg anders. Calum nam op maar de telefoon stond op luidspreker want ik hoorde niet alleen calum praten. Ook hoorde ik mijn moeder en broertje SHIT dacht ik Vincent heeft niet gedaan wat ik op het briefje schreef. Calum waarom ben je bij mijn moeder ? Vroeg ik hem. Nou ik ben hier om er achter te komen waar jij bent en dan komen wij je halen met de politie. Zij calum met een lage toon. Calum doe dit niet die groep is met duizenden ik heb ze gezien een teater zaal vol. En ze zijn levens gevaarlijk dat overleef je nooit. Ik ofer mij zelf op voor jullie dat is mijn beslissing en er zit niks anders op dan dat accepteren. Zij ik terwijl de tranen op kwamen zetten. Nee ik kan dit nooit accepteren NOOIT zij calum. Terwijl hij dat hij hoorde ik Vincent huilen. Mijn moeder nam de telefoon over en zei lieverd ik hou van jou wat jij nu doet is mijn taak ik zou jou en Vincent moeten beschermen dat is niet aan jou. Toen ze dat zei barste alles los ook aan de andere kant van de lijn hoorde ik calum en ook mijn moeder snikken. I..ik .h.oou v.an je ma.m kwam er uit. En o.ok van vin.ce.nt en de rest. Snikte ik. Calum zou je tegen Michael Willen zeggen dat ik hem zal missen. Nee want ik zorg dat jou niks overkomt zij calum. Ik hou van jullie zij in nog en hing op.
