Patient Of the Bed Number 85

"چپتر سیزدهم"

همه چیز را آماده کرده بود، قرار بود جوری سخنرانی کند که جیانگ راه فراری نداشته باشد مدارک را به تعداد اعضای هیئت مدیره کپی گرفته بود ، دلایل و شواهد را به صورت اسلاید دراورده بود، برای سخنرانی هم به تنها چیزی که نیاز نداشت تمرین بود ، او سالها این روز را در ذهنش مرور کرده بود ، به شکل‌ها و صورت های مختلف.

***

در جلسه ی هیئت مدیره حاظر شد و با اقتدار اعلام کرد موضوع امروز درمورد بیمار تخت شماره 85 نیست بلکه درمورد اشتباه خطرناک و مرگبار یکی از پزشکانی است که آن را جزو برترین پزشکان میدانند ، به واسطه ی تحقیق و مقاله ای که جان برایش زحمت کشیده بود!!

با اینکه جیانگ مقاله اش را از او دزدید اما باز هم جان به خوبی توانست خودش را شکوفا کند و هیچوقت در این مسیر باقی نماند و همیشه رو به جلو حرکت کرد.
مدارک را جلوی اعضاقرار داد و یکی از آنها را هم جلو جیانگ گذاشت و پاور پوینت را به تصویر کشید.
از بیمار سی ساله‌ای به نام وانگ یی‌هان صحبت میکرد که دچار بیماری اسکیزوفرنی حاد بود و این فرد بخاطر تجویز اشتباه دارو و دوز مشخص آن و تداخل داروی یزوکلوپنتیکسول با داروهای دیگر کم کم به مرگ نزدیک میشد، اگر کمی دیرتر متوجه شده بودند یی‌هان بخاطر سکته مغزی ناشی از تداخل و دوز اشتباه حتما میمرد .
تمام مدارک شواهد و توضیحات اضافه را داخل برگه ها نوشته بود.
همه با تعجب و حیرت به برگه ها نگاه میکردند، جیانگ بهترین پزشک انها بود چطور توانسته بود چنین اشتباه مرگباری بکند؟!
جان نگاهش را به جیانگ دوخت و نیشخندی زد، جیانگ کاغذ را در دستان خود میفشرد و رگ های گردنش آماده ی ترکیدن بودند و صورتش هر لحظه سرخ تر میشد.
در نهایت بسرعت از جایش بلند شد طوری که صندلی برروی زمین افتاد، بسمت جان رفت و برگه ها را در صورتش کوبید، خنده ی جان پررنگ تر شد و جیانگ با حرص گفت: عوضیِ کثافت

جان در حالی که از کنار جیانگ عبور میکرد در نزدیکی گوش مرد لب زد: از تو کثافت تر نیستم
و از اتاق خارج شد، برایش اهمیتی نداشت که برای جیانگ چه اتفاقی میوفتد ، حتی اگر تعلیق یا اخراج نمیشد هم اهمیتی نداشت، در واقع اشتباه پزشکی هر لحظه ممکن بود اتفاق بیوفتد و هدف جان تنها تخریب شخصیت پوشالی ودروغین جیانگ بود که صد در صد موفق شده بود.

هنوز درب را نبسته بود که جسمی خودش را به جان کوباند و محکم در آغوشش گرفت
و ییبو بلافاصله لبش را روی لب جان کوباند و جان را بوسید.
جان وحشت کرده بود ، آنها درمیان بیمارستان روانی بودند و اگر کسی او را میدید و گزارش میکرد کمترین مجازات آن تعلیق موقت بود ، اما همچنان دستش دور کمر ییبو بود و اجازه داد این جسم لرزان کمی آرام شود و بدون هیچ تفکری پاسخ بوسه ی ییبو را با ملایمت داد و تلاش کرد با حرکات نوازش گونه اشک های ییبو که صورت او را هم خیس میکرد را متوقف کند.
وقتی هر دو نفس کم آوردند از هم جدا شدند و جان بلافاصله دو طرف صورت ییبو را گرفت و در آن چشمان خیس و مژه های چسبیده بهم بخاطر نم اشک نگاه کرد و در حالی که با انگشتش اشک های ییبو را پاک میکرد گفت: بوبوی من چرا داره گریه میکنه؟
دستش را در جیب روپوش سفید رنگش فرو کرد و در حالی که به زمین زل زده بود شروع به حرکت بسمت محوطه ی بیرون کرد، هوا همچنان سرد و سوزناک بود و این سرما روز به روز افزایش میافت ، دستانش را درون جیبش مشت کرد و از در خارج شد به تک تک لحظاتی که با ییبو داشت فکر میکرد، تمام زندگی جان وقف کار و تلاش در راه رسیدن به هدفش شده بود و او هرگز به خودش اجازه نداده بود تابه تفریحات یا احساساتش سرک بکشد و حالا یک پسر ۲۲ ساله او را وادار کرده بود تا روتین تکراری و خسته کننده ی همیشگیش را کنار بگذارد و نه تنها قوانین زندگی یکپارچه فعالیت و کار کردن جان را تغییر داده بود بلکه احساسات جان را با انگشتانش قلقلک میداد و جان را وادار به واکنش هایی میکرد که هر چند لذت بخش اما ترسناک و دلهره آور بود، مانند چیزی که در اتاق اتفاق افتاد، پاسخ دادن به یک بوسه ی اشتباه که ناشی از یک اشتباه بزرگ و در یک مکان اشتباه بود و جان بطور عجیبی از به یاد آوردن آن لذت میبرد، جان تا به حال نتوانسته بود چنین حسی را تجربه بکند یا حداقل به خودش چنین اجازه ای نداده بود ، دروغ نبود اگر میگفت که او از داشتن احساس دلبستگی و وابستگی و از همه مهم تر اعتماد به شخص دیگری میترسید ، جان از تجربه عشق و عاشق بودن میترسید برای او احساسات نسبت به شخص دیگر به اندازه ی دیدن ارواح شیطانی ترسناک بود و از ان مهم تر اینکه جان بلد نبود عاشقانه خرج کند ، نمیتوانست مانند دیگران محبت کند، اصلا عاشقی چه فایده ای داشت وقتی بذر شک همیشه در انتهای روحش وجود داشت و گاهی جان را تبدیل به یک فرد پارانویا میکرد؟ چگونه میتوانست به خوبی احساسات خرج کند زمانی که هر لحظه منتظر خیانت و رفتن شخص مقابلش بود؟
انگار همزمان هزاران نفر در سرش این جملات را تکرار میکردند و جان در حالی که تنها در آن میان ایستاده بود با حالتی شوکه تکرار میکرد «یعنی من عاشق بیمارم شدم؟»
از آن بدتر که جان از این مسئله راضی بود ، او عاشق زمان هایی بود که از شدت خستگی برروی تخت بزرگ اتاق جان می افتادند و بسرعت به خواب میروند و جان میتواند یک خواب توأم با ارامش داشته باشد، یا زمان هایی که باهم همانند دو کودک شیطنت میکنند ، میدوند و بلند و بی دغدغه میخندند ، جان از خنده های ییبو جانی دوباره میگرفت و هربار که ییبو به خانه اش میامد او تنها آرزویش ایستادن زمان در آن دقایق بود.!
ییبو را با هزاران دلایل عجیب و غریب علمی به خانه اش آورده بود اما حالا که فکر میکرد پشت رفتارش هیچ علمی نبود!
برای اینکه ییبو را بیشتر نگهدارد رسما دلیل جلسه ی هئیت مدیره را تغییر داد و زمان انتقامش را جلوتر انداخت.
جان ییبو را در کنارش میخواست، نمیدانست که عاشق است یا نه! شاید هم وحشت داشت که اعتراف کند اما تنها یک چیز را میدانست و آن هم این بود که ییبو در کنارش آرام است و جان هم میتواند از آن لبخند های مخملین آرامش بگیرد! و آیا این یک دلیل موجه برای نگهداشتن ییبو در کنارش نبود؟!