POV:calum
Eenmaal aangekomen op de plek waar esmee haar telefoon zich moest bevinden zag ik in de verte bussen wagens en trucks staan. Ik volgde mijn telefoon die aangaf waar esmee moest zijn. Ik loop de heuvel op en kijk nog rond of ik niemand zie. Eenmaal op de heuvel buk ik om te kijken wie ik daar zie vroeten in het zand. Na even zie ik het. HET IS ESMEE en ik ren op haar af. Zij rend zo hart op mij af dat ik in het zand neer plof. O wat ben ik blij haar te zien. Ineens staat ze op en pakt ze iets uit het zand. Ze zegt me dat ik hier moest blijven wachten. Na even zie ik haar wenken. Ik ren op haar af en toen zei ze me of ik kon helpen die loodzware deksel er op te leggen. Oke dan raar. Maar ik besloot toch te helpen. Toen de deksel er bijna op lag hoorde ik een klap en werd ik opzij geduwd. Ik geef meteen nog een stamp tegen de deksel en hoor dat die dicht klapt. Pas toen zag ik wat er gebeurt was. Esmee lag bloedend op de grond. Ze heeft gewoon mijn fucking leven gered. Ik bel meteen 112 en leg haar op mijn knieën. Ik zie dat ze is geraakt onder haar ribben en bind meteen mijn shirt er strak omheen dat ze zo min mogelijk bloed verliest. Ondertussen voel ik haar pols. Haar hartslag word steeds langzamer. Daar zit ik dan ik een grote kale vlakte met esmee bloedend in mijn armen. Ik besluit om met esmee langs de weg te gaan zitten zodat de ambulance ons kan zien. Dus ik til esmee op en strompel in de hitte over de heuvel. Eenmaal aan de andere kant helemaal uitgeput lamgs de weg gaan zitten. Ineens voel ik geen hartslag meer. ESMEE KOM OP IK LAAT JE NIET IN MIJN ARMEN STERVEN. roep ik terwijl ik op haar borst sla. KOM OP HOU VOL. Ni..e.t ga.an al..s.je.bl.ieft. ESSSMMMEEEE DOE MIJ DIT NIET AAN. DOE DIT MICHAEL NIET AAN. HIJ HEEFT JOU NODIG. Terwijl ik op haar borst loop te slaan als een debiel hoor ik in de verte sirenes.
Esmee word uit mijn armen getrokken en op een brancard gelegd. Ik word door een andere ambulance broeder een andere kant mee in genomen maar toch hoor ik de stroom schokken die ze haar geven. Op dat moment komen ook de politie wagens aangereden. En nu kunnen ze wel komen he. Dacht ik in mij zelf. Ik werd het hemd van mijn lijf gevraagd. Ik hooe de ambulance weg rijden en een gespecialiseerd team deze kant in komen. Ze hebben zwarte pakken aan met kogel vrije vesten en3 honden bij ook hebben ze grote dikke helmen op. Ik moet in een politie wagen gaan zitten en word meegenomen naar politiebureau. Eenmaal daar moet ik een boel formulieren ondertekenen en antwoord geven op de vragen van de politie. Ook krijg ik slachtoffer hulp toegewezen. Na een paar uur in het politie bureau krijg ik te horen dat de hele bande is opgepakt er zijn maar 4 doden gevallen in de bende. Na nog een paar uur mocht ik eindelijk gaan. Ik kreeg van de een shirt en werd daarna door de politie naar het ziekenhuis gebracht. Ik slenter met mijn handen in mijn zakken het ziekenhuis in met alle hoop verloren. Esmee is waarschijnlijk dood en ik had het kunnen voorkomen. WAT BEN IK EEN SUKKEL roep ik terwijl ik in de lift op de vloer plof. Eenmaal op de goede verdieping sta ik op en loop op de balie af. Weet u waar Esmee ligt. Bent u familie zeg ze. Nee ik ben een vriend en was betrokken bij het o.n.ge..val. kwam er moeilijk uit. Ze tikte wat op haar computer en vertelde toen dat ze nog in de operatie kamer is. Ze kon mij wel vertellen wat ze aan het doen waren maar niet hoe ze er aan toe is. Ze zijn de kogel aan het verwijderen maar dat ze onder het mes is is voor mij geweldig nieuws want dan leeft ze nog. Toen kwam het pas echt binnen ZE LEEFT NOG. Ik krijg te horen naar welke kamer esmee straks heen gebracht word en waar ik dan kan wachten. Ik loop ondertussen naar Michael die ondertussen blijkbaar weer van kamer is gewisseld. Hey maat alles goed. Hij kijkt mij raar aan. Oja hij kent mij niet meer. Ik pak een stoel en plof naast zijn bed. Esmee ik gewond geraakt mompel ik zagtjes terwijl ik aan het armbandje friemel die wij kregen van esmee toen wij haar in het ziekenhuis leerde kennen. Wat zei je vroeg hij. Tja e dat esmee gewond is geraakt. Ik vertelde hem het hele verhaal plus weer de uitleg wie ashton was en hoe ik esmee kende en zo voort. Hij barste in tranen uit maar dat snap ik ook wel. Na even mocht ik eindelijk esmee bezoeken.
Ik loop de kamer in en zie esmee lijkbleek op bed liggen. Ik pak een stoel en ga doodstil zitten terwijl ik haar hand vast houd. In mij zelf denk ik Michael had hier moeten kunnen zitten. Na een uur doodstil naast haar bed zitten hoor ik op de gang krukken. In de deur opening verschijnt luke met esmee haar moeder , adam en Vincent. Ik sta op geef luke een knuffel en laat hem op mijn stoel zitten. Esmee haar moeder loopt met rood gloeiende ogen van het huilen naar esmee en geeft haar een kus op haar voorhoofd. Daarna loopt ze naar Vincent en knuffelt hem bijna plat. Ik blijf doodstil staan en durf niks te zeggen. Na een half uur gaat adam samen met Vincent en esmee's moeder naar huis. Luke en ik blijven hier zitten. In haar mond zit een grote buis en aan haar rechter hand een infuus met een bloedzak er aan. Langzaam hoor ik geknik. En dat gesnik veranderd steeds meer in huilen. Ik kijk zagtjes op en zie luke met zijn hoofd in zijn handen gebogen. Normaal zou ik zijn opgestaan om hem te troosten maar nu. Ik had er echt gewoon de kracht niet voor. Langzaam begon ik ook en voor ik het wist zaten wij samen in de kemer te huilen. Ik zit hier nu ondertussen al 4 uur. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om gewoon naar huis te gaan en in mijn eigen bed te gaan liggen terwijl zij hier ligt. Na even gaat ook luke de kemer uit. En zonder het te merken van ik in slaap op de stoel. Toen ik smorgens wakker werd zag ik dat de zusters mij gewoon hebben laten zitten maar wel een doek over mij heen gelegd hadden. O je bent wakker hoorde ik achter mij.
Een zuster stond in de deur opening en vroeg of ik de kamer wilde verlaten. Ik keek nog een keer om maar ze zag er nog even belabberd uit als gisteren.
