Schaduw spel | Deel 2

Hoofdstuk 13 - xxx Ricky

'Wie is die man echt? En wat moet hij van je?' Richard keek haar strak aan toen ze de steeg achter het café in gingen. De plek leek akelig veel op de steeg achter de nachtclub. De plek waar ze met Dominique en Noah heen was gegaan om haar vrienden te helpen. Toen had ze nog geen idee dat de mannen die ze die nacht zou tegenkomen, haar leven zouden vernietigen. Maar nu maakte de geur van sigarettenrook haar bang. En het afval op de grond deed haar huiveren.

'De familie waarvoor ik probeer te vluchten,' zei ze zacht. Het was bijna de waarheid. Ze keek naar de envelop in haar trillende handen. 'Ik weet niet wat hij wil.'
Richard schudde zijn hoofd zacht heen en weer. Even dacht Melody dat hij haar zou tegenspreken, maar dat deed de man niet. 'Wat heb je gedaan dat ze je als bloedhonden achterna zitten.'
'Het hebben van een gave die mensen pijn kan doen.' Ze scheurde de bovenkant van de envelop los en hield hem ondersteboven. Meerdere papieren vierkantjes vielen eruit. Een aantal in haar hand, maar de meesten dwarrelden naar de grond. Het waren foto's realiseerde ze zich. De gezichten van Dianne en Lucile staarden haar aan. Op een foto droeg een lachende Evan Dianne op zijn schouders. Op een andere reden Dominique en haar andere twee vriendinnen door een winkelstraat.

Aan Melody's voeten lag een klein strookje met slechts een paar woorden tekst erop.

De plek van onze eerste ontmoeting, volgende week maandag 03:00

xxx Ricky

Melody hapte naar adem. Ze hadden haar vrienden gevolgd. Die vuile ratten... Ze hadden haar vrienden erbij betrokken en als ze niet naar de afspraak kwam...

'Je moet de politie erbij halen,' zei Richard. Zijn stem was kalm als altijd, alsof hij dit al honderden keren had gezien. Maar zijn ogen schoten snel over de foto's heen en weer en zijn onderlip bewoog zacht. Het was een stille paniek.

'Dat kan niet.'

'Dit is niet het moment om je gave geheim te houden Summer. Je leven is meer waard dan het verbergen van een gave.' Hij keek haar strak aan. 'Ik weet niet wat je allemaal voor me verbergt, maar deze puinhoop kan je leven kosten.'

'Je begrijpt het niet.' Ze beet op haar lip.

'Ik begrijp het heel goed. Dit is niet de eerste keer dat ik een dreigbrief zie.'

Melody schudde haar hoofd. Ze slikte de brok in haar keel weg en raapte de papiertjes van de grond. 'Ik kan niet naar de politie. Ik moet dit zelf doen.'

'Jij gaat dit niet zelf doen.' Hij klonk akelig stellig. 'Als je echt koppig besluit te zijn over je gave, kan ik een oud collega van me vragen om mee te gaan als je het onofficeel wilt oplossen. Maar als jij alleen naar die locatie gaat, bel ik nu de niverials.'

Melody probeerde haar tranen in te houden. Hij had gelijk. Ze zou dood eindigen. Alleen er wat niemand die aan haar zijde stond. Welke gek nam het nu op voor een moordenaar? Als hij wist wie ze was, zou hij ook niet zo rustig naast haar staan.

'Dus wat wordt het? Gaan we naar de niverials of moet ik mijn collega vragen.'

'Jouw collega,' besloot Melody. Dan had ze tenminste nog een kans dat ze morgen niet in de handboeien zat. Als Louis' chauffeur van haar telefoontje met Lucas wist, dan moest hij op een of andere manier connecties met de niverials hebben. Dat zou verklaren hoe Louis haar zo makkelijk had kunnen bespelen. Maar wie zou daar raan meewerken? Ze kon zich niet voorstellen dat Claire zoiets zou doen... of Lucas zelf... Ze wilden toch het beste voor haar? Het kon toch niet zijn dat die mensen met Louis onder één hoedje speelden?
Het moest wel, besefte ze zich. De muren van de steeg draaiden om haar heen. Ze kwamen op haar af alsof ze haar wilden platdrukken. Alle lucht ontsnapte uit haar longen. Dit was zoveel groter dan ze ooit gedacht had.

'Laten we hier maar weg gaan, voor ze klaar zijn met praten,' stelde Richard voor.

'Kunnen we Dave en Eva wel alleen laten? Ik wil ze niet in de problemen brengen.'

'Ze redden zich wel,' beloofde de oud niverial. 'Bovendien had die man als hij meer wilde doen, het al lang gedaan.'
Melody wist niet of hij gelijk had. Louis' chauffeur wist van haar dodelijke gave, net als Ricky. Dat was waarschijnlijk de enige reden waarom ze haar niet durfden aan te vallen. Niet vlak bij een druk café. Waarom zouden ze dat risico nemen als ze haar met een brief overal heen konden krijgen? Ze wisten dat niemand haar zou helpen.

'Weet je familie of wie ze ook maar zijn waar je woont?' vroeg Richard toen ze de steeg uit liepen.

'Ik ben bang van wel.'

'Dan kun je vannacht bij mij slapen.'

'Dat hoeft niet. Dit is niet jouw probleem.'
Hij schudde zijn hoofd. 'Als iemand aan mijn vrienden komt, zie ik het als mijn probleem. Daarnaast je hebt me al eens gered. Nu is het mijn beurt om hetzelfde te doen.'

Melody beet op haar lip. Ze wilde zijn hulp graag accepteren, maar dit was niet hetzelfde. De man in het park was op hun geld uit geweest. Deze mensen wilden haar leven, misschien wel meer. En net als Louis waren ze niet bang om vreselijke dingen te doen om dat doel te bereiken. Richard had geen idee in wat voor een puinhoop hij terecht was gekomen. Ze wist het zelf niet eens.

'Weet je het zeker?' 'Absoluut. Nou kom op, het is veel te koud buiten.'