herkese selamlar!! disease için bölüm yayınlamayı özlemişim...
başlıktan da anlayacağınız üzere bu bir özel bölüm olacak, fakat final sahnesi çoğu kişinin hoşuna gitmediği için ve ucunun çok açık kaldığı düşünüldüğü için final bölümünün devamı olarak düşünebilirsiniz
ayrıca bu bölümün bir kısmındasmutumsu bir sahne olacak, okumak istemeyenler o sahneyi atlayarak okumaya devam edebilir
ikiye ayırarak mı yayınlasam diye çok düşündüm çünkü cidden uzun bir bölüm oldu (6734k kelime😰), umarım okurken sıkılmazsınız💔
iyi okumalar♡
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
-
"Zombiler, geliyorlar!"
Korkuyla bağırıp kaçmaya başlayan kadının arkasından birkaç saniye bakakaldım. Doğru mu duymuştum?
"Taehyung?"
Taehyung bana bir bakış attıktan sonra elini elime yerleştirerek sıkıca tuttu. Ben de elini kavrayarak yutkundum. Korkuyordum, her şeyin bittiğini sanmıştık ama yanılmıştık anlaşılan.
"Gidip bir bakalım." Taehyung ilerideki kalabalığa doğru bir adım attığı sırada, gözlerimin karardığını hissettim.
Sersemce ileriye doğru bir adım attım, yerin ayaklarımın altından kaydığını hissederken tutunacak bir yer aramıştım.
"İyi misin?" Gözlerimi kırpıştırıp kendime gelmeye çalıştım, bu üç olmuştu. Zombilerden kurtulalı, daha doğrusu kurtulduğumuzu sanalı bir hafta olmuştu ve bu bir hafta içinde tam iki kez baş dönmeleri ve göz kararmaları yaşamıştım.
Şimdi yine aynısı yaşanıyordu, birkaç saniye sonra kendime geleceğimi biliyordum ama neden böyle olduğuna bir anlam veremiyordum.
"İyiyim, sorun yok." Tebessüm etmeye çalışarak, temiz havayı içime çektim. Taehyung'un endişeli bakışlarını üstümde hissetsem de umursamamaya çalıştım, endişelenmesine gerek yoktu.
Ben iyiydim.
"Hadi gidelim." Bu sefer ilk adımı atan ben olmuştum, Taehyung ile birlikte kalabalığa doğru yürümeye başladık. İçimde anlamsız bir his vardı, anlayamıyordum. Bu bir hafta içinde her şeyin bir miktar normalleştiğini sanmıştım, ama şimdi zombi kelimesini duyduğum gibi bir hafta öncesine döndüğümü hissetmiştim.
Her şeyin yeniden berbat hale gelmesine izin veremezdim, veremezdik. Ne olduğunu öğrenip bir şeyler yapmamız lazımdı, Bay Lee'yi aramalıydık belki de.
"Hey! İyi misiniz?" Bir bankın yanına çökmüş kadının omuzuna elimi koyduğumda, kadın kafasını yavaşça kaldırdı.
"Ben..." Kadın acı çekiyormuş gibi yüzünü buruşturdu, gözlerimi kısarak kadının yüzüne doğru eğildim. "Bana yardım et."
