Schaduw spel | Deel 2

Hoofdstuk 4 - Net als vroeger

'En over twee weken komen de niverials langs om voorlichting te geven!' riep Hanna uit. Ze prikte enthousiast tegen het papier dat op het houten tafeltje lag. 'Misschien heb ik dit jaar eindelijk een gave ontwikkeld.'

'Oh leuk.' Het kostte Melody moeite om een lach op te zeggen. Misselijkheid overspoelde haar toen ze naar het rooster keek. De niverials zouden haar herkennen, dat wist ze zeker. Haar gezicht was veranderd en ze was magerder geworden, maar de mensen met wie ze getraind had wisten nog steeds wie ze was. Voor hen was ze meer dan een oude foto in de krant.
Moest ze zich ziekmelden? Hopen dat er geen herhaling was voor afwezigen? Waarom waren ze er zo opgesteld dat alle leerlingen meerdere jaren naar dezelfde voorlichting moesten luisteren?

'Je bent echt op het juiste moment gekomen,' zei ook Leonie. Bijna alsof ze er nog een schepje bovenop wilde doen. 'Misschien heb jij wel een gave. Heb je je weleens laten testen?'

'Een keer,' zei Melody. Het was niet eens gelogen. 'Maar het zit niet in mijn familie dus het zal wel niet.'

'Je weet maar nooit.' Hanna glimlachte breed. 'Je hoort soms vreemde verhalen.'

Melody knikte, al wist ze dat het niet zo werkte. De kans dat Hanna nu nog een gave zou ontwikkelen was heel klein. Als ze er al een aan het ontwikkelen was, zou het wel bij eerdere tests gedetecteerd zijn.
Toch bleven Leonie en Hanna er over fluisteren. Tegen de einde van de pauze was ze zo nerveus dat ze opstond en bij het tafeltje wegliep.

'Waar ga je heen?' Leonie keek haar vragend aan.

'Naar het toilet.'

Ze haastte zich door de kantine naar de blauwe deur van de wc. Het voelde alsof de ogen van de anderen haar allemaal volgden, al wist ze dat dat waarschijnlijk niet zo was. Ze konden de schaduwen onder haar huid niet zien. Ze duwde de deur open en verschool zich snel in een van de kleine hokjes. Op de witte muur achter haar waren met pen kriebels gemaakt. Net als op haar oude school.
Haar ogen gleden langs de namen, tekeningen en verwensingen. Hoevaak had ze zich niet op de wc's verstopt? Haar ogen over de namen laten glijdend, hopend dat iemand de hare er niet bij zou schrijven. Had ze niet onzichtbaar willen worden?
Opnieuw wilde ze liever in het niets opgaan. Maar ze was Lucile niet. Dus nam ze een paar diepe ademteug. Ze had twee hele weken. Ze kon haar haren anders knippen en een andere kledingstijl uitproberen. Het was maanden sinds ze op het Niverium was geweest. Het zou net zo goed kunnen dat ze haar niet herkenden. Het zou haar verbazen als Lucas of een van de anderen die ze persoonlijk kende nog voorlichting gaven. De niverials waren een veel grotere organisatie met meerdere vestigingen. Hoe groot was de kans dat een vreemde niverial haar zou herkennen? Ze leek niet meer op de Melody die een moordenaar was. Ze was niet meer het kleine meisje dat angstig op de vlucht was geslagen. Misschien kon ze dit.

Melody wist niet zeker of ze tegen zichzelf aan het liegen was, maar ze was kalm genoeg om haar schuilplaats te verlaten. Ze draaide de kraan open en liet het koude water over haar handen glijden en spatte het in haar gezicht. Toen hoorde ze een paniekerige stem in de kantine, vergezeld door luid gejoel.

'Alsjeblieft geef terug!' Klonk een paniekerige stem, die haar veel te veel aan haar eigen deed denken.
Melody veegde haar handen aan haar broek af en duwde de toiletdeur open. Een grijze rugzak vloog rakelings langs haar hoofd. Een bruinharig jongetje rende er hopeloos achteraan en greep er naar toe. Hij kon niet ouder dan dertien zijn. Veel jonger dan de roodharige kerel die zijn rugzak vast had en in de lucht hield. Er stond een brede grijns op zijn gezicht.

'Hé, waar denken jullie dat jullie mee bezig zijn.' Ze griste de tas uit zijn handen.

'Bemoei je er niet mee griet,' snauwde hij. Hij probeerde de tas terug te grijpen, maar ze draaide zich te snel om. Zijn vingers krasten langs haar mouw.

Ze negeerde zijn opmerking en duwde de rugzak in de handen van het kind. 'Deze is geloof ik van jou.'

