Schaduw spel | Deel 2

Hoofdstuk 14 - Richards veilige haven

Richard woonde niet ver van het café. De kleine bungalow was verborgen achter een overgroeide tuin. De houten kozijnen waren verrot en het metalen hek in de tuin was roestig, maar de plek voelde warm. Melody ging aan de keukentafel zitten en gaf haarzelf een paar seconden om rustig te worden. De naar koffie ruikende woonkamer was slordig ingericht. Er waren een paar kleden halfslachtig op de rode bank gegooid en sommige van de fotolijstjes aan de muur hingen scheef. Op de kast lagen de kerstkaarten van vorig jaar nog. Richard was niet het meest georganiseerde type.

Richard pakte twee mokken met koffie. Een ervan schoof hij haar richting uit, al wist hij dat ze niet van koffie hield. 'Ik zal vanavond mijn oud collega voor je bellen. Ze is strenger dan ik wat betreft ongeregistreerde gaven, dus vertel alleen over je kracht als het echt nodig is.'

Melody knikte, met tegenzin nam ze een slok. De bittere smaak vulde haar mond.

'Verder wil ik dat je er goed over nadenkt hoeveel je er voor over hebt om niet naar het Niverium te gaan. Ik kan de keuze niet voor je maken, maar ik vraag me het wel af of dit het echt waard is.'

'Het ligt ingewikkeld.' Ze zuchtte en keek naar de foto's aan de muur. De meesten waren van een jonge Richard met de niverials. Toen zat hij nog niet in een rolstoel.

'Dat dingen ingewikkeld zijn, is geen excuus.' Hij volgde haar blik en wees naar een van de foto's. 'Dat was vlak voor mijn ongeluk. Toen deed ik het leuke werk en maand later ging het mis bij een training en belandde ik op het kantoor.'

'Dat moet lastig zijn geweest.' Ze nam de lachende niverials in zich op. Ze herkende de meesten niet. Alleen de jongere Jacob zag ze direct. Hij was toen ook al een grote man.

'In het begin wel, maar achteraf was het beter zo. Ik werd te oud voor het werk en het team was aan het veranderen in iets waar ik niet achter stond. Alleen de manier waarop was lastig.'

Ze knikte zacht. 'Wat gebeurde er met het team?'

'Het is een lang en ingewikkeld verhaal.'

'Dat is toch geen excuus?' Ze schonk hem een kleine glimlach.

'Je hebt gelijk,' gaf hij toe. 'Je bent scherp, je had zo een niverial kunnen zijn.'

'Dat heb ik van mijn vrienden geleerd.'

'Dan wil ik die niet graag ontmoeten.' Hij lachte zacht. 'Maar goed, het veranderde allemaal toen er een nieuwe leidinggevende kwam. Ik mocht hem niet, maar hij had de leiding over een ander team dus ik had niet veel met hem te maken. Alleen na een poos besloot de baas dat teams te weinig met elkaar samenwerkten. De oplossing was om verschillende teams samen te voegen. Hierdoor zou het werk diverser worden en zou het makkelijker worden om mensen met gaven als de mijne wijdt in te zetten. Het klonk als een geweldig plan.'

'Maar dat was het niet?' Ze nam nog een slok van de smerige koffie.

'Nee, het was een goed plan. Alleen het zorgde ervoor dat ik die leidinggevende kreeg en moest samenwerken met zijn vrienden. Een stelletje ja knikkers die weinig aandacht hadden voor de nuances in de regels ...' Hij schudde zijn hoofd. 'Na het ongeluk hoefde dat allemaal niet meer. Ik werd in een ander team geplaatst en het werk werd een stuk aangenamer. Al werd het ook een stuk saaier.'

'Als je meer actie wilt, ik ruil graag met je van leven,' grapte ze. 'Ik zou willen dat het mijne saai was.'
Daar moest hij om lachen. 'Wat is er eigenlijk gebeurd dat je in deze puinhoop terecht bent gekomen? Je bent hier veel te jong voor.'

'Een hele hoop.' Ze slikte het laatste beetje koffie weg. 'Mijn familieleden zijn het soort mensen dat je liever wilt ontwijken. Ik wist dat ze een manier zouden vinden om mijn gave tegen me te gebruiken, dus ik besloot het voor hen te verbergen. In het begin was dat lastig, maar na een poos had ik het onder controle en dacht ik dat er niets aan de hand zou zijn. Ik was gewoon het zwarte schaap zonder gave. Alleen toen waren mijn vrienden in gevaar en moest ik hem wel gebruiken.'
Richard knikte zacht, hij luisterde aandachtig.

'Tijdens mijn poging om mijn vrienden te helpen, heb ik me verwond aan een mes en toen kon ik er niet meer om heen.' Ze keek naar het kleine litteken op haar arm. Het verhaal klopte niet, maar als je het woord familie wegliet, was het akelig dicht bij wat er was gebeurd. 'En ja... lang verhaal kort, ik ga mijn gave niet gebruiken om iemands intimidatie techniek te zijn. Dus ik had geen andere keus dan te vertrekken.'

'Is je gave zo ...'

'Ja.' Ze gaf hem geen kans om zijn zin af te maken. 'Dat is waarom ik niet naar het Niverium kan. Dan vindt iemand daar wel een manier om mijn gave te gebruiken op een manier die ik niet wil.'

'Waarom denk je dat?'

Omdat ze het was gebeurd. 'Je weet dat ik gelijk heb, niet?'

Hij keek weg. 'Dat durf ik niet te zeggen, maar er bestaat een wereld waarin je gelijk hebt.'