KESKİN

6.Bölüm

   İnsan evladı neden hep nankördür? Neden hep kötülük yapar? Dünyada o kadar çok kötülükler oluyor. Bir çoğu bu dünyada Allah tarafından karşılıksız kalsada, diğer dünyada cezalarını çekerler. Kötülük yapanlar Allah korkusu olmayanlardır. Her şeyi anlarımda, peki bir anne ve babanın evladına yaptığı kötülük neden? İşte buna bir türlü anlam veremiyorum.

   Bugün ağzımdan Canım annem sözü düşmemişti. Bir umut ya sevindim annemin değiştiyine inanmıştım. Hep bana kuklasıymışım gibi davrandı. Kızıymışım gibi davranmadı hiç. Çokmu zor bir kız annesi olmak? Peki ya bu yaptığı şey neydi? Bana sormak bu kadarmı zordu? Benim rzam olmadan nasıl yapar böyle bir şey. Peki ya babam? Babamı nasıl ikna etmişti.

   Her kes alkışlıyordu bizi. Sarpa baktığımda başını eğmiş yere bakıyordu. Neden itiraz etmiyordu? Bir şey demesi gerekmezmiydi? Bu saçmalığa daha fazla dayanamayıp "Nedir bu saçmalık? Ne nişanı ya?" diye sordum. Bunu söylememle Sarpın bakışları beni buldu.

   "Sarp bir şey desene, neden susuyorsun?" bu soruyu direk Sarpın gözlerine bakarak sormuştum. Sarp şaşırmış olacaktı ki, ne diyeceyini bilmeden ağzı açık halde bana bakıyordu.

   Annem yanıma yaklaşıp kolumu sıktı.

   "Sesini kes, ve nişanı bozma."

   "Ne nişanı ya anne..! Ne diyorsun sen? Şa-şakamı bu? Ki hiç hoş bir şaka değil." diye anneme çıkıştım. Annem kulağıma yaklaşıp, gülümseyerek "Eğer böyle yapmaya devam edersen babana düşük yaptığını söylerim." dedi. Annemin bu dediğiyle bedenim kas katı kesilmişti. Bedenim yavaştan titremeye başlamıştı bile. Annem bunu nerden öğrenmişti?.

   "Şimdi gülümse ve şaka yaptığını söyle. Sarpı ne kadar sevdiğinide söyleyeceksin. Dediğimi yapmazsan babana her şeyi söylerim."

   Bende aynı şekilde anneme gülümseyerek annemin kulağına fısıldadım.

   "Babama söyle. Hadi durma anne. En fazla bana ne yapabilirki?"

   "Sana değil ama Arafa öyle şeyler yapar ki. Peki ya Araf? Araf onun çocuğunu nasıl kaybettiğini öğrenirse ne yapar? İkiside bir birini öldürür. Arafın ailesine ne diyeceksin?."

   Haklı. Babam beni dövdüğü gecelerden birinde aldığım darbelerden bebeğimi kaybetmiştim. Araf bunu bilmiyordu. Ona bebeğimin kalp ritminin durduğunu söylemiştim. Elim istemsizce karnıma gitmişti. O günü hatırlamak istemiyordum.

   Gözlerimde yaşlar birikmiş, alt dudağımı ısırarak anneme baktım. Sen nasıl bir annesin ya? Neden yapıyorsun bunu bana? Annemin dediğini yapmazsam eğer, babama söylerdi. Babam Araftan bunun hesabını sorardı. Arafta boş durmazdı, babamın yüzünden bebeğimizi kaybettiğimi öğrendiğinde aynı şekilde Arafta babamdan hesap soracaktı. Zorlada olsa gülümsemeye çalıştım. Bu kadar da kalpsiz olamazsın be annem.

   Annem elini belime koyup, beni Sarpa doğru hafif ittirdi. Aramızda bir kaç adım vardı zaten. Yavaş ve küçük adımlarla Sarpın yanına yaklaştım. Beni şaşırtan asıl olay Sarpın bir şey dememesi. Umarım iyi bir açıklaması vardır. Annem acaba onudamı tehtit etmişti? Peki ya neyle? Sarpın neyini biliyor ki tehtitde etsin.

   Duvarlarin ardındaki Hüma "Belki de Sarp gerçekten sana aşıktır? Buda onun şerefsiz olduğunu gösteriyor."

   İç sesimde ortaya çıkarak "Zaten Arafla olmanı oda istemiyordu."

   İç sesimle birlikde duvarlarin ardındaki Hümayı susturup, Sarpa baktığımda o sırada biri ellerini çırparak salona geldi.

   "Bensiz nişan olmaz da ondandır Hümanın şikayeti." Sesin sahibini çok iyi tanıyordum. Can arkadaşım Cemreye aitti. Pembe renkli disko topuna benzer uzun bir elbise giymişti. Sarpın soru sorar gibi "Cemre?" demesiyle şaşırdığını belli etmişti. Sarp gibi bende çok şaşırmıştım buraya gelmesine. İki yıl olmuştur görüşemediğimiz. Cemre yanıma gelip bana sarılmıştı. Bana sarıldığında onu ne kadar çok özlediğimi fark ettim. Gelmesi çok iyi oldu. İyide benim nişanımın olduğunu nerden biliyor du? Ben bile bilmiyorken. Bu saçmalık bitsin sorarım ondan. Annemin keyfi yerine gelmişti. Bulmuştu bir bahane.