Patient Of the Bed Number 85

"چپتر بیستم"

«نویسنده: خب قبل شروع کردن این پارت یه شفاف سازی کنم ، دوستان این اولین دیدار جان و ییبو بعد چند سال نیستش، توی پارتای قبلی اشاره شده بود به چند تا از دیداراشون توی سالهای اینده ، پس این دیدار اول نیستش»

سایمون

***

تقه ای به در خورد و طبق معمول منشی اش بدون اجازه وارد شد ، جان با اخم قرص را از بسته دراورد و بی توجه به منشی ان را با کمی آب قورت داد

شیوشین منشی جوانش هنوز هم سر به هوا و بی تجربه بود و جان هم بعد از دوبار تذکر دیگر حوصله ی تکرار حرف هایش را نداشت پس با بیخیالی گفت: بله

منشی با لبخندی دندان نما گفت: دکتر میشه امروز مرخصی بگیرم؟

و بعد بدون اینکه به جان اجازه حرف زدن بدهد انگار که گوینده ی رادیو باشد بسرعت کلمات را ردیف کرد: دکتر میدونید که من عادت به مرخصی گرفتن ندارم مخصوصا وسط روز ولی اگر یادتون باشه هفته ی قبل باهاتون هماهنگ کرده بودم چند تا خیابون پایین تر داره یه نمایشگاه برگزار میشه از یه نقاش معروف و با استعداد منم که روحیه ی هنری دارم برا همین حتما حتما باید برم و نمایشگاهشو ببینم راستش ...

جان دستش را روی میز کوبید و حرف های منشی نیمه تمام ماند ، سر دردناکش را با یک دست فشرد و تنها با حرص و صدایی آرام گفت: باشه مهم نیست میتونی بری

منشی با خنده برگه ای را روی میز گذاشت و گفت: شماهم بیاید دکتر فکر کنم خوشتون بیاد

جان با دستش به بیرون اشاره کرد: باشه خدافظ

با رفتن منشی جان صورتش را روی میز گذاشت و کاغذ را چنگ زد و شروع به باد زدن صورت قرمز از حرارتش با آن تکه کاغذ کرد، دوماه بود که ییبو را نداشت ، دوماه بود که دلتنگی در حال نابودی روحش بود و کابوس هایش برروح ضعیفش تازیانه میزد.

برای لحظه ای نگاهش به نام نقاش روی کاغذ خورد و چنان از جایش پرید که صندلی برروی زمین افتاد

نام نقاش وانگ ییبو و نام گالری و این نمایشگاه روزنه ی نور بود.

چشمان جان در درشت ترین حالت ممکن قرار داشت و این گالری برای ییبو بود؟