🌸 ပန်းတစ်ပွင့်ရဲ့ရာဇဝင် 🌸
====================
Part-20
======
ဧည့်သည် နားနေခန်း ၊
ရိပ်ရဲ့ လက်ဖျားလေးကို ကိုင်ပြီး..တိုက်က တယုတယ ဆေးထည့်ပေးသည်။ ထို့နောက် ဖွဖွလေး မှုတ်ကာ..ပတ်တီးစည်းပေးသည်။
"နာသေးလား "
"ဟင့်အင်း.."
"ကိုယ်ဖြင့် စိုးရိမ်သွားတာပဲ ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ.."
"ဟင့်အင်း.."
ရိပ် မျက်နှာက ပြုံးနေသည်။
"ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မင်းဒဏ်ရာမရစေနဲ့.."
"ဟုတ်ကဲ့ "
ထိုစဉ်..တံခါးခေါက်သံနဲ့အတူ..၊
"စီးအီးအို..ဥက္ကဋ္ဌကြီး ခေါ်နေပါတယ်.."
"အင်း လာခဲ့မယ် "
"သွားလေ ဦးတိုက်..ရိပ် နောက်မှ လိုက်လာခဲ့မယ်.."
"ဒါပေမဲ့.."
"ရပါတယ် ဦးတိုက်ရေ..ဦးတိုက်က..အဓိကလူ ဖြစ်ပြီး..ရိပ်အနားပဲ ကပ်နေလို့ဖြစ်မလား ရိပ်ကို မစိုးရိမ်နဲ့ လီလီကို လှမ်းခေါ်လိုက်မယ်.."
"အင်းပါ တစ်ခုခုဆို..ဖုန်းဆက်ဖို့ မမေ့နဲ့နော် "
တိုက်က စိတ်မချပေမယ့်..အရေးကြီးဧည့်သည်တွေလည်းရှိသေးတာမို့..ထွက်ခွာသွားသည်။
ရိပ်..နှုတ်ခမ်းတို့ လှလှပပ ပြုံးသွားသည်။သူမကို စိုးရိမ်မည့်သူလည်း..ရှိသလို သူမလည်း အောင်အောင်မြင်မြင်နဲ့ ရဲရင့်လာခဲ့ပြီ။
ရိပ်..ပိုက်ဆံအိတ်လေး ကောက်ကိုင်ပြီး..ထရပ်လိုက်သည်။လက်ဖျားလေး..နည်းနည်းထိသွားတာပေမယ့် တိုက်က..သဲသဲလှုပ်နေသည်။နားနေခန်းက..ဒုတိယထပ်မှာမို့.. ရိပ်..ဖုန်းပြောရင်း လှေကားဆီလျောက်လာခဲ့သည်။
"အင်း လီလီ..ငါ ခုဆင်းလာမယ်. အင်း.."
ရိပ်ဖုန်းချလိုက်သည်နဲ့..လက်ကိုင်တန်းကို မှီပြီးရပ်နေတဲ့ ထိပ်ထားကို တွေ့လိုက်ရသည်။
"ပျော်နေလား "
ထိပ်ထား မေးတာကို..ရိပ်က မကြားသလိုပင် ဆက်လျောက်သည်။
"နင်လုပ်တာ ဘယ်သူမှမမြင်ပေမယ့်..ငါမြင်တယ် နင်ပြုံးနေတာရော..ဝိုင်နဲ့ပက်လိုက်တာရော.."