'Ja, bedankt.' Hij glimlachte kort en haastte zich weg.
Melody wierp de jongens een boze blik toe, waarna ze terug naar Leonie en Hanna liep. De twee keken haar met grote ogen aan.

'Is er wat?' Melody schoof aan de tafel.
'Nee, dat was heel aardig,' zei Leonie met een knikje.

'We vonden het al zielig,' zei Hanna. 'Maar we wilden niet dat ze met onze rugzakken aan de haal gingen. Was je daar niet bang voor?'

Melody haalde haar schouders op. 'En dan? Ze hebben hooguit een halfuur om hem over te gooien voor ze naar hun les moeten. Ik kan mijn biologieboek best even missen.'

'En je lunch dan?' vroeg Hanna die een grote hap van een energiereep nam. Het was dezelfde soort als ze op het Niverium ook gebruikten. 'Ik sterf zonder mijn eten.'

'Daar hadden we vast wel een oplossing voor gevonden.' Melody opende haar rugzak en pakte een boterham.

'Dat is waar. Je had altijd wat van mij mogen lenen.' Hanna wuifde met haar reep. Het laatste waar Melody nu behoefte aan had.

'Bah gym,' kreunde Leonie toen de bel een kwatier later ging. Het woord gym alleen al zorgde ervoor dat Hannah luid kreunde.

'We overleven we wel,' zei Melody met een kleine glimlach. Naar waar Dominique's vriendengroep haar doorheen had gesleept klonk gym niet zo slecht, maar zonder gaven en duels was het vast doodsaai.
'Overleven?' Hanna schudde haar hoofd. 'Dan ken je meneer Brouwer nog niet.'
Leonie giegelde zacht. 'Het is echt ellende.'

Dat die ellende de kleur roze had, ontdekte Melody toen ze samen met haar klasgenoten het gymgebouw dat vlak naast de school stond in liepen. Wat voor een architectuur hoogstandje het moest zijn wist Melody niet. Maar de donkerroze stenen en vreemd getinte ramen zagen er niet uit.
De kleedkamer was niet veel beter. De oude ruimte en rook naar een mengsel van zweet en deodorant. De donkerroze, raamloze muren deden haar net ietsveel te veel denken aan de kelder waar ze bijna gemartelt was. Snel trok ze haar gymkleding aan, waarna ze zich richting de zaal haastte. De anderen keken haar wat vreemd na. Gelukkig vroeg niemand waarom. Misschien dachten Leonie en Hannah dat ze gym gewoon heel erg leuk vond.

Toen ze in de zaal stond, was er alleen een man van rond de veertig. Hij droeg zwarte sportkleding en had een grijze baard. Hij liep langzaam door de ruimte en zette pionen neer. Toen gleden zijn ogen haar richting uit. Zijn brede wenkbrauwen bogen omhoog.'Zit je bij mij in de klas?'

Melody knikte en liep zijn richting uit. 'Ik ben Summer, ik ben net nieuw.'

'Oh, sorry ik wist niet dat je vandaag kwam.' Hij schonk haar een kleine glimlach. 'We hebben de afspraak dat iedereen aan het begin van de les drie rondjes rond de zaal maakt. Daar mag je wel mee beginnen.'

'Oké, bedankt.' Ze liep naar de lijn en jogde er langs. Was dit de reden waarom er nog niemand in de zaal was? Probeerden ze de rondjes te ontwijken? Misschien was dit wel echt het dieptepunt van hun week. Een strenge docent en rondjes door een roze gebouw. Melody wist niet of ze er om moest lachen of jaloers moest zijn.
Nadat ze een paar cirkels door de zaal had getrokken, liep ze terug naar de muur en ging op het bankje zitten. Verveeld keek ze toe hoe een paar van de anderen de kleedkamer uitkwamen en luid klagend aan hun rondjes begonnen.

De docent keek er hoofdschuddend naar voor hij haar richting uitliep. 'Dat heb je snel gedaan. Doe je aan sport?'

'Niet echt,' gaf ze toe. Pas toen realiseerde ze zich dat ze niet eens buiten adem was. Dat was niet echt hoe iemand die niet aan sport deed eruit zag.'
Gelukkig leek meneer Brouwer haar leugen niet door te hebben. 'Je zou het echt moeten doen! Sporten is leuk en we hebben na schooltijd een programma voor extra activiteiten. We kunnen nog wel wat extra mensen voor gym gebruiken.'

'Ik zal er over nadenken,' beloofde ze. Ze had niks tegen sport, maar op extra gymlessen zat ze absoluut niet te wachten. Haar leven als voortvluchtige en half-lid van een anti-begaafden vereniging was al complex genoeg zonder extra vakken.