이복 형제 |+18|

35 - "Üzgünüm, Yardım Edemem..."

Jungkook'dan

Sabah boynumun defalarca öpülmesi ile uyanmıştım.

"T-teyung? N-napıyorsun?"

"Um... görevimi yerine getiriyorum?"

"N-ney?"

"Bebeğim sen dün dedin ya, 'sabah da beni böyle öper misin?' Diye. Şimdi ben de seni öpüyorum."

Tekrar boynumu ve yanaklarımı öpmeye başladığında gülmüştüm.

"Ehe öp o zaman."

Öpmesine devam ettiğinde o da gülümsemişti. Daha sonra kapımız çaldığında Taehyung üzerimi örttü.

"Çocuklar? Uyandınız mı~?"

"Uyandık amca! Şimdi kalkacağız!"

"Tamam kahvaltıya bekliyorum!"

Namjoon amca gittiğindr Taehyung dudaklarımdan minikçe öpüp kalkmıştı.

"O Jungkook sen nesin? Seni öpmeye doyamıyorum ya?"

Güldüğümde, Taehyung'un ciddi olduğunu fark etmiştim.

"Bilmem ki Teyung. Şahsen ben de seni öpmeye doyamıyorum."

"Tamam sussak iyi olur yoksa hiç kahvaltı edemeyeceğiz."

Kahvaltı masasına oturup Namjoon amcanın "eee dün çok yoruldunuz mu?" Tarzı da sorularını atlattıktan sonra oturma odasına geçebilmiştik.

"Çocuklarım. Artık şu mevzuya gelsek iyi olur hm?"

"Amca bak, kısa kesmek gerekirse eğer ben artık Paris'teki bir üniversiteye gideceğim. Jungkook ise yine Paris'deki bir liseye. Senden tek isteğimiz, bize bir ev bulman. Ve belki biraz maddi destek çıkarsan gerçekten çok mutlu oluruz..? Çünkü artık ve annemle ne dr babamla bir bağımız kalmadı."

Taehyung'un ensesini kaşıyarak söylediği cümlelerden sonra Namjoon amca dirseklerini dizlerine koymuş ve ellerini birleştirmişti. Bir süre düşündükten sonra Taehyung'a bakmıştı.

Taehyung'dan

Amcam her şeyimdi. Çocukluğumdan beri bana çocuk gibi davranan tek insandı diyebilirim. Kabul etmesi, şu anda umduğum tek dileğimdi..

Derken korktuğum o cümleyi tüm ciddiyeti ile söylemişti,

"Üzgünüm çocuklar... ama, cidden üzgünüm. Yardım edemem."

Jungkook'a baktığımda bunu bekliyormuş gibi düz bir ifade ile bana bakmıştı. Şokla tekrar amcama baktığımda amcam, gür bir kahkaha patlatmıştı.

"Çocuklar! Tipiniz çok komikti! Gerizekalı mısınız tanrı aşkına?! Tabii ki yardım edeceğim! Hatta istediğinizden fazlasını vermeye bile kabulüm! Tipleriniz...!"

Demiş ve tekrar gülmeye başlamıştı. Bu adam cidden kalbime indirecekti bir gün.

"Tamam tamam! Siz bunları düşünmeyin! Bu akşama ev işinizi hallederim! Sonra da hangi okulu isterseniz sizi oraya kayıt da ettiririm. Burada gül gibi Namjoon amcanız varken sırtınız yere gelir mi sandınız?! Boş verin annenizi babanızı! Ben varım ben! Ay tiplere bakın ya!"

Amcam oturduğu yerden kalkmıð vr bize sarılmıştı.

"Hadi gelin ev bakmaya gidelim."

3 saat sonra

Amcamın yoğun istrği ve iknası sonucunda hayalimizdekinden daha ötede bir ev almıştık.

Almıştık, çünkü amcam bizi ömür boyu kira derdine sokmak istememişti. Ve bu evi de ikimize hediye etmiş sonra da suluca öpmüştü.